Ματίνα Ράπτη-Μιλήλη

Εσείς τα αγοράκια την βγάζατε καθαρή με ενα κουρεματάκι τύπου “κουρούπα”.

Εμείς τα κοριτσάκια πάλι, είχαμε τα δικά μας …βάσανα.

Το καλοκαίρι τελειώνει (κι αυτά που λένε πως το καλοκαίρι στην Ελλάδα δεν τελειώνει ποτέ, είναι τουριστική πλάνη. Όλος ο Ισημερινός υποπτεύομαι ότι γελάει πίσω από την πλάτη μας!).

Οι διακοπές τελειώνουν μαζί του (εκείνα τα χρόνια καλοκαίρι σήμαινε διακοπές και τανάμπαλιν, σας τ’ ορκίζομαι. Αν δεν με πιστεύετε γκουγκλάρετέ το …).
Ηταν λίγες μέρες πριν αρχίσει η νέα σχολική χρονιά που μας ανέβαζε αργά και βασανιστικά (νομίζαμε τότε) στην κλίμακα της ωριμότητας που επικεντρωνόταν σε ένα και μόνο καημό “πότε θα γίνω 18 να κάνω ό,τι θέλω”. (Εδώ χαχανίστε ελεύθερα).

Τότε ακριβώς ήταν που άρχιζαν οι απαραίτητες προετοιμασίες για την νέα σχολική χρονιά.

Για τα αγόρια ήταν αυτό το περίφημο κούρεμα “κουρούπα” που σας έλεγα. Διαδικασία απλή και σύντομη μεν αλλά με μεγάλο ψυχολογικό αντίτιμο δε…

Οταν είσαι κουρούμπελο είναι λίγο δύσκολο να πουλήσεις μούρη στην συμμαθήτρια περί της δεινότητάς σου στα πατίνια το καλοκαίρι που πέρασε (roller skate, μεταφράζω). Συμμαθήτρια δε, που γλυκοκοίταζες από την 1η δημοτικού και επιτέλους τώρα στο γυμνάσιο μπορείς να της εκφράσεις τον αγιάτρευτο έρωτά σου!

Αλλά η μαμά σου θέλει να γίνει εμπόδιο στην ευτυχία σας και σε παραδίδει στον μπαμπά σου, που σε καταλαβαίνει αλλά “έλα στη θέση του” και καταλήγετε στον οικογενειακό μπαρμπέρη που μόλις σε βλέπει αρχίζει να ακονίζει τα ξυράφια του και είναι και ολόφτυστος ο Φρέντυ ο Κρούγκερ ο μακελάρης!

Μαλλί αγιασμού. Τσεκ.

Ακολουθεί επίσκεψη αστραπή στο κατάστημα αθλητικών της περιοχής όπου όλοι οι μαντραχαλαίοι συνναντιόσασταν και καταλήγατε ΟΛΟΙ με σχεδόν την ίδια φόρμα και τα ίδια παπούτσια ή και ακριβώς την ίδια φόρμα και τα ίδια παπούτσια.

Ο,τι πήρε ο κολλητός .Τέλος. Α! και τσάντα χακί του ταχυδρόμου που με μερικές εικαστικές παρεμβάσεις κατά τα Χριστούγεννα ήταν σαν τον “τοίχο που ειχε την δική του υστερία” αλλά στο πιο μουσικόφιλο.

(Τώρα μπορώ με βεβαιότητα να πω πως η ταχύτητα που ψωνίζουν ρούχα οι άντρες έχει να κάνει με εκείνες τις μπλε αθλητικές φόρμες με την άσπρη ρίγα που αγόρασαν πρώτη φορά στην πρώτη γυμνασίου για να φύγουν μετά σφαίρα να πάνε για μπάλα με τα παιδιά ! Ε, ναι μωρέ !Έτσι βγάζει νόημα.)

Και τώρα πάμε σε μας τα κοριτσάκια και τα δικά μας …βάσανα που σας έλεγα.

Γυρίσαμε από την εξοχή μαυρισμένες υπέροχα! (το αντιηλιακό τότε ήταν ιδιοκατασκευή! Μπέιμπι όιλ με ιώδιο για τροπικό μαύρισμα και εγγυημένες πανάδες σε όλη μας την πλάτη απο τα ξεφλουδίσματα ετών για το υπόλοιπο του βίου μας!)

Αν ήσουν δε και ολίγον έως πολύ καστανούλα, πλακωνώσουν στα λεμονόζουμα και άφηνες τον ήλιο και την θάλασσα να κάνει τα υπόλοιπα! Αποτέλεσμα … “τσιγγάνα καρδιά που πας….”

Μοιραία η πρώτη επίσκεψη ήταν στο κομμωτήριο συνοδεία δήμιου. Χαρακτηριστική κίνηση προς την κομμώτρια με τον δείκτη και τον μέσο της μαμάς να σχηματίζουν ένα αόρατο ψαλίδι που σημαίνει στην γλώσσα του Φρέντυ του Κρούγκερ: “παρ’ της τα μέχρι τον ώμο”.

Μαλλί για αγιασμό. Τσεκ.

Επόμενη στάση… βιβλιοπωλείο και πριν ασχοληθούμε με τσάντες,τετράδια ραπιτογράφους, στυλό, διαβήτες, μοιρογνωμόνια κι άλλες unisex αγορές, η πιο σημαντική αγορά ήταν αυτή του αυτοκόλλητου ρολού για να ντύσουμε τα καινούργια βιβλία.

(Θεωρούμαι δε, κορυφή στο ντύσιμο σχολικού βιβλίου! Κατέληξα κάπου εκεί στο λύκειο να ντύνω τα βιβλία όλης της γειτονιάς! Με προτιμούσαν γιατί ήμουν ακριβής, γρήγορη και δεν άφηνα φουσκαλίτσες στα εξώφυλλα! Μην το γελάτε. Αν είχε εντοπίσει το ταλέντο μου ο σύλλογος ταπετσέρηδων Αττικής σίγουρα θα γινόμουν μια πολύ επιτυχημένη επαγγελματίας και σήμερα μπορεί και να κοντοζύγωνα στην συνταξιοδότηση! Μα πού την θυμήθηκα τώρα αυτή την λέξη! )

Και φτάσαμε στο απόλυτο γκάτζετ- προαπαιτούμενο!

Την σχολική ποδιά.

Ηταν από ποπλίνα. Μπλε. Ενα μπλε που ξεθώριαζε με τα πλυσίματα.

(Ενα ξεθώριασμα που μόνο στα τζην συγχωρήσαμε και μάλιστα επιδιώξαμε πολύ αργότερα…)

Είχε γιακά μυτερό ή και στρογγυλό. Εκεί κούμπωναν τα λευκά αποσπώμενα γιακαδάκια. Καβάτζες ευπρέπειας και νοικοκυροσύνης.

Από κάτω φορούσες ό,τι ήθελες…σε φούστα φυσικά. Και απο πάνω, ό,τι είχες …σε ζακετάκι (ναι, ναι, αυτό της μανούλας) ή σε ζιλεδάκι (ναι, ναι αυτό το χειροποίητο, της γιαγιάς). Τώρα με την ποδιά κάπου εκεί κάτω από το γόνατο και σε συνδυασμό με το αξέχαστο αθλητικό καλτσάκι λίγο πάνω απο τον αστράγαλο, πιστέψτε με, ακόμα και το πόδι της Ζιζέλ δεν θα έλεγε πολλά ! Απορώ με την επιμονή του συμμαθητή-κουρούμπελο!

Οταν καταργήθηκε η ποδιά εκείνον το Φλεβάρη του ‘82 στεναχωρήθηκα.

Και τώρα που είναι πάλι Φλεβάρης και γέμισε το διαδίκτυο με επετειακές ποδιές με έπιασε μια μελαγχολία!

Είναι που βρήκε η μαμά την ποδιά μου, εκείνη την τελευταία μου του Τσεκλένη και με πήραν τα ζουμιά που θυμήθηκα τα παλιά γενικώς και τα παλιά μου κιλά ειδικώς;

Είναι που η ζωή τρέχει (και μας τρέχει) και πρέπει να σταματάμε για καμιά ανάσα πού και πού;

Είναι που βρεθήκαμε οι συμμαθητές μετά από πολλάαααα χρόνια και θυμηθήκαμε τα νιάτα μας ;

Ο,τι και να΄ναι χαλάλι του. Με έκανε για λίγο μαθήτρια για πολύ λίγο… όση ώρα θα σας πάρει να διαβάσετε αυτές τις λέξεις .

Γιατί κάθε ποδιά κι όλες μαζί σε μια ξεθωριασμένη αναμνηστική φωτογραφία της εποχής μοιάζει σα να ήταν ένας φόρος τιμής στην γαλανόλευκη αλλά και μιας πρώτης τάξεως λύση στο καθημερινό πρόβλημα “τι φοράμε πάλι σήμερα μάνδαμ;” που έμελλε να κατατρέχει τις μαθήτριες που διαδέχτηκαν την γενιά της ποδιάς (και γω μέσα).

Τελικά δεν ήταν και τόσο πέτρινα τα χρόνια της ποπλίνας…

* Το άρθρο απηχεί στις απόψεις του συντάκτη του.   

iPorta.gr