El Greco – Δομήνικος Θεοτοκόπουλος

Το οδοιπορικό της Μ. Εβδομάδας αποτελεί την κορύφωση ενός δράματος που λαμβάνει χώρα όταν η καθεύδουσα (κοιμώμενη), ψυχή, δηλαδή η κατώτερη προσωπικότητα, απελευθερώνεται από τα πάθη της και ενσωματώνεται στην Ανώτερη, Αφυπνισμένη Οντότητά της, δηλαδή μυείται στα άχραντα μυστήρια, λαμβάνει το χρίσμα και γίνεται Κεχρισμένη, δηλαδή Φωτισμένη.

Μ. Τετάρτη, είμαστε συνδαιτυμόνες σε ένα Μυστικιστικό Συμπόσιο. Λαμβάνουμε την τροφή που μας παρέχει η μητέρα γη, τον άρτο που παράγεται από το στάχυ, το σύμβολο της Αθανασίας και της Αφθαρσίας. Πίνουμε το κρασί, το προϊόν μεταστοιχείωσης της αμπέλου που συμβολίζει την αφθονία της Φύσης. Μέσω του οίνου επέρχεται η μέθεξη, δηλαδή –στην προκειμένη περίπτωση- η επιμιξία των δυνάμεων του Ουρανού που συμβολίζει τον άπειρο χώρο, τη Συλλογική ή Αμέριστη Ουσία, και της Γης που συμβολίζει την Ατομική ή Μεριστική ουσία.

Αγαπημένοι μου φίλοι και φίλες αναπτύσσεται η μέθεξη μεταξύ μας για την υπηρεσία ενός κοινού σκοπού καθώς επίσης και η μέθεξη του καθενός από εμάς αλλά και όλης της ανθρωπότητας  με τη Θεϊκή Φύση, η οποία έφερε στο «Είναι» Της το ψυχικό «Είναι» κάθε οντότητας.

Το Θείο Δράμα αρχίζει με την είσοδο του Χριστού στην Ιερή Πόλη καβάλα στο γαϊδούρι που συμβολίζει την κατώτερη φύση μας. Το πνεύμα κυριαρχεί στην προσωπικότητα.

Στο μεταξύ, οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι ενορχηστρώνουν τη σύλληψη και την θανάτωσή Του! Αλίμονο τους! Καθώς αντιπροσωπεύουν τη υποδεέστερη ενέργεια της ανθρώπινης ύπαρξης, δεν μπορούσαν να καταλάβουν ότι αντιπαρατίθενται στην Σοφία, την Αγάπη και την Ωραιότητα. Ο εγωισμός, η φιλαυτία, η ματαιοδοξία, η ανάγκη για εξουσία, η κενοδοξία, δηλαδή ό,τι κατώτερο έχει να επιδείξει η καθεύδουσα προσωπικότητα, σκιαγραφούν τα προσωπεία τους.

Στο Μυστικό Δείπνο, το Συμπόσιο του Ιησού Χριστού και των μαθητών του, ο αίρων τις αμαρτίες του κόσμου καθαγιάζει τον άρτο και τον οίνο, ως σώμα και αίμα Χριστού, δηλαδή κάνει σαφές ότι το Θεϊκό Σχέδιο Τον προορίζει να γίνει ο αμνός του Θεού, να θυσιαστεί για το καλό της Ανθρωπότητας και, φυσικά, να ανυψωθεί στη θάλασσα των Συμβόλων, των Αρχετύπων, της Ολότητας, στο Άγιο Δισκοπότηρο ως Θεία Κοινωνία.

… Ως αμνός του Θεού, δηλαδή αγνή, καθαρή Ψυχή, απαλλαγμένη από κάθε πάθος, εγωισμό, καθήλωση, κατώτερο συναίσθημα, αναγεννημένη ως Σωτήρας.

Οι περιοριστικές πλευρές τις ανθρώπινης ύπαρξης, οι φυλακισμένες στο σπήλαιο του Πλάτωνα, νομίζοντας ότι η πραγματικότητα είναι μόνο ο μικρόκοσμός τους, προσπαθούν να συλλάβουν το Άπιαστο, το Ακατάληπτο γι αυτούς, να παραβιάσουν το Άβατον του Πνευματικού Κόσμου και, πρόσκαιρα, νομίζουν ότι τα καταφέρνουν…

Η ανάβαση της Ανώτερης Ψυχής προς τον Γολγοθά της αρχίζει… Ιερός συμβολισμός του Κρόνου που αποτελεί τον Μεγάλο Διδάσκαλό μας, τον Χρόνο, αυτόν που μας οδηγεί, δια μέσου των δοκιμασιών, στο να ανέλθουμε την κλίμακα προς τα Ηλύσια Πεδία.

Ο Κρόνος είναι ο εξωτερικός και εσωτερικός κυβερνήτης του Αιγόκερου. Σχετίζεται με το τι παράγουμε ως έργο, βάσει του νόμου της αιτίας και του αποτελέσματος, στη γήινη ζωή μας. Ωστόσο, σαν εσωτερικός κυβερνήτης του Αιγόκερου, σχετίζεται με τον θάνατο του Ανθρώπου και τη γέννηση του Σωτήρος, τη γέννηση της Ηλιακής Οντότητας που, απόλυτα ελεύθερη από την κατώτερη προσωπικότητα, δεσμεύεται να υπηρετήσει το Θείο Σχέδιο για το καλό του συνόλου της Ανθρωπότητας. Όχι τυχαία όλοι οι άβαταρ, δηλαδή οι Ηλιακοί Θεοί (όπως και ο Ιησούς), γεννιούνται κοντά στο χειμερινό Ηλιοστάσιο, όταν ο Ήλιος εισέρχεται στο ζώδιο του Αιγόκερου.

…Η κορυφή του Γολγοθά: η ανύψωση του Ανθρώπου στο υπέρτατο σημείο ανέλιξής του. Η Σταύρωση….

Ο Σταυρός είναι ένα πανάρχαιο σύμβολο που σχετίζεται με τη γήινή μας υπόσταση. Το αλχημικό σύμβολο της γης είναι ένας κύκλος (ο κύκλος συμβολίζει το πνεύμα) και μέσα στον κύκλο υπάρχει ένας σταυρός (ο σταυρός συμβολίζει την ύλη). Το σύμβολό της γης σημαίνει ότι στον ενσαρκωμένο άνθρωπο η ύλη περιβάλλεται από το πνεύμα. Ο σταυρός συμβολίζει τις δοκιμασίες, στις οποίες υποβάλλεται ο άνθρωπος από τον Κρόνο (τον κύριο του Κάρμα), τον Κριτή του, προκειμένου να απελευθερωθεί από τα δεσμά της Ύλης και να ενσωματωθεί στον Πνευματικό Κόσμο.

Συμβολικά, ο αίρων τις αμαρτίες του κόσμου, έπρεπε να σταυρωθεί πάνω στον ίδιο σταυρό που κουβάλησε, συμβολίζοντας την ανθρώπινη προσπάθεια καθενός εξ’ ημών που «κουβαλούμε το σταυρό μας», το κάρμα μας, την ειμαρμένη μας και οφείλουμε να αντέξουμε το βάρος του για να φθάσουμε στη μεγάλη Δόξα: το Θάνατο του Σκότους που κρύβουμε μέσα μας για να επέλθει η αναγέννηση – γέννηση του εσωτερικού μας Φωτός, της Συνείδησης!

Ο Θάνατος επήλθε… Ωστόσο, επήλθε το απολύτως φυσικό: η Ανάσταση! Η Ανάσταση της Αφυπνισμένης Συνείδησης, της Ηλιακής Οντότητας, της Θεϊκής Φύσης! Η Ανάσταση που ουδόλως τυχαία συμπίπτει με την αναγέννηση της Φύσης!

Υψηλός στόχος για έναν καθημερινό άνθρωπο, όπως εμείς αγαπημένοι μου φίλοι! Όμως υπαρκτός… Και ίσως να μην είμαστε σε θέση να αναλάβουμε τις αμαρτίες του κόσμου αλλά σίγουρα, αν ασκήσουμε θέληση και αν αφυπνίσουμε τη συνείδησή μας, είμαστε σε θέση να αναλάβουμε την ευθύνη για τις δικές μας αμαρτίες… Και τότε έχουμε ένα καθήκον: να ανέβουμε στον Γολγοθά για να παραδοθούμε στη σταύρωση της προσωπικότητάς μας και στην ανάδειξη του νέου, αναγεννημένου εαυτού μας.

…Ας μην ξεχνάμε ότι, κατά τη Σταύρωση του Σωτήρος, οι σταυροί ήταν τρείς. Ο κεντρικός της Ηλιακής Οντότητας, ο άξονας της Συνείδησης. Ο αριστερός που συμβολίζει, την Κακία, την έμπλεη παθών και ποταποτήτων προσωπικότητα, η οποία είναι αμετανόητη, εγκλωβισμένη στον εγωισμό και την αλαζονεία της. Ο δεξιός σταυρός που συμβολίζει την Αρετή, την προσωπικότητα η οποία αφυπνίζεται και θέλει να γίνει κοινωνός των Αχράντων Μυστηρίων, του αίματος και του άρτου, του Αγίου Δισκοπότηρου.

Ας αποφασίσουμε ποιος σταυρός θέλουμε να είμαστε!

ΥΓ: Ανεξάρτητα από το τι πιστεύει κανείς, από το αν αμφισβητεί ή όχι την ιστορική εγκυρότητα της ύπαρξης του Ιησού Χριστού, τελικά το αρχέτυπο Χριστός είναι καταγεγραμμένο και άρα υπαρκτό, οπότε η αξία του συμβολισμού του είναι αδιαμφισβήτητη.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr

Σμάρω Σωτηράκη   

Τηλ.Επικοινωνίας: 210-8020230