Ο Αλέξανδρος Μπέμπης θυμάται…

…κάποιες καταστάσεις που μερικές φορές δεν θα ήθελε να θυμάται.

”Τα ύστερα του κόσμου”.

Τι βλαστήμια κι’ αυτή. Από το Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΞΑΝΑΣΤΑΥΡΩΝΕΤΑΙ του μέγιστου Καζαντζάκη.

Την ξεστόμιζε ο γερο-Πατριαρχέας όταν συγχυζόταν με τον γιό του τον Μιχελή που συμπονούσε τους χολεριασμένους της Σαρακήνας.

Έτσι συγχύζομαι κι’ εγώ,όταν θυμάμαι πώς την πάτησα για πάρτη της.

Σε τα είπα; Δεν σε τα είπα.

Μισό, να στρίψω τσιγάρο και θα σε τα πω.

Πριν καιρό,

ατυχής και ζαλισμένος έπεσα σε μια λακκούβα (α ρε ΑΓΑΜΟΙ ΘΥΤΑΙ, σας πεθύμησα παλιόπαιδα).

Τι λακκούβα δηλαδή, λακκουβάρα. Εφτάμιση πιθαμές…θρύψαλα τα αμορτισέρ…

”Ρε μάστορα, πού πήγες κι’ έπεσες; Σμπαράλια τα ‘κανες”…στο βουλκανιζατέρ…

Παίρνω τους δρόμους βαπόρι. Όχι βαπόρι δηλαδή, μη σε πω σκασμένος…σαν κομπρεσέρ…

Είκοσι οκτώ τέρμηνα, σβαρνιστά με το πόδι στο γύψο, να ‘μαι σ’ ένα κτήριο-πολυτεχνείο θαρρώ το λέγανε-την βλέπω μέσα,

παθαίνω πλάκα, κλεισμένος ώρες…στο ασανσέρ…

Άντε να το συμμαζέψεις, ήταν μπάνικη αφού…το βαποριζατέρ…

Σαλονικιός κιμπάρης (ρήγας όχι μπαλαντέρ)

βουρ δόξη και τιμή σε λέω, το πράγμα έδειχνε αφού…νεσεσέρ…

Έδειχνε.

Ρούχα μαζί που πλύθηκαν κι’ έχουνε γίνει ροζ (Μηλιώκα ατελείωτε),
δεν αντέχω το λίγο, μια ζωή σε δόσεις…σαν απλικατέρ…

Πίνω και μεθώ οφ αμάν (φόρτωνε Τσέρτο, φόρτωσα)

κάθομαι-μεσάνυχτα παρά κάτι-κάτω από…το λαμπατέρ…

να ξεφυλλίζω το-τι να πρωτοθυμηθώ-τριμμένο, ξεφτισμένο, μουχλιασμένο…τεφτέρ…

γιατί, δε μπορεί,

κατά βάθος κάπου υπάρχει λάθος,

κάπου την έχουμε πατήσει κι οι δυο (Λουκιανέ τα σέβη μου).

Αυτά….ατουταλέρ….

Υ.Γ. : Πάσα ένας ομοιότης με τη δημοκρατία της μεταπολίτευσης, που πνέει τα λοίσθια απόλυτα συμπτωματική.

Οσονούπω αναμένεται να μπει και η ταφόπλακα.

Η Αριστερά, λέει, στην εξουσία.

Ποιά Αριστερά;

Η Αριστερά, που είχε ταυτίσει στις συνειδήσεις μας το ”αριστερό” με το ”προοδευτικό”, ξαναπήρε την εξουσία τον

Οκτώβρη του ’81.

Τότε που το μέλλον ήταν ευοίωνο, ξεστράτισε διότι άλλαξε δόγμα ταυτίζοντας το ”προοδευτικό” όχι με τον ορθολογικό, αλλά με την ασυδοσία.

Τώρα που το μέλλον είναι δυσοίωνο, έχει τον ορθολογισμό πάλι στα αζήτητα.

Μας υπόσχεται ότι ”με ένα νόμο” θα σκίσει τα μνημόνια και θα τα αλλάξει όλα.

Μα και ο Σαμαράς μας είπε θριαμβευτικά από το μπαλκόνι ότι ”εγώ σκίζω τα μνημόνια κάθε μέρα,σελίδα σελίδα”.

Ίδια φιλοσοφία, διαφορετική ρητορική. Για ιθαγενείς.

Το πρόβλημα δεν είναι τα μνημόνια, αλλά οι συνθήκες. Αυτές πρέπει να αλλάξουν.

Με το χρέος στο 180% του ΑΕΠ και κατεστραμμένο τον παραγωγικό ιστό της χώρας, πού πάτε ή μάλλον τί λέτε Καραμήτροι; 

Και με έναν λαό που γαλουχήθηκε οι καλοί να φθονούν τους καλύτερους,οι μέτριοι να φθονούν τους καλούς και οι κακοί τους μέτριους,

το ”προοδευτικό” δηλαδή να εφαρμόζεται αντίστροφα,

σωτηρία δεν υπάρχει.

Δύο καταστάσεις που αποσαθρώνουν θεμέλια.

Ο μόνος τρόπος, κατά την ταπεινή μου άποψη, αν θέλουμε να σώσουμε τη χώρα είναι να σώσουμε πρώτα τη δημοκρατία.

Αυτό μπορεί να γίνει, πάλι κατά την ταπεινή μου άποψη, αν κονιορτοποιηθεί το πολιτικό ”πνεύμα” της μεταπολίτευσης
που μας έφερε σ’ αυτά τα χάλια.

Οι εκφραστές τις ακατάσχετης παροχολογίας και των άνευ αντικρίσματος υποσχέσεων, ανήκουν στο παρελθόν.

Η μετά τα ”ύστερα” εποχή μας περιμένει να την ξεκινήσουμε στις κάλπες,όποτε στηθούν, ψηφίζοντας νέες νοοτροπίες.

Ψάξτε τις εκεί που δεν υπάρχουν πολυλογία, βερμπαλισμοί, αμετροέπεια και ανευθυνότητα.

Υ.Γ.:  Η ιστορία θα γράψει φυσικά με ανεξίτηλα γράμματα στη νεότερη ιστορία της χώρας το ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ
και με ξεθωριασμένα την εποχή που σηματοδότησε.

Μια εποχή που-αντίθετα με τα όνειρά μας-φάγαμε βρόμικο ΨΩΜΙ, είδαμε την ΠΑΙΔΕΙΑ να καταστρέφεται και τα ΜΑΤ να ”προστατεύουν” την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.

Αλέξανδρος Μπέμπης