Στο παρελθόν μου ήμουν μια άλλη,

κοπέλα με πυκνά μαλλιά

κάποια που μου μοιαζε στην φάτσα

που είχε το ίδιο χρώμα όνειρα με μένα

εκεί ανάμεσα σε φως και σκότος

σε κόσμο, φασαρία και κακό

την έβρισκε την άκρη, νόμιζε

χαμογελώντας σταθερά,

έγραφε το κοντέρ

χωρίς να δίνει σημασία σε ήχο και εικόνα,

ανυποψίαστη

και η ψυχή τα μάζευε σιγά σιγά,

το παρελθόν διψούσε για ιστορία,

να έχει να διηγείται σαν φτάσει σε κάποια ηλικία,

να φαίνεται και αυτό γεμάτο, ώριμο, καμαρωτό,

αλλά το μέλλον πουθενά,

χρονοδιακόπτης σε ατονία,

συναίσθημα μηδέν,

και όρεξη καμία για μετά,

άφαντο το ύστερα,

στη θάλασσα βουτήχτηκε και φύσηξε μπουρίνι,

αντίστροφη μέτρηση,

μέχρι να γίνει δική μου η ιστορία

να αρχίσει να μου μοιάζει αυτό το παρελθόν,

να θέλω να θυμίζει εμένα,

και εκεί που χάνω φως, πατρίδα και καρδιά,

τα βρίσκω πάλι,

μπροστά μου,

αρχίζω να παραληρώ από χαρά,

που έχω αυτό το παρελθόν,

και είμαι πια σίγουρη πως έχω μέλλον,

στο μέλλον μου, εγώ.

Αλεξάνδρα Καρακοπούλου-Τσίσσερ