Νίκος Βασιλειάδης

Πολιτική, θρησκεία, τέχνη, ήθη, νομική, όλα τέθηκαν με κάθε δυνατό τρόπο στην υπηρεσία της εκάστοτε εξουσίας. Οι αρχαίες γιορτές των

κύκλων της φύσης άλλαξαν όνομα. Στις πλατείες και στους δρόμους που κάποτε ηχούσαν τα ξεκαρδιστικά γέλια ενός ανέμελου κόσμου

τώρα ακούγονται εδάφια από την Αγία Γραφή όπου κανείς ποτέ δεν γελά. Κανείς δεν αναρωτιέται γιατί οι σημερινοί Θεοί είναι ζηλιάρηδες

και ανησυχούν για τον συναγωνισμό, εφόσον Εκείνοι…είναι οι μόνοι αληθινοί.

Μένουν οι επινοήσεις της Χριστιανικής Εκκλησίας, Καθαρτήρια, υποχρεωτικές εξομολογήσεις, άμωμες συλλήψεις και η αιώνια ψησταριά της

κόλασης – η απειλή της οποίας υπήρξε πάντα αποτελεσματικότερη των παραδείσων.

Μένουν οι εξακόσιες χιλιάδες φράσεις που αποδίδονται στον Μωάμεθ, από τις οποίες όσες καταριούνται τις γυναίκες μετατρέπονται σε

αδιαμφισβήτητες ουράνιες αλήθειες.

Οι εθνικοί ύμνοι διακηρύσσουν την ταυτότητα του έθνους μέσα από απειλές, ύβρεις, αυτοπροβολή, δοξολογίες στον πόλεμο και το ιερό

καθήκον να σκοτώσεις και να σκοτωθείς.

Ο Διάβολος είναι κατά περίσταση μουσουλμάνος, Εβραίος, μαύρος, γυναίκα, ξένος, ομοφυλόφιλος, Τσιγγάνος, πρόσφυγας, άστεγος.

Η γραφειοκρατία του πόνου βασανίζει στο όνομα της εξουσίας, έτσι ώστε η εξουσία να κρατιέται στη θέση της. Όταν η εξουσία βασανίζει,

ομολογεί πως τρέφεται από φόβο.

Ο Τομά Σανκάρα που άλλαξε το όνομα της Άνω Βόλτα σε Μπουρκίνα Φάσο, γη των ενάρετων ανθρώπων, είπε: «Η Παγκόσμια Τράπεζα και

το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο μας αρνούνται τους πόρους για να βρούμε νερό στα εκατό μέτρα, αλλά διατίθενται να σκάψουν πηγάδια

τριών χιλιάδων μέτρων για την εξαγωγή πετρελαίου».

Η Παραγουάη αφανίστηκε μέσω εξολόθρευσης δασκάλων και μαθητών, εξαφάνισης του εθνικού της αρχείου και υπέρογκου δανεισμού.

Η Ελλάδα αργοπεθαίνει αποχαιρετώντας τα παιδιά της σε ξένους τόπους και όσοι απέμειναν τριγυρνούν σαν ζόμπι καθημερινά στα ταμεία

των Τραπεζών δίνοντας στα αχόρταγα κρατικά ταμεία το τελευταίο τους ευρώ ελπίζοντας να είναι έξω από την φυλακή και την επόμενη

μέρα, την ίδια στιγμή οι πλούσιοι πολιτικοί της πνίγουν τον πόνο τους για την πατρίδα σε ποταμούς ακριβών μαλτ ουίσκυ μιλώντας

ατελείωτα στα στημένα talk show.

Μας απαγορεύουν να σκεπτόμαστε, να γνωρίζουμε, να αναπνέουμε, να περπατάμε, να συζητάμε να απαιτούμε, να ονειρευόμαστε.

Η Ωδή στην Ελευθερία του Μπετόβεν λογοκρίθηκε κι έγινε Ωδή στη Χαρά και η Κόκα Κόλα έβαψε κόκκινο τον Άη Βασίλη που όλο στους

άλλους φέρνει δώρα..

Σ’ έναν κόσμο όπου οι κατακτητές έχουν το άσυλο που τους παρέχει η ιστορία και την ατιμωρησία που τους εγγυάται η εξουσία αναρωτιέσαι

αν υπάρχει χώρος για ομορφιά και δικαιοσύνη. Ηττημένοι και αδύναμοι υπήρξαμε εσαεί απόντες από κάθε Ιστορία σαν εκείνους τους

πρώτες επαναστάτες της Ρωσίας που αφανίστηκαν, η μορφή τους σβήστηκε από τις ιστορικές φωτογραφίες, το όνομά τους από τα βιβλία

ιστορίας.

Εμείς μείναμε για πάντα τα ανθρωπάκια, οι εξολοθρευτές των πάντων, οι διώκτες του πλησίον μας, τα μόνα ζώα που εφευρίσκουν τις

μηχανές που επινοούν τον θάνατο, τα μόνα που δηλητηριάζουν το νερό που πίνουν και τη γη που τα θρέφει, τα μόνα που βασανίζουν αλλά

και τα μόνα που δημιουργούν λέξεις, για να μη χαθεί η πραγματικότητα και η μνήμη της. Πότε θα ξυπνήσει επιτέλους μέσα μας εκείνος ο

Δον Κιχώτης, η άλλη μια περιπέτεια της ελευθερίας που γεννήθηκε στις φυλακές (όπου βρισκόταν για χρέη ο Θερβάντες) και θα φωνάξει,

νοιώθω και πάλι στις φτέρνες μου τα πλευρά του Ροσινάντη. Ξαναπαίρνω τους δρόμους με την ασπίδα στο χέρι. Κι όπως είπε ο Λουμούμπα,

κατηγορώντας την αυτοκρατορία της σιωπής: πότε θα είναι αυτή η μέρα που η πραγματική Ιστορία θα πάρει το λόγο…

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του. 

iPorta.gr