Οι περισσότερες φίλες και οι περισσότεροι φίλοι μου στο διαδίκτυο, διαβάζουν.

Αυτό το καταλαβαίνω από τα συμφραζόμενα. Επίσης, πολλές και πολλοί, αρέσκονται να μιλάνε για βιβλία, για ποίηση, για λογοτεχνία. Μιλάνε και για πολιτική και για το ποιους θα πάρει το ποτάμι και ο ποταμός, ποιοι θα κουρευτούν σύριζα και εν χρω, πόσοι θα κάνουνε παπάρα στο λαδάκι της ελιάς, πόσο εύκολα σκουριάζει μια χρυσή αβγή όταν είναι τενεκές το μέταλλό της, πόσα δίνει σε καλλυντικά και οίκους ομορφιάς μια υπέργηρη και κακοποδομένη δημοκρατία για να δείχνει σαν μια νέα κι αγέραστη δημοκρατία, πόσο ακόμα αντέχει η μπογιά ενός πράσινου ήλιου, πόσο καλό κάνει η ανεξαρτησία στους έλληνες τους εξαρτημένους από κάθε λογής ψεκασμούς και πολλά άλλα γλαφυρά κι ανέξοδα, πόσο ευέλικτο μπορεί να είναι ένα σχήμα με πάνω από πενήντα εφτά εταίρους όταν είναι τόσο δύσκολο για τρεις να αποφασίσουν αν θα πάνε θέατρο, σινεμά, ταβέρνα (αν τους περισσεύει κάνα φράγκο) ή θα κάτσουν σπίτι και θα τρώνε στραγάλια με υπόκρουση καβγά.

Έχω αρκετούς φίλους που διανέμουν με επάρκεια και ευστοχία τα γούστα και τις προτιμήσεις τους για τις καλές τέχνες και τον πολιτισμό.
Τους καλώ, επομένως, να ενδιαφερθούν λίγο περισσότερο για το θέμα της Ενιαίας Τιμής του Βιβλίου. Τους καλώ να το κουβεντιάσουν λίγο περισσότερο μεταξύ τους.

Τους καλώ επίσης να αναζητήσουν ένα από τα 3000 αντίτυπα του βιβλίου “ΤΟΥ ΓΕΝΑΡΗ ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ”, του Μάνου Ελευθερίου, που εκδόθηκε από τις εκδόσεις Κέδρος το 1998 (πριν από 16 χρόνια) και ακόμα δεν έχει εξαντληθεί εκείνη η πρώτη έκδοση. Δηλαδή δεν βρεθήκαν μέσα σε 16 χρόνια 3.000 πελάτες για το βιβλίο ενός από τους πιο γνωστούς ποιητές, πεζογράφους και στιχουργούς που γράφουν στην ελληνική γλώσσα.

Αυτό δεν το λέω επειδή είναι το καλύτερο βιβλίο που έχω διαβάσει ούτε για διαφήμιση.

Το λέω γιατί το έχω και το τσίμπησα πρόσφατα από ένα ράφι της βιβλιοθήκης μου –θέλοντας κάτι να δω για τους μήνες– και από περιέργεια αναζήτησα στο διαδίκτυο πληροφορίες.

Και έτσι είδα ότι είναι ακόμα διαθέσιμο.

Και επειδή στο μέλλον, έτσι όπως προδιαγράφεται, ούτε ένα τέτοιο βιβλίο δεν θα βρίσκει εκδότη.

Κι άντε μετά να βρεις μιαν Αμερικάνα, έναν Νιγηριανό, μια Καναδή ή ένα Κινέζο ή Αργεντίνο, να σου μιλάνε στη γλώσσα σου για τα μερομήνια, για τον “που έχει κόρην ακριβή του Μάρτη ήλιος μην τη δει” και για τον “Μάρτη που έχει ένα σπίτι χτισμένο στους βοριάδες και που η σκεπή του είναι από χρυσά χελιδόνια κεντημένα σε ατλάζι*”.

Αφορμή γι’ αυτό το κείμενο ήταν μια μικρή σουσουράδα (πουλί, η αρχαία “σεισοπυγίς) που την είδα σήμερα να σουλατσάρει ανέμελα στο χορτάρι της νησίδας της Λεωφόρου Κηφισίας, κοντά στην Πανόρμου. Γύρω της δυο ποτάμια αυτοκίνητα, να τραβάνε για νότο και βορρά.

Θόρυβος, ειδήσεις και σχόλια για τη συμφωνία με την τρόικα και στον ουρανό μια λιακάδα γεμάτη θράσος απέναντι στους δανειστές μας.

Κι αυτή η μικρή σουσουραδίτσα, να κουνάει την ουρά της σαν σε ήχους πεντατονικού ηπειρώτικου τραγουδιού. Λες και αέριζε όλη μας την παράδοση, που τη δέρνει μια χρόνια βαρυχειμωνιά και κλεισούρα.

Λες κι αέριζε στη λιακάδα ολωνών μας τα μοναδικά προικιά, καλώντας μας να την τραγουδήσουμε.

——————————
* Απόσπασμα από το βιβλίο “ΤΟΥ ΓΕΝΑΡΗ ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ”, του Μάνου Ελευθερίου.
——————————