Από την Κρατική Τηλεόραση στη ΔΕΘ, με θέσεις και προτάσεις. Ένα ταξίδι πολυποίκιλο και εξαιρετικά ενδιαφέρον είναι η ζωή του Σταύρου Θεοδωράκη. Ξεκίνησε δημοσιογραφώντας και εισχώρησε σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας. Από την Πολιτική μέχρι το Δρομοκαΐτειο. Από τα σαλόνια και τις πίστες μέχρι τους τσιγγάνους και το θέατρο.

Δεν θα κάνω αγιογραφία του επικεφαλής του Ποταμιού. Δεν είναι άγιος εξάλλου. Είναι ένας κανονικός άνθρωπος με τις παραξενιές του και τις ιδιορρυθμίες του. Η … ιδιορρυθμία του Σταύρου έχει ποτιστεί από την αξία της χρησιμότητας. Έτσι μεγάλωσε, έτσι του έλεγε ο πατέρας του: να φροντίζει να είναι χρήσιμος. Και αυτό κράτησε. Άσκησε έντιμη δημοσιογραφία, υπήρξε ντόμπρος και ευθύς στους συνεργάτες του, εξαιρετικά γενναιόδωρος, αισιόδοξος, αυθεντικός, εργατικός, ριψοκίνδυνος, ευρηματικός, ουσιαστικός. Μέχρι που να συσπειρώσει μια μεγάλη ομάδα ετερόκλητων ανθρώπων που σκέπτονταν διαφορετικά στο www.protagon.gr, έμοιαζε με απόμακρο ανθρωπιστή. Μετά πλησίασε περισσότερο τους ανθρώπους που τον παρακολουθούσαν στην τηλεόραση. Πάντα τα σχόλια του, τα κείμενά του είχαν κάτι από την ευαισθησία και την ανάγκη του ανθρώπου που θέλει να αλλάξει τα σαθρά δεδομένα. Θέλει να ανοίξει δρόμους που δεν θα μένουν στις υποσχέσεις, αλλά θα κάνουν πράξη τις καλύτερες μέρες. Για του λόγου τ’αληθές, να μερικές από τις ραδιοφωνικές κουβέντες μας πριν από τρία- τέσσερα χρόνια:

«Με συγκινούν οι καθημερινές μικρές προσπάθειες όλων μας για το καλύτερο. Από έναν άνθρωπο που κάνει καλά τη δουλειά του στο δρόμο μέχρι έναν υπουργό που θέλει να κάνει καλά τη δουλειά του. Οι άνθρωποι πρέπει να είναι σε μια συνεχή διαβούλευση με το καλό.

Ανήθικο είναι να ζεις και να εμπορεύεσαι το ψέμα. Το εμπόριο ψέματος στη σημερινή Ελλάδα είναι μια γενικευμένη στρατηγική που αφορά πολλούς από εμάς.

Στη δημοσιογραφία μπήκαμε για να συγκρουστούμε. Η δημοσιογραφία σήμερα μοιάζει ως συνοδοιπόρος των εξουσιών. Αν έχει ένα ρόλο πρέπει να είναι ο παλιός της ρόλος, δηλαδή να είναι απέναντι στην εξουσία. Όχι απέναντι στην Κυβέρνηση, αλλά απέναντι σε όλες τις εξουσίες. Αν υπακούς στα κελεύσματα της κυβερνητικής πολιτικής δεν είσαι δημοσιογράφος, είσαι ένας κομματικός συντάκτης. […] Υπάρχουν οι δυνατότητες να κάνει κάποιος τις συμμαχίες του και να προβάλλει τις αξίες του. Ο παλιός δρόμος οδήγησε σε πολλά αδιέξοδα. Πρέπει να βρούμε πλαϊνούς δρόμους που ίσως να είναι και καλύτεροι.

Έχουμε λιγότερο καλούς πολιτικούς απ’ όσο θέλουμε, λιγότερο καλούς δημοσιογράφους και πάει λέγοντας. Πιθανό να έφταιξε το ότι κάποιες δεκαετίες παραμελήσαμε τμήματα του εαυτού μας και τώρα πληρώνουμε το τίμημα.

Με φοβίζει η άρνηση να δούμε την πραγματικότητα. Φταίει ότι έχουμε μάθει να μην αντιμετωπίζουμε τα προβλήματα και ότι κάποιος από μηχανής θεός θα μας σώσει. Κάποια στιγμή πρέπει κάποιος να ασχοληθεί κάνοντας υπερπροσπάθεια!

Πέρα από τις καθιερωμένες που πιστεύουμε όλοι μας, πιστεύω πάρα πολύ στη δύναμη του ενός. Και στη δύναμη των ηγετών, αλλά και στη δύναμη του κάθε ανθρώπου κάτι που δεν προβάλλουμε συχνά . Πιστεύω ότι οι μονάδες θα αλλάξουν τον κόσμο για να φέρουν και τα καλά και τα κακά.

Με ενοχλεί η άρνηση προσφοράς που έχουμε όλοι απέναντι σε αυτή την κοινωνία. Για ένα μεγάλο διάστημα αναμασούσαμε όλοι την ίδια καραμέλα ότι για ό,τι συμβαίνει φταίνε πάντα οι άλλοι. Οι γαλάζιοι έλεγαν ότι φταίνε οι πράσινοι, οι πράσινοι έλεγαν ότι φταίνε οι συνδικαλιστές, υπήρχε η λογική ο ένας να περάσει τις ευθύνες στον άλλο. Ο Νίκος Καζαντζάκης είχε πει “«Να αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Άμα δεν σωθεί εγώ θα φταίω»”. Αν μπούμε σε αυτή τη λογική όλοι θα έχουμε μια καλύτερη σχέση με το περιβάλλον, με τον ανθρωπισμό, με τα οικονομικά, με τη φιλοξενία, με τους γύρω μας. Ο καθένας θα πρέπει να αναζητήσει τις ευθύνες πρώτα στον εαυτό του και μετά στους διπλά του. Αυτό είναι το αξίωμά μου πλέον. Για όλα φταίμε όλοι.

Οι λαοί χάνονται, όταν δεν έχουν στόχους και όταν δεν έχουν οργανώσει δημιουργικά το μέλλον τους. Αυτό είναι το πρόβλημα της Ελλάδας σήμερα.

Η καινούργια Ελλάδα θα έρθει με τη μεγαλύτερη συμμετοχή όλων μας και όχι με το χάχανο. Πρέπει ο καθένας να κάνει πολύ καλά τη δουλειά του. Και το επόμενο βήμα: να έρθει ένα καινούργιο πολιτικό προσωπικό που να μην κλέβει, να μην τον νοιάζει να χαϊδέψει αυτιά και να έχει πλάνο για δέκα χρόνια μπροστά.

Και εδώ, ας σκεφτούμε: για να έχουμε καλύτερη Δικαιοσύνη δεν χρειάζονται λεφτά, για να έχουμε ασφάλεια στους δρόμους, δεν χρειάζονται λεφτά, για να έχουμε λιγότερα ατυχήματα, δεν χρειάζονται λεφτά. Χρειαζόμαστε μόνο άλλα μυαλά!».

Αυτά μου έλεγε πριν από λίγα χρόνια σε ραδιοφωνικές μας συζητήσεις. Τότε είχα πει σε έναν φίλο: «Να δεις που ο Σταύρος κάποια στιγμή θα πολιτευθεί, αλλά με ποιον;».

Κι άνοιξε ένα Ποτάμι. Που όσο πάει και βαθαίνει. Και στην πρόσφατη συνέντευξη τύπου στη ΔΕΘ μίλησε για τα περισσότερα σημαντικά ζητήματα με απλό και καθαρό λόγο. Αυτό είναι το μεγάλο του προτέρημα: είναι άνθρωπος της πιάτσας. Δεν λέει αρχηγός, αλλά επικεφαλής.

Ναι, ο Σταύρος είναι φιλόδοξος. Δεν είναι όμως εγωπαθής. Είναι της συλλογικότητας και του κοινού στόχου. Δεν θέλει να αγκιστρωθεί σε καρέκλες, ούτε να ικανοποιήσει απωθημένα εξουσίας. Θέλει να δώσει διέξοδο στο χρόνιο αδιέξοδο.

Ακριβέ μου, φίλε, συνεργάτη, πρωτεργάτη, οραματιστή, Σταυράκο μου, αξιότιμε κ . Θεοδωράκη. Έχω συναντήσει πολλούς που δήλωναν αρχηγοί. Δεν με έπεισαν. Με απογοήτευσαν στην πορεία κανά δυο που νόμιζα πως κρατούσαν καλό τιμόνι. Εκτροχίασαν την αμαξοστοιχία στο γκρεμό και έψαχναν σε άλλους να ρίξουν την ευθύνη. Πιστεύω στην καθαρότητά σου, γιατί σε ξέρω από παλιά. Δεν είναι εύκολο να κρατήσεις τα ηνία, αλλά δεν είναι και ακατόρθωτο για σένα. Ό,τι αναλαμβάνεις σου βγαίνει, το κάνεις καλά. Κράτα γερά και κυρίως κρατήσου με πείσμα στον στόχο σου: να είσαι χρήσιμος στην κοινωνία.

Χρόνια πολλά και όπως τα επιθυμείς!

Τζίνα Δαβιλά