Γιορτή της γυναίκας σήμερα κι έχουμε κάθε λόγο να γιορτάζουμε, ιδιαίτερα εμείς οι άντρες… τι θα γινόμαστε χωρίς αυτές, ε. Εγώ πάντως την προειδοποίησα την Νόομι, μην τολμήσει να φύγει απ’ την ζωή πρίν απο μένα.

Μα η γιορτή δεν είναι θέμα προσωπικό και μόνο. Γιορτάζουμε κύρια γιατί με τους αγώνες τους -και, γιατί όχι, με σύμμαχους πολλούς άνδρες- οι γυναίκες κατάχτησαν την κοινωνική ισότητα που τους αξίζει, αυτήν που αξίζουν και δικαιούνται όλοι οι άνθρωποι ανεξάρτητα απο φύλλο, έθνος, φυλή, χρώμα, θρησκεία και γλώσσα. Και γιορτάζουμε για να μην ξεχνάμε πως χρειάζεται ακόμα πολύ δουλειά και αγώνας για να εμπεδωθούν και να επικρατήσουν αυτά που για πολλούς απο εμάς είναι ίσως αυτονόητα και δεδομένα.

Πρωί πρωί πήγαμε για ψώνια στο χωριό και πέσαμε πάνω σε μιαν Αγγλίδα φίλη, που ρώτησε την Νόομι αν θα πάει το βράδυ να γλεντήσει με “τις γυναίκες”. Η Νοομι δεν είχε ιδέα και ρώτησε την φίλη μας αν αυτή θα πάει. “Οχι”, είπε, “Δεν βλέπω πώς το να μαζευτούμε δέκα γυναίκες και να τα πιούμε θα μας κάνει πιο ανεξάρτητες ή πώς θα βοηθήσει τις γυναίκες εκείνες που για διάφορους λόγους δεν μπορούν ίσως να το κάνουν. Στο κάτω κάτω δεν είμαι καταπιεσμένη απο τον άνδρα μου και δεν χρειάζομαι τέτοιου είδους “επαναστάσεις”.

Την ευχαρίστησα γιατί είπε πράγματα που εγώ δεν θα μπορούσα να πω χωρίς να κατηγορηθώ ως σεξιστής, ρατσιστής, γυναικόφοβος, male chauvinist pig – που λένε και στα εγγλέζικα- και ποιός ξέρει τι άλλο.

Κατά τα άλλα, στην υγειά τους των γυναικών όλου του κόσμου! Μόνο που προτιμώ να τα πίνουμε μαζί παρά χώρια. Ο αγώνας για κοινωνική ισότητα μας θέλει όλους μαζί.