Η Εθνική νίκησε χθες και είναι στις 16 καλύτερες του κόσμου.

Είναι άξιοι συγχαρητηρίων όσοι έπαιξαν κάποιο ρόλο στη νίκη αυτή.

Εγώ όμως δεν παίζω ποδόσφαιρο. Στο γήπεδο έχω πάει τρεις φορές όλες κι όλες.

Τι είναι λοιπόν αυτό που με κάνει να παρακολουθώ αυτό το παιχνίδι με αγωνία για το αποτέλεσμα και να χαίρομαι με τη χαρά των ποδοσφαιριστών;

Τι είναι αυτό που με εμποδίζει –παρόλο που την κατανοώ– να λυπηθώ με τη λύπη των ηττημένων; Που έγιναν «αυτόνομη δημοκρατία της Γαλλικής Κοινότητας» μόλις το 1958.

Δεν θα πω “νικήσαμε” την Δημοκρατία της Ακτής του Ελεφαντοστού γιατί εγώ δεν παίζω ποδόσφαιρο.

Αλλά πώς να κρύψω και τη χαρά μου; Που έχει ρίζες πολύ πιο παλιές από το ποδόσφαιρο. Που πάει πολύ πίσω σε κάτι μύθους και θρύλους –με μυρωδιά άφιλτρου τσιγάρου στα χέρια του παππού μου— για ολυμπιονίκες αρχαίους και βαλκανιονίκες πιο πρόσφατους.

Ούτε θα υποκριθώ ότι δεν με ενδιαφέρει η συνέχεια.

Σίγουρα είναι άδικο να έχουν ξοδευτεί τόσα λεφτά για την μπάλα όταν εκατομμύρια Βραζιλιάνων δυστυχούν. Σίγουρα είναι άδικο να γίνεται τόσος ντόρος εδώ επειδή βρέθηκε ποσότητα ηρωίνης που καλύπτει τις ανάγκες των εξαρτημένων ατόμων της Ελλάδας για λιγότερο –ίσως– από δύο εβδομάδες και κανένας να μη μιλάει για τις ποσότητες που περνούν απαρατήρητες.

Οπωσδήποτε είναι άδικο να θεωρείται αντισυνταγματική η μείωση των συντάξεων των Δικαστικών και να μη θεωρείται αντισυνταγματικό το να ζουν εκατομμύρια συμπολιτών μας κάτω από το όριο της φτώχειας.

Και είναι άδικο να νομίζεις ότι ο κόσμος άλλαξε επειδή μπορείς να βρεις τον δρόμο σου για ένα σπίτι ή μια ταβέρνα με το GPS και επειδή με ένα ζμαρτφον ποστάρεις όσα σέλφι θέλεις. Αυτές οι τεχνολογικές επαναστάσεις –όπως και πολλές άλλες– δεν λύνουν και πολλά από τα προβλήματα.

Ούτε των ανθρώπων ούτε των ελεφάντων.

Απόψε όμως είδα τον αγώνα της Εθνικής με την ομάδα της Ακτής του Ελεφαντοστού.

Και νίκησε η Εθνική Ελλάδας.

Και εγώ χάρηκα.

Χωρίς να ξεχάσω τίποτα αλλά και με μια άρνηση να θυμώσω με την ανικανότητα πολλών ανθρώπων να δεχτούν ότι δεν μ’ αρέσει να θυμώνω μαζί τους και χαίρομαι για τις νίκες της Εθνικής.

Ίσως επειδή μου αρέσει ακόμα να κοιτάζω τον πολικό αστέρα με τα πόδια γυμνά μέσα στη θάλασσα.

Και η παραλία να μην έχει ελεφαντόδοντο αλλά πολλά άσπρα βότσαλα.

Μου αρέσουν οι παραλίες της χώρας μου.

Μου αρέσει η χώρα μου. Και θέλω να γίνει καλύτερη.

Κωστής Α. Μακρής