Γιάννης Σιδέρης

  «Χριστὸς γεννᾶται, δοξάσατε…»

Κοσμοχαρμόσυνο γεγονός για τους πιστούς η γέννηση, γλυκείς όμως οι μέρες και για όσους εκκοσμικευμένους εξ ημών, δεν συμβαδίζουμε με την

θεϊκότητα της ημέρας. Φέρνουν κάτι από την θαλπωρή της παιδικής ηλικίας, της πίστης στο θαύμα, της αθωότητας, των λιγοστών τότε δώρων, της

ξενοιασιάς με το κλειστό σχολείο, της γλυκύτητας στα πρόσωπα των ανθρώπων σαν έβγαιναν από την εκκλησία, της περίσσιας αγάπης που μόνο στην

ατμόσφαιρα των ημερών εκδηλωνόταν.

«Ἡ Παρθένος σήμερον τον υπερούσιον τίκτει…».

Δεν ήταν φυσικά η μόνη παρθένος και ο μόνος υπερούσιος. Παμπάλαιοι μύθοι από τη θεογονία των λαών, κυρίως της Ανατολής, θρύλοι και δοξασίες,

ενσωματώθηκαν και προσωποποιήθηκαν στον Ιησού. Αλλά δεν μας αφορά και δεν είμαστε οι πλέον κατάλληλοι να αναφερθούμε διεξοδικά, αν ο Άδωνις

και ο Διόνυσος των Ελλήνων, ο Θαμμούζ των Εβραίων και των Σύρων, ο Oσιρις των Αιγυπτίων, ο Ατούνις των Ετρούσκων, ο Κρίσνα των Ινδών κ.α.

υπήρξαν ως παρόμοιες ιστορίες θεϊκών μορφών.

Η στήλη μένει στον συμβολισμό της χρονικής στιγμής της γέννησης. Λίγες ημέρες μετά την χειμερινή ισημερία, που σημαίνει ότι για τη φύση σταμάτησε ο

κύκλος του σκότους, της καταστροφής, της νέκρωσης. Η μέρα αρχίζει να μεγαλώνει, το ζωογόνο φως θα αρχίσει σταδιακά να κυριαρχεί όλο και

περισσότερο, οι ναρκωμένοι χυμοί της γης θα ξυπνήσουν και σε λίγο καιρό θα καρποφορήσουν. Δεν είναι τυχαίο που οι παλιοί, τόσο αναγκαστικά δεμένοι

με τη φύση, τοποθέτησαν την γέννηση των θεών τους σε αυτή την εποχή. Στην εποχή που στη φύση ξεκινάει η ελπίδα, έρχονται οι Θεοί τους να

προσωποποιήσουν την ελπίδα αυτή.

Φυσικά οι κοινωνίες δεν έχουν την σταθερή περιοδικότητα της φύσης.

Σε μας το νέο αργεί να γεννηθεί, βρισκόμαστε ακόμα στον καιρό του σκότους, η «ισημερία» στην κατιούσα της Οικονομίας δεν έφτασε ακόμα. Δεν μας

αρκούν οι μύθοι των θεών – ή η ύπαρξή τους για τους πιστούς- για να αναθαρρήσουμε, να σηκώσουμε προς τα πάνω οφθαλμόν ελπίδας.

Δεν είναι που μας λείπουν οι Θεοί επειδή πάψαμε –όσοι εξ ημών – να πιστεύουμε στη παρηγορητική και ελπιδοφόρα παρέμβασή τους. Είναι που σε αυτή τη

χώρα λείπουν άλλα, πιο γήινα πράγματα: Η κοινή λογική ας πούμε, η τιμιότητα των ιθυνόντων, ο καθαρός λόγος των πολιτικών εξουσιών, η αυταπάρνηση

όσων ορίζονται να υπηρετήσουν το κοινό καλό, η αίσθηση καθήκοντος των πολλών, η αμεροληψία, η απάλειψη της ιδεοληψίας, η επιβολή και υπηρέτηση

της νομιμότητας, κλπ. Κλπ.

Εννοιες που είχαν χρεοκοπήσει πριν έρθει η χρεοκοπία, και που χρειάζεται κάτι νέο να γεννηθεί, να τις υμνήσει, να τις εξυψώσει, να τις εμπνεύσει, και

τελικά να τις επιβάλλει.

Δυστυχώς αργεί ακόμη η γέννηση του νέου στη χώρα και μαζί του αργεί και η ανάδυση από την πολυδιάστατη χρεοκοπία.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του. 

The article expresses the views of the author

 iPorta.gr