Αλέξανδρος Μπέμπης 

Ήταν συνειδητή η επιλογή μου να απέχω από κριτική και σχολιασμό των πρώτων ημερών της νέας μας κυβέρνησης συνεργασίας – και όχι κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ όπως λαθεμένα πολλοί αποκαλούν.

Ως ελεύθερος αριστερός όπως αυτοπροσδιορίζομαι και επειδή προεκλογικά είτε με κείμενά μου σε αυτόν τον ιστότοπο είτε σαν σχολιαστής στο protagon,επιχειρηματολογούσα κατά της ψήφισης του ΣΥΡΙΖΑ, θεώρησα σωστό να περιμένω να ολοκληρωθεί ο πρώτος κύκλος ενεργειών και μετά να πάρω θέση.

Σε αυτόν τον κύκλο εντάσσω τρεις ενότητες.

Σύνθεση κυβέρνησης και προγραμματικές δηλώσεις, διαπραγμάτευση με τους δανειστές των νέων επιλογών που υπερψηφίστηκαν και επιλογή προσώπου για Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Αυτονόητο είναι φυσικά ότι δέχομαι την απόφαση της πλειοψηφίας και εύχομαι να είμαι εγώ αυτός που θα κόψει τη γλώσσα του και όχι να κόψουν το χέρι τους όσοι είχαν αντίθετη άποψη.Αλλά για αυτό έχουμε χρόνο μπροστά μας.

Παρά το γεγονός ότι δεν περάσαμε ακόμη στην ουσία-τα λόγια να γίνουν πράξεις-η αρχική εικόνα είναι θετική.

Το θεαθήναι του ριζοσπαστισμού-πολιτικός όρκος, ντύσιμο, νέα πρόσωπα και νέα ρητορική σε νευραλγικές θέσεις-κρίνεται επιτυχημένο.

Επιτυχημένη επίσης και η επιλογή κάποιων προσώπων σε υπουργικές θέσεις (π.χ.Δημήτρης Μάρδας εποπτεύων του Γενικού Λογιστηρίου, Γιάννης Πανούσης στο Δημόσιας Τάξης).

Η νέα κυβέρνηση καλείται να διαχειριστεί δύσκολες καταστάσεις, θεωρώ όμως σαν πιο δύσκολη ότι θα βρίσκεται σε καθημερινή βάση στο μικροσκόπιο και το στόχαστρο για ό,τι λέει και ό,τι κάνει.

Σωστό και έτσι πρέπει να γίνεται θεωρητικά,πόσο δίκαιο όμως είναι όταν τα προηγούμενα χρόνια κάναμε ”τα στραβά μάτια” ή έστω αντιδρούσαμε υποτονικά όταν συνέβαιναν όργια;

Δεν είμαι της λογικής ”ναι, αλλά και εσείς σκοτώνατε μαύρους”,αλλά δεν μπορώ σε καμιά περίπτωση να δεχθώ να ασκείται κριτική στην κ.Κωνσταντοπούλου για το ατυχές χιούμορ προς τον κ.Ψαριανό ή επειδή δεν κατέβηκε από την έδρα (έλεος, τι άλλο θα ακούσουμε), ενώ στην προηγούμενη Βουλή για παράδειγμα, ψηφιζόταν άρθρα με ”εικαζόμενη πλειοψηφία”.

Να μην οδηγηθούμε στο ”τα δικά μας είναι σύκα και σιγούν, τα δικά σας καρύδια και βροντούν” όπως έλεγε η γιαγιά μου.

Αν αναλωθούμε σε κάτι τέτοιες διυλίσεις κινδυνεύουμε να χάνουμε την ουσία.

Και η ουσία κατά την ταπεινή μου άποψη κρύβεται σε κάποιες λεπτομέρειες που περνούν απαρατήρητες και ως εκ τούτου γίνονται εύπεπτες και όπλο των τεχνικών χειραγώγησης και αποπροσανατολισμού.

 
Η κατάχρηση των λέξεων ”αξιοπρέπεια” και ”υπερηφάνεια” και η συνειδητή διαστρέβλωση των χαρακτηριστικών τους, ώστε να χρησιμοποιηθούν σαν διαπραγματευτικό επιχείρημα,με βρίσκει κάθετα αντίθετο.

Θεωρώ επαιτεία το ”δώστε μας πίσω την αξιοπρέπειά μας”.

Η αξιοπρέπεια και η υπερηφάνεια κερδίζονται με τις δικές μας πράξεις και αν τα στερηθήκαμε εμείς είμαστε αποκλειστικά υπεύθυνοι.

Εμείς οφείλουμε να αποδείξουμε ότι τα δικαιούμαστε να μας τα αναγνωρίζουν και να το αποδείξουμε ”με το σπαθί μας” και όχι ζητώντας τα με απλωμένο χέρι.

Η ελαφρότητα που περάσαμε από την ”αγανάκτηση” των αγανακτισμένων στην ”κλεμμένη” αξιοπρέπεια,με φοβίζει.

Λειτουργεί αποπροσανατολιστικά και χάνουμε την αντίληψη της ατομικής ευθύνης.

Σε αυτό το πεδίο ο ΣΥΡΙΖΑ θα με βρει αμείλικτο κριτή αν και πόσο ”ριζοσπαστικός” και ”αριστερός” είναι.