Κωστής Α. Μακρής

Ποιος να το φανταζόταν…

Εγώ, τουλάχιστον, ποτέ δεν φαντάστηκα ότι διαβαίνοντας την εξώπορτα μιας πολύ γνώριμης παλιάς διώροφης κατοικίας, κοντά στην Κυψέλη, μπαίνοντας μέσα στον φιλόξενο χώρο της και βγαίνοντας, από την κουζίνα, στον πίσω ―αόρατο από τον δρόμο― λεμονόκηπο, θα βρισκόμουν αντιμέτωπος με μερικές από τις πιο φρικιαστικές και αποτρόπαιες εικόνες που έχει αντικρύσει ποτέ ανθρώπου μάτι.

Έχω δει πολλά στη ζωή μου, έχω ταξιδέψει πολύ, έζησα περιπέτειες και δεν είμαι ασυνήθιστος σε ακραίες καταστάσεις. Έχω ταξιδέψει και μέχρι τη Σαλαμίνα.

Έχω δει το πρώτο Σταρ Γουόρς, έχω γελάσει στον Δρόμο με τις Λεύκες (που κανονικά ήταν Σημύδες), έχω ακούσει την εκκωφαντική Σιωπή των Αμνών.

Έχω συμφάγει με πολιτευτές, βουλευτές και υπουργούς πολλών κομμάτων, που μερικοί από αυτούς με χτύπησαν, μετά, φιλικά στην πλάτη λέγοντας με νόημα: «Καλά φάγαμε, ε;» κι εγώ ―υποχρεωμένος από την ευγένεια― να απαντάω: «Μόνο καλά; Πάγκαλα τα φάγαμε μαζί…».

Έχω ζήσει τα Κάπιταλ Κοντρόλς μετά από το νικηφόρο Δημοψήφισμα στο οποίο ηττήθηκαν οι νικητές του χάνοντας ακόμα και τις έδρες τους που κάθε άλλο παρά φύσιν ήταν.

Έχω πολύ πρόσφατα βιώσει την μεγάλης διάρκειας διαδικασία εκλογής Προέδρου στη Νέα Δημοκρατία που για πολλές και πολλούς ήταν σχεδόν θρίλερ.

Έχω νιώσει στο πετσί μου την αγωνία πολλών ανθρώπων που έχασαν το κόμμα τους από δικά τους λάθη και βρέθηκαν σε άλλο κόμμα, πάλι από δικά τους λάθη, συνεχίζοντας να κάνουν λάθη που μόνο στους ίδιους δεν φαίνονται λάθη.

Έχω συναντήσει άστεγους που κοίταξαν με αδιαφορία το μπουφάν μου εστιάζοντας περισσότερο σε μια τυρόπιτα ή κάτι άλλο που έτρωγα.

Έχω δει πρόσφυγες να θαλασοπνίγονται χωρίς να μπορούν εκείνοι να με δουν, έτσι κρυμμένος που είμαι μπροστά στην τηλεόρασή μου.

Είδα την Κορεάτισσα εκφωνήτρια ειδήσεων να ανακοινώνει την πετυχημένη δοκιμή υπερβόμβας υδρογόνου.

Είδα κι έναν Λεβέντη που δεν ροβόλαγε στη στράτα αλλά έμπαινε στη Βουλή μαζί με άλλους επίσης που εκείνους δεν θα ήθελα να τους δω εκεί μέσα αλλά σε κάποιο άλλο ίδρυμα.

Έχω χάσει την ψυχραιμία μου και έχω καβγαδίσει με παιδιά.

Περιμένω να δω τη λύση του ασφαλιστικού, σαν δικλείδα εκτόνωσης της τερατώδους επιθυμίας μου για εκδίκηση επί των πλουσιοσυνταξιούχων Υπηρετών του Δημοσίου Συμφέροντος και με διακαή τον πόθο μου να ακούσω προτάσεις για λύση των Παραγωγικών, Δικαιακών και Δημογραφικών προβλημάτων της χώρας.

Μου έχει σηκωθεί η τρίχα κάγκελο με δηλώσεις Πνευματικών Ανθρώπων για τα Σύμφωνα Συμβίωσης, Επιβίωσης, Διαβίωσης και Αντιβίωσης.

Έχω ταξιδέψει με αεροπλάνο πάνω από τον Αραβικό κόλπο, με το τρενάκι του τρόμου σε κάτι παλιά Λούνα Πάρκ και με τον Ηλεκτρικό στην περίοδο της χούντας.

Έχω δει παραστάσεις σε Κηποθέατρα και Αναψυκτήρια και έχω παρακολουθήσει Καλλιτεχνικά Δρώμενα σε επαρχιακές πόλεις στο νταλακαλόκαιρο. Έχω ακούσει τον Νταλάρα σε παραλιακό νυχτερινό κέντρο και έχω χορέψει σε ντισκοτέκ.

Έχω διαβάσει δεκάδες αναρτήσεις στο διαδίκτυο και στο Φέις Μπουκ με αποστάγματα σοφίας του Μπουκάι, του Νίτσε, του Σοπενάουερ. Μέχρι και δικά μου έχω διαβάσει, σχολιασμένα σε ξένες σελίδες, και πριν το καλοκαταλάβω είπα μέσα μου: «Μα τι γράφει ο άνθρωπας…», αναφερόμενος και σε μένα αλλά και στον σχολιαστή μου, που καλά να είναι ο άνθρωπος.

Όλα αυτά αποδεικνύουν ότι έχω περάσει πολλά στη ζωή μου χωρίς να λυγίσω.

Αυτά όμως που αντίκρυσα την περασμένη εβδομάδα στον κήπο ενός πολύ γνώριμου σπιτιού, ήταν πέρα και πάνω από τη φαντασία μου.

Και μετά από αρκετή σκέψη, τα δημοσιοποιώ. Ξέρω ότι δεν είναι ό,τι καλύτερο να προκαλείς τη φρίκη και τον τρόμο στους άλλους και ξέρω επίσης ότι αυτή τη δουλειά την κάνουν καλύτερα πολλοί άλλοι, αξιότεροι εμού του ιδίου. Αλλά δεν μπορώ και να σωπαίνω.

Μερικοί άνθρωποι λένε ότι όταν η κοινωνία βρίσκεται σε μια κρίσιμη καμπή της ιστορίας της, συμβαίνουν κάποια γεγονότα, εμφανίζονται κάποιοι οιωνοί ή φαινόμενα που λες και προφητεύουν τα μεγαλύτερα δεινά που πρόκειται να συμβούν ή την υπέρβαση αυτών των δεινών μέσα από κάποιο θαύμα που, δειλοί και μοιραίοι αντάμα, το προσμένουμε.

Σημεία και τέρατα λέγανε οι παλαιοί.

Εγώ δεν θέλω να είμαι απαισιόδοξος αλλά ούτε θέλω και να μένω άπραγος προσμένοντας κάποιο “θάμα”.

Γι’ αυτό και αντιμετωπίζω με ορθολογισμό κάποια πράγματα χωρίς όμως και να αποξηραίνω τελείως το φανταστικό που έρχεται απρόσκλητο να δροσίσει τον νου μου σαν δροσερή λεμονάδα και να ποτίσει την άνυδρη πραγματικότητά μου.

Πιστεύω ακράδαντα ότι οι λεμονιές, που τις ξέρω από παιδί, δεν είχαν κανέναν λόγο να με τρομάξουν, κραδαίνοντας εναντίον μου κλωνάρια με καρπούς τερατογεννέσεων και να μου στείλουν μέσω αυτών των αποτροπιαστικών επιγόνων τους, συνειδητά εννοώ, ένα συγκλονιστικό μήνυμα που να σχετίζεται με τη διεστραμμένη στάση μου απέναντι στον πλανήτη, τη φύση και στο ίδιο μου το είδος.

Δεν ξέρω όμως τι ήταν αυτό που που έκανε αυτά τα όντα, που ―όπως ήδη είπα, τα ξέρω από παιδί― να με τρομάξουν τόσο. Έχω παίξει σκαρφαλώνοντας πάνω σ’ αυτές τις λεμονιές, που κοντεύουν να γίνουν ογδόντα χρόνων, και ποτέ δεν μου έδωσαν την εντύπωση ότι θα συναντούσα σ’ αυτές την ανθρώπινη φιλοδοξία να με τρομοκρατήσουν δημιουργώντας λεμονοτέρατα.

Είμαι μπερδεμένος. Δεν ξέρω τι προφητεύει αυτό και αν υπάρχει κάποιο μήνυμα που θέλουν να μας στείλουν τα τόσο αγαθά ―μέχρι πρότινος― δέντρα.

Ένα όμως θα πω, φίλες και φίλοι μου:

Χωρίς αγάπη, συγγνώμη και συγχώρεση, αυτά τα λεμονοσημεία και λεμονοτέρατα που γεννήθηκαν μέσα από συγκυρίες που αγνοώ, είναι ικανά να ποτίσουν όλη μας τη δημόσια ζωή με την τερατώδη μορφή τους και την απίστευτη ξινίλα τους. Όση συμπάθεια κι αν έχω προς τη φύση ―πιστεύοντας ότι μόνο η φύση μπορεί να μας διδάξει ότι τίποτα το φυσικό δεν είναι ανώμαλο κι αφύσικο― ας μην τους επιτρέψουμε να διαχύσουν την τερατωδία και την ξινίλα τους στην κοινωνική μας ζωή. Και όταν μιλάω για αγάπη, συγγνώμη και συγχώρεση προς ένα άλλο είδος, απειλητικό ―κατ’ όψιν τουλάχιστον― προς το δικό μου, σκέφτομαι την αγάπη, τη συγγνώμη και τη συγχώρεση του μυρμηγκοφάγου προς το είδος του όταν καταπίνει αμάσητη ολόκληρη μυρμηγκοφωλιά δίχως τύψεις και χωρίς να ταράζεται η ―κατά τεκμήριον― οικολογική του συνείδηση.

Όσο κι αν μας τρομάζει η θέα αυτών των λεμονοτεράτων, όσο κι αν η βία μάς είναι απωθητική, ας πιστέψουμε ότι ακόμα κι αυτά τα γεννήματα έχουν χυμό που μπορεί να μας φανεί χρήσιμος.

Ας αρπάξουμε, λοιπόν, ένα κοφτερό μαχαίρι, ας τα κόψουμε με αγάπη ―όπως μόνο με αγάπη μπορούν να αντιμετωπίζονται τέτοιες φυσικές, κοινωνικές ή πολιτικές «αστοχίες»― ας τα στίψουμε με συμπόνια, ζητώντας τους συγγνώμη για την απέχθεια και τον τρόμο που μας προκαλεί η όψη τους, κι ας σουρώσουμε τον χυμό τους, μαζί με αρκετή ζάχαρη, σ’ ένα ποτήρι.

Ξεχνώντας για λίγο την εικόνα που είχαν όταν τα γέννησαν τα γέρικα δέντρα.

Και, τέλος, ας πιούμε τον χυμό τους μονορούφι, προσπαθώντας να συγχωρέσουμε κι αυτά και τους εαυτούς μας. Ας ρουφήξουμε τον ξινόγλυκο λεμονοχυμό με τον ίδιον τρόπο που πολλές και πολλοί από εμάς ψηφίζουμε: με κλειστά τα μάτια, με κλειστή τη μνήμη, με κλειστή τη μύτη (αν μυρίζει άσχημα η επιλογή μας) και κρατώντας στο χέρι μια καραμελίτσα γλυκών επιχειρημάτων αυτοσυγχώρεσης, έτοιμη να τη χώσουμε στο στόμα μας. Για να διώξουμε την πίκρα από το στόμα μας και για να απομακρύνουμε την ξινίλα της απόφασής μας από τις εγκεφαλικές μας συνάψεις.

Με την ίδια ορμή και αποφασιστικότητα που κάποιος, πολύ μάγκας, παραβιάζει έναν κόκκινο σηματοδότη, κλέβει την εφορία, προδίνει έναν άχρηστο πλέον φίλο, φτύνει έναν διαφορετικό, ρίχνει μια μπούφλα σ’ ένα ανυπάκουο παιδί, δίνει ένα κέρμα σ’ έναν ζητιάνο, μιλάει με βεβαιότητα για όσα αγνοεί ή ψηφίζει με άγνοια της έλλειψης γνώσης, από μέρους του, των πιο κρίσιμων δεδομένων.

Και ας προσπαθήσουμε να κρατήσουμε την εικόνα αυτών των δύσμορφων καρπών της Πολιτείας μας μακριά από τα μάτια των παιδιών, που είναι λιγότερο αθώα απ’ όσο πιστεύουμε και δεν θα τους είναι δύσκολο, μεγαλώνοντας, να λατρέψουν τέτοια ή και χειρότερα τέρατα.

Χωρίς να ξεχνάμε ότι μας είναι πολλές φορές αδιανόητο το τι είδους Σημεία και Τέρατα μπορούν να κρύβονται πίσω από τις αθώες όψεις μερικών παλιών αλλά και πιο νέων σπιτιών, ιδρυμάτων και οργανισμών της Αθήνας αλλά και όλης της Ελλάδας. Για να μην πω, ολόκληρου του κόσμου.

11 Ιανουαρίου 2016

Φωτογραφίες: Κωστής Α. Μακρής

1. Κήπος και τέσσερα λεμόνια. Ένα κανονικό και τρία τέρατα.

2. Ο βδελυρός Λεμονόκωλος.

3. Η φριχτή Λεμονόχουφτα.

4. Ο κτηνώδης Lemon Duck.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του. 

The article expresses the views of the author

 iPorta.gr