Βαγγέλης Παυλίδης

Για την υγεία σας, προτείνεται επίσκεψη στο blog του  

Λοιπόν, πρέπει να το συνηθίσουμε και να το πάρουμε απόφαση. Αποικία είμαστε. Οικονομική αποικία, λένε μερικοί, προτεκτοράτο λένε άλλοι μα τι σημασία έχει ο νομικός προσδιορισμός αφού το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: ο αποικιοκράτης κάνει ό,τι θέλει. Όπως λοιπόν και στις προηγούμενες εκλογές έτσι και τώρα η παρέμβαση είναι ωμή και απροκάλυπτη. Διαβάζω: “Λύση για το χρέος μόνο με μεγάλο συνασπισμό”, λέει η Κομισιόν. Έτσι απλά. Ακούτε Έλληνες; Αυτό πρέπει να κάνετε, αλλιώς… (κι εδώ μας κουνάνε το δάχτυλο).

Εκείνα λοιπόν τα ωραία για δημοκρατία και ελεύθερη έκφραση της λαϊκής βούλησης είναι απλά τα παραμύθια που λέγονται σε όσους έχουν αυτιά να τα ακούνε.

Εγώ δεν έχω αυτιά, όμως από την φύση μου βλέπω και το καλαμπούρι. Σκέφτομαι δηλαδή πως, ας πούμε, βάζει το χέρι του ο Γιαραμπής και κάποιο από τα κόμματα αποχτάει αυτοδυναμία, πράγμα που δεν είναι εξωπραγματικό αν σκεφτούμε τις πρόσφατες αποτυχίες των δημοσκόπων. Τι γίνεται τότε; Πώς θα ικανοποιηθούν οι εντολές των αποικιοκρατών; Θα υποχρεωθεί δηλαδή το αυτοδύναμο κόμμα να σχηματίσει κυβέρνηση “συνεργασίας”; Πλάκα θα’χει. Ή θα συρράψουμε κόμματα, κομματάκια και αποκόμματα που από μόνα τους το καθένα δεν αντιπροσωπεύουν παρά μόνο τον εαυτό και τους άμεσους συγγενείς τους και θα αποκαλέσουμε το αποτέλεσμα “εθνική ενότητα”; Άλλη πλάκα κι αυτή.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ. Κόμματα της μέχρι πρόσφατα αντιπολίτευσης πρεσβεύουν και επιδιώκουν μια κυβέρνηση συνασπισμού. Το ότι η επιδίωξη τους αυτή συμπίπτει με αυτήν της ΕΕ είναι απολύτως τυχαίο και συμπτωματικό- όπως γράφουν στους τίτλους των ταινιών κινηματογράφου.

Καλαμπούρι τέλος. Χαμογελάστε παρακαλώ, υπάρχει και το τραγικωμικό.