Τζίνα Δαβιλά

Pane di capo 

Ανάληψη, Στάδιο Διαγόρας, Ασγούρου

delivery: 224100-3600. 

 «Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως τη θέλεις, τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις…»
Κωνσταντίνος Καβάφης

Επειδή πήραμε την ζωή μας λάθος (δεν είναι το ποίημα του Σεφέρη γιατί εκείνος, είχε βάλει μια άνω τελεία πριν το λάθος, που ακόμα δεν έχει ερμηνευτεί).

Επειδή η απειρότητα του συμφέροντος γεννά φανατικούς.

Επειδή με τον εαυτό μας αντί να έχουμε την καλύτερη σχέση, έχουμε την χειρότερη. (Εύχομαι  να κάνω λάθος, αλλά εξήγησέ μου, αφού σε αγαπάς, γιατί σε παιδεύεις;)

Επειδή ακόμα λέμε φταίνε οι άλλοι.

Επειδή, να πάρει η ευχή, η χυδαιότητα, η ανηθικότητα, η αδικία, η φαυλότητα είναι απείρως εντονότερες από τα αντίθετά τους.

Επειδή δεν υπάρχει δεν μπορώ, αλλά δεν θέλω να μπορώ.

Επειδή μέσα στο χάος του υπολογιστή μου κάπου κρύβεται μια ωριαία συζήτηση με τον Μηνά Χατζησάββα προ διετίας, που μονολογούσε «μα, τι μ’έπιασε και τα λέω όλα τούτα σήμερα…» και την αναζητώ σαν εξαρτημένη.

Επειδή αλλοίμονο σ’αυτούς που δεν αγάπησαν με πάθος.

Επειδή είναι ανάγκη μου, να δίνω και ας βρίσκονται πάντα οι ανέτοιμοι να κατανοήσουν ό,τι τους δίνω.

Εγώ θα σ’αγαπάω και τούτο το μήνα που είναι ο τελευταίος μιας ζόρικης χρονιάς για όλους μας σε κάθε επίπεδο.

Ζόρικης στην πορεία της, θεραπευτικής στην ουσία της.

Θα σ’αγαπάω κι ας μην καταλαβαίνεις τίποτα.

Αγαπάω εσένα γιατί αγαπάω εμένα.

Και συνειδητοποίησα ότι χωρίς αυτό το “καύσιμο”, το 2016 δεν θα υπάρχει. Ή και αν υπάρχει δεν θα υπάρχω εγώ γι’αυτό. Γιατί υπάρχουμε όταν ζούμε, όχι μόνο όταν αναπνέουμε και καταναλώνουμε.

Και οι ωραιότερες στιγμές μου τούτη τη δύσκολη χρονιά ήταν όλα τα «σ’αγαπάω» που μου είπατε εσείς, εσύ κι εσύ κι εσύ… Με κάθε τρόπο.

Και αν σε σένα δεν βρέθηκε κάποιος να στο πει… θα στο λέμε εμείς από δω. Με τις φωτογραφίες μας, τις ιστορίες μας, τα τραγούδια μας, τα κείμενά μας, τις ήσυχες ή θορυβώδεις στιγμές μας.

Σ’αγαπάω να το ξέρεις. Γιατί αν δεν υπήρχες εσύ, πώς θα ζούσα εγώ;