Γιώργος Αρκουλής

Πριν ακριβώς από δώδεκα χρόνια (29 Φεβρουαρίου 2004) κι’ ενώ η Γιάννα Αγγελοπούλου και οι εκλεκτοί της ετοίμαζαν τις τελευταίες λεπτομέρειες για τους Ολυμπιακούς Αγώνες (τρομάρα μας!), ήταν προγραμματισμένος ο τελικός αγώνας του Κυπέλλου μπάσκετ. Αντιμέτωπες, η πανίσχυρη ομάδα του Αρη και η σχετικά επικίνδυνη ομάδα του Ολυμπιακού Πειραιώς και Νήσων. Επειδή η πίεση των Θεσσαλονικιών ήταν ασφυκτική προς την…Αθήνα, η Ομοσπονδία της καλαθόσφαιρας αποφάσισε να γίνει ο τελικός στο μικρό πλην…ουδέτερο γηπεδάκι της Λαμίας και οι χαϊδεμένοι του Πειραιά, μη έχοντας σοβαρή επιλογή για αντίδραση, δέχτηκαν.

Για την Ιστορία, αναφέρω πως μετά από διακοπές επί διακοπών, επεισόδια, εκκένωση (συγγνώμη για την λέξη…) των κερκίδων και τετράωρη (!) διαδικασία, ο ΄Άρης νίκησε 73-70 και πήρε για όγδοη φορά το τρόπαιο. Φυσικά ήταν καλύτερος, όμως ουδείς θα μπορούσε να εγγυηθεί τη νίκη του, αν το ματς είχε διεξαχθεί στην πρωτεύουσα ή στο επαρκές (αλλά εντελώς ‘ερυθρό’) στάδιο Ειρήνης και Φιλίας).

Το θέμα όμως δεν βρίσκεται εκεί, αλλά με τι είδους διαδικασίες η διοίκηση της Ομοσπονδίας αποφασίζει για την έδρα ενός σημαντικού αγώνα όπως είναι ο τελικός του Κυπέλλου. Το 2004, ο ισόβιος πρόεδρος (άλλη ‘αμαρτία’ αυτή!) Γιώργος Βασιλακόπουλος αποφάσισε Λαμία και πάει και τέλειωσε. Ηταν η εποχή που έπρεπε να δείχνει ότι υπηρετεί δημοκρατικές διαδικασίες…

Σήμερα, με τον ίδιο πρόεδρο στην ηγεσία του αθλήματος, η ΕΟΚ αποφασίζει (και διατάζει θα έλεγε η ταπεινότητά μου), ο εφετινός τελικός να διεξαχθεί στο κλειστό των Ολυμπιακών Εγκαταστάσεων του Μαρουσιού, γιατί ΕΤΣΙ ΠΡΕΠΕΙ, αλλά και επειδή (προσέξτε εδώ το άλλοθι του ‘σωλήνα’) ΣΥΜΦΩΝΗΣΑΝ ΓΙΑ ΤΟ ΓΉΠΕΔΟ ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ ΟΜΑΔΕΣ. Ποιες είναι αυτές οι ομάδες; Ο Παναθηναϊκός, γηπεδούχος εδώ και χρόνια πολλά στο ΟΑΚΑ και ο ταπεινός πλην τίμιος ‘Φάρος’ Κερατσινίου. Μια ομάδα που ήρθε από το πουθενά και κατάφερε να κάνει την υπέρβαση, φτάνοντας στον τελικό της διοργάνωσης, αφού νίκησε δίκαια τον ΠΑΟΚ.

Με βάση την λογική, την τιμιότητα, την ισονομία και την δικαιοσύνη, ο αγώνας (που θα γίνει την προσεχή Κυριακή) θα έπρεπε να διεξαχθεί σε ένα καθαρά ουδέτερο γήπεδο και όχι στην έδρα του Παναθηναϊκού, όπου –εκτός απροόπτου- από τα 20.000 εισιτήρια, το 95% που θα διατεθούν, θα τα προμηθευτούν βάζελοι (και βαζέλες).

Αλλά, τι ψάχνει κανείς με Βασιλακόπουλο, ο οποίος ποτέ δεν δήλωσε ξεκάθαρα πως δεν ανήκει στην δύναμη του ιστορικού συλλόγου του ‘τριφυλλιού’, μολονότι γέννημα θρέμμα Πειραιώτης. Πάλι καλά που δεν θα γίνει ο τελικός στον ιστορικό και ένδοξο ‘Τάφο του Ινδού’. Μπορεί να στάζει η οροφή και οι τοίχοι να έχουν πρασινίσει από υγρασία, όμως το τερέν και τα καλάθια βρίσκονται στην θέση τους. Με λίγη παρκετέζα και κάποιο ξεσκόνισμα, η δουλειά θα μπορούσε να γίνει…

Προσφέρω την συμπάθειά μου στην ομάδα του Κερατσινίου και της εύχομαι τα καλύτερα (αν και δεν το πιστεύω), διότι αξίζει ένας ουδέτερος παρατηρητής να υποστηρίζει τον αδύνατο. Μια κατάκτηση τίτλου, επί του γηπεδούχου Παναθηναϊκού, θα είναι σημείο αναφοράς, ένας αληθινός φ ά ρ ο ς στην Ιστορία του συλλόγου.

Όσο για τον πρόεδρο Βασιλακόπουλο, ειλικρινά θα χειροκροτούσα με όλη μου την ψυχή πιθανή συνταξιοδότησή του από το αθλητικό παραγοντιλίκι. Και όχι μόνο για εκείνον. Υπενθυμίζω ότι και στην ομοσπονδία κολύμβησης, ένας δικηγόρος ονόματι Διαθεσόπουλος (εκλεκτό μέλος του ‘Θρύλου’), κοντεύει να κλείσει τριάντα χρόνια στην προεδρική θέση. Λες και δεν υπάρχουν νέα στελέχη να δράσουν.

  * Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.   

The article expresses the views of the author  

 iPorta.gr