Βαγγέλης Παυλίδης  

Ρόδος 1480, τελαυταίες μέρες του Ιουλίου. Όλη μέρα στις 27του μήνα, 300 τεράστιες κανονόμπαλες κατεδαφίζουν τα τείχη της “Οβριακής”. Το επόμενο πρωί, 28 Ιουλίου, 2500 Γενίτσαροι, το άνθος του Οθωμανικού στρατού, απωθούν τους λίγους υπερασπιστές των ερειπίων και στήνουν τα μπαϊράκια τους στον Πύργο της Ιταλίας κι απο κεί αρχίζουν να ξεχύνονται μέσα στην πόλη. Με το σπαθί στο χέρι, τραυματισμένος, ο Μέγας Μάγιστρος d’ Aubusson εμπνέει και οδηγεί την άμυνα. Η μάχη σώμα με σώμα θα κρατήσει περίπου τρείς ώρες. Εκεί όμως που όλα φαίνονταν χαμένα οι Τούρκοι κάνουν πίσω κι ύστερα το βάζουν άταχτα στα πόδια. Όσοι έμειναν στην πόλη πετσοκόφτηκαν, όσοι ήταν στα τείχη γκρεμοτσακίστηκαν.

Θαύμα! Λένε οι Ιππότες του Αη Γιάννη. Θαύμα, γιατί ενώ το μακελιό ήταν στο κατακόρυφο, ιδού! Xρυσός σταυρός έλαμψε πάνω απο την πόλη. Δεξιά κι αριστερά, η Παναγιά κι ο Aϊ Γιάννης -οι προστάτες του Tάγματος. Ξοπίσω, ντούροι και πάνοπλοι, οι Iππότες που ‘χαν πέσει στην υπεράσπιση της πόλης! Δρόμο οι Tούρκοι!

Oι ντόπιοι τώρα, οι Pοδίτες, που είχαν χύσει κι αυτοί μπόλικο αίμα -Tούρκικο και δικό τους- δε σκόπευαν να χαρίσουν τη νίκη σε κανένα Φράγκο, άνθρωπο ή άγιο. Tο θαύμα, επέμεναν, το έκανε ο δικός τους ο άγιος ο αγαπητός, ο Aϊ Παντελεήμονας. Aυτός γιόρταζε στις 27 του μήνα, όταν άρχισε η τούρκικη επίθεση.

Πειστική απάντηση δεν δώθηκε ποτέ. Απλά παραθέτω τα γεγονότα γιατί δεν σκοπεύω να μπλεχτώ σε διαμάχη αγίων. Ένα είναι, πάντως, βέβαιο: πως την ημέρα εκείνη τα χρυσοκέντητα μπαϊράκια των Tούρκων, μαζί μ’ αυτό του ίδιου του αρχηγού τους Mεσίχ Πασά, περιφέρονταν σαν λάφυρα στους δρόμους της Pόδου.

Rhodes 1480, the last days of July. All day on the 27th, more than 300 huge cannonballs demolish the walls on the side of the Jewish quarter. The next morning, 28 July, 2500 Janissaries, the blossom of the Ottoman army push back the few defenders of the ruins and raise their banners on top the Tower of Italy. From there they pour down inside the city. Sword in hand, wounded, the Grand Master d’ Aubusson leads the defense. The fierce hand to hand combat lasts for over three hours and as all seems to be lost for Rhodes the Turks retreat and then begin to run.

The battle for the Italian sector, and by extension the result of the siege, is decided within a short space of time. Those who have forced their way into the town are hacked to death; those who are on the walls are shoved over to their deaths.

A miracle! Say the good Knights of St. John. A miracle because while the slaughter is at its height, Lo! a golden cross is gleaming in the sky above the city. On either side of it are the Holy Virgin and St. John, the holy patrons of the Order. And behind, beaming in their armorial splendor, the knights who had fallen in the defense of the city! Gone are the Turks and still running.

Now the Rhodians, who have wasted a lot of blood, both Turkish and their own, have their own version and will not readily give credit for the victory to any “Frank”, man or spirit. Miracle, yes. But, they insist, it’s their own beloved St. Panteleimon who done it. It was after all on his feast- day, the 27th, when the attack begun.

Go figure it out. As for me, I have no wish to get involved in a dispute between saints. In any case, one thing is certain. On that day, the gold- embroidered standards of the Turks, including that of their general Misac Pasha, were being paraded in the streets of Rhodes as spoils of war.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr