Βαγγέλης Παυλίδης

Για την υγεία σας, προτείνεται επίσκεψη στο blog του  

Η

πολυφωνία, η ιδεολογική αντιπαράθεση, η διαφωνία, η κριτική, είναι θεμέλια της Δημοκρατίας αφού ανάμεσα στα άλλα επιτρέπουν και την δημιουργία και επεξεργασία νέων ιδεών, την εξερεύνηση και χάραξη νέων δρόμων και μονοπατιών. Σε σχέση με τα όσα συμβαίνουν στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ η αντιπαράθεση απόψεων είναι όχι μόνο κατανοητή μα και απαραίτητη. Ταυτόχρονα όμως αποτελεί και το μεγάλο διαχρονικό μειονέκτημα της Αριστεράς στην πράξη. Αντιφατικό; Αντιφατικό. Η αλήθεια όμως είναι πως η ιδεολογική πολυδιάσπαση και ασυμφωνία στέκονται πολλές φορές εμπόδιο στην ενιαία έκφραση και δράση, με τα ανάλογα αρνητικά αποτελέσματα σε κοινοβουλευτικό επίπεδο. Ενώ δηλαδή αθροιστικά το σύνολο της Αριστεράς με τις διάφορες αποχρώσεις της αποτελεί συνήθως πλειοψηφία στον λαό, η Αριστερά δυσκολεύεται εντούτοις ή αδυνατεί να πλειοψηφήσει στην Βουλή και να κυβερνήσει.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν και είναι αυτό που λέει ο τίτλος του: Συνασπισμός. Μια ομπρέλα δηλαδή (μια ασπίδα, αν θέλουμε να κυριολεκτήσουμε) που σκεπάζει διάφορες αριστερές τάσεις και απόψεις – τις “συνιστώσες”, όπως τις αποκαλεί. Για καθαρά πρακτικούς λόγους μετατράπηκε κάποια στιγμή σε κόμμα με την νομική έννοια του όρου, χωρίς όμως στην ουσία να χάσει την αρχική του μορφή, πράγμα που δεν προσπάθησε να κρύψει. Έτσι, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει όλα τα παραπάνω καλά και κακά της Αριστερας.

Όλα αυτά είναι κατανοητά, όπως επίσης κατανοητό είναι πως το πρόβλημα της ενότητας στην δράση της Αριστεράς θα λυθεί διαλλεκτικά και σε βάθος χρόνου, μεγάλο βάθος χρόνου. Αυτό που δεν καταλαβαίνω και δεν μπορώ να δεχτώ είναι η μετατροπή των ιδεολογικών διαφορών σε προσωπικές. Το θέαμα που παρουσιάζει ο ΣΥΡΙΖΑ στο εσωτερικό του και στην Βουλή με τις προσωπικές αντιπαραθέσεις στελεχών του είναι λυπηρό και απογοητευτικό. Κρίμα.