Απόψεις

Προς δημοκράταρους, του Νικήτα Οικονόμου

Spread the love

 

Νικήτας Οικονόμου

 

 

 

 

 

6751b1bf793de08539561ca9939446b3_XL.jpg

 

 

Νομίζετε ότι θα κυκλοφορώ με ένα κοφίνι στο κεφάλι, επειδή αρχίσατε – όπως και κάποιους μήνες πριν – τα υπονοούμενα και να δείχνετε σαν μαυροκουκουλοφόροι με το δάκτυλό σας.

 

Απάντηση: ΓΕΛΙΕΣΤΕ… Το επαναλαμβάνω: Γελιέστε…

 

Ξέρετε καλά τη μανιέρα… Μια μανιέρα που χαρακτηρίζει συγκεκριμένους κύκλους και ανθρώπους, ακόμα και πολιτικούς φορείς…

 

Μια μανιέρα που στηρίζεται σε πατροπαράδοτη συνταγή και έχει σαν βασικό συστατικό τη φασίζουσα συλλογιστική «αυτός γράφει και λέει πράματα που δεν μας αρέσουν, κάνουν ζημιά στους δικούς μας, άρα ας τον τσαλακώσουμε»

 

ΑΥΤΟΙ βεβαίως μπορούν να λένε και να γράφουν ό, τι αγαπά η ψυχούλα τους, και βεβαίως να πιστεύουν σε όποιον Θεό γουστάρουν. Και να περιφέρονται μαζί του κορδωμένοι…

 

Των άλλων το δικαίωμα είναι …υπό αυστηρό έλεγχο.

 

Έτοιμοι είναι να σου ρίξουν στα μούτρα ό,τι περισσεύει από τη σβησμένη θράκα, μέχρι να βγάλεις το σκασμό…

 

ΔΕΝ θα γίνει έτσι, φυσικά… Να τις βγάλετε αυτές τις ιδέες από το μυαλό σας…

 

ΕΧΩ και θα έχω κατασταλαγμένη άποψη για όλους, θα την εκφράζω ελεύθερα, θα λέω ποιους δεν πιστεύω και ποιους δεν εμπιστεύομαι… θα λέω και θα γράφω σε ποιους πιστεύω, ποιοι με εμπνέουν, ποιοι μπορούν, ποιοι έχουν μπόι να εκπροσωπούν αυτόν τον τόπο και ποιοι είναι λίγοι, ελάχιστοι… και πονηροί.

 

ΤΟ ‘κανα πάντα όπου κι αν ήμουν, σε όποιο ΜΜΕ εργαζόμουνα… Με τζίφρα και με ρίσκο. Όπως τότε με τον ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟ, επειδή ήταν ο πιο άξιος να κάνει τη δουλειά για την πόλη μας. Δεν άρεσε σε πολλούς…

 

ΚΑΙ σήμερα δεν έχω, ούτε ενδοιασμούς ούτε αναστολές να γράψω αυτό που προκαλεί νευρικούς κλονισμούς σε ομαδούλες, κέντρα και παράκεντρα.

 

Πιστεύω και εμπιστεύομαι τον Άνθρωπο και Πολιτικό Γιάννη Μαχαιρίδη.

 

Επειδή τον ξέρω καλά, επειδή ξέρω τι πρόσφερε, επειδή τον έζησα από κοντά, επειδή εργάστηκα μέχρι πριν δυο χρόνια κοντά του, επειδή ξέρω τις αδυναμίες και τη ΔΥΝΑΜΗ του, τα ελαττώματα και τις αρετές του…

 

Εργάστηκα κοντά του (αυτό σας πονάει) στα φανερά, χωρίς μιάου μιάου και πουστιές… Χωρίς να τον λιβανίζω με θυμιατά… Το κέρδος μου; Πολύ λιγότερο απ’ όσα κέρδιζα σαν ραδιοφωνικός παραγωγός και πολιτικός συντάκτης…

 

Έχω κι άλλα, πολλά να (σας) πω, δεν θα χαθούμε… Και κάθε μέρα, αν θέλετε, θα «τα λέμε».

 

Θα σταματήσω όμως εδώ, μέχρι να επανέλθω.

 

(Θα σας βάλω και μια φωτογραφία του Μαχαιρίδη για να παίζετε βελάκια και να βγάζετε τα άχτι σας…).

 

 

SHARE
RELATED POSTS
Πρέπει να διϋλίζουμε τον κώνωπα;, του Αλέξανδρου Μπέμπη
Γιατί είναι Χριστούγεννα, της Αναστασίας Φωκά
Έχεις ιδανικά;, της Τζίνας Δαβιλά

Leave Your Reply

*
This site is protected by reCAPTCHA and the Google Privacy Policy and Terms of Service apply.