Eίναι 12 Οκτωβρίου. Στις 12 Οκτωβρίου 1944 έφυγαν οι Γερμανοί από την Αθήνα. Άκουσα στο ραδιόφωνο ότι μια συγγραφέας -που μ’ αρέσουν τα βιβλία της- αναρωτιέται γιατί δεν γιορτάζουμε στις 12 Οκτωβρίου την γιορτή της απελευθέρωσης, αλλά στις 28 Οκτωβρίου την αρχή του πολέμου.

Εγώ όμως δεν αναρωτιέμαι.

Γιατί και στις 12 Οκτωβρίου 1944, ξεκίνησε -άτυπα ίσως- άλλος πόλεμος. Που λίγους μήνες και χρόνια μετά έγινε φανερός, άγριος και φονικός. Ο εμφύλιος. Και μπορεί να μην πέφτουν βολίδες τώρα στις πολυκατοικίες της Λ. Αλεξάνδρας, απέναντι από το γήπεδο του Παναθηναϊκού, αλλά…

Πόσο Ειρήνη να το πεις; Πόσο απελευθέρωση; Κι από τι; Κι έτσι, θα βάζω την ελληνική σημαία στο μπαλκόνι μου την 28η Οκτωβρίου για να θυμάμαι όχι τον πόλεμο, ούτε το τέλος του αλλά ούτε και την ειρήνη. Βάζω την ελληνική σημαία στο μπαλκόνι μου σαν πρόκληση και σαν μέτρο προς τον εαυτό μου. Για να συνεχίσω να μετράω πόσα ΟΧΙ μπορώ ακόμα να λέω και πόσα ΝΑΙ χωρίς να χάνω την αξιοπρέπεια, τον αυτοσεβασμό μου και την αγάπη μου προς την Ελλάδα. Γιατί μέχρι να καταργηθούν ΌΛΑ τα σύνορα και μέχρι ο “Τελευταίος Άπληστος Πνιγεί Από Τα Ξερατά Του Τελευταίου Παντογνώστη” (παραφράζοντας ένα παλιό σύνθημα) αυτήν (θα) έχω για πατρίδα.

Κωστής Α. Μακρής