Μανώλης Δημελλάς 

Κάπως σαν παραμύθι, πάνε ακριβώς 89 χρόνια από εκείνον τον κρύο Γενάρη του 1927, τότε κρατήθηκαν στο τελωνείο της Υπηρεσίας Αλλοδαπών της Αμερικής, στο περίφημο Ellis Island και πιο γνωστό στους Έλληνες μετανάστες ως «Καστιγγάρι», αρκετοί παράνομοι μετανάστες. Μεταξύ τους ένας Καρπάθιος, ο Μιχάλης και η Σαλονικιά Ελένη, αυτά ήταν τα δυο αθώα θύματα που πιάστηκαν με πλαστά διαβατήρια και έγιναν η αιτία να αποκαλυφθεί ένα από τα μεγαλύτερα κυκλώματα παραχάραξης και πλαστοπροσωπείας της εποχής.

Το ειδικό τμήμα Ασφαλείας Θεσσαλονίκης ασχολήθηκε εκτεταμένα με την υπόθεση, έπειτα από το επείγον τηλεγράφημα των Αμερικανικών διωκτικών αρχών. Η εταιρία, με τουριστικά γραφεία σε όλο τον κόσμο και σχεδόν σε όλες τις πόλεις της Ελλάδας, φαίνεται πως είχε στήσει ένα έξυπνο δίκτυο προώθησεις μεταναστών στην Αμερική. Το κόλπο ήταν βασισμένο στη νόμιμη πελατεία της εταιρίας, που επέστρεφε από την μακρυνή ήπειρο. Οι μάγκες του γραφείου κρατούσαν τα ονόματα των επαναπατρισθέντων και έβγαζαν πλαστά διαβατήρια σε όλους εκείνους που δεν μπορούσαν να περάσουν τον έλεγχο με το πραγματικό τους όνομα. Έφτιαχναν και μοίραζαν ψεύτικα διαβατήρια με τα ονόματα εκείνων που είχαν επιστρέψει στην Ελλάδα.

Με τo υπερωκεάνια της Fabre line, το Patris, επέστρεψαν 15 από τους τελευταίους λαθραίους, όλοι βρέθηκαν με πλαστά διαβατήρια, όμως δεν κατάφεραν να ξεγελάσουν το Αμερικάνικο τελωνείο στο Έλλις Άιλαντ και να πατήσουν στην Νέα Υόρκη.

Κάποιοι, από εκείνους που κατάφεραν να ξεφύγουν από τον κύκλο της ίδιας φτώχειας, έφυγαν σχεδόν ξυπόλυτοι για το κυνήγι του ονείρου. Αρκετοί από αυτούς χάθηκαν για πολλά χρόνια, αλλά με το θάνατο τους άνοιξε ένας απίστευτος κύκλος κουβέντας για τσουβάλια με χρυσές λίρες, αμύθητους θυσαυρούς και περιουσίες που δεν φτάνει το μάτι για να τις μετρήσουν.

Η περίπτωση του μυστηριώδους βαθύπλουτου Κασιώτη Σταματάκη.

Η ιστορία ξεκινά με έναν Κρητικό, τον Σταμάτη Σταματάκη και μια χανούμισσα που ερωτεύονται παθιασμένα, αποφασίζουν να κλεφτούν και τραβούν για την Κάσο. Εκεί θα γεννηθεί και ο μοναχογιός τους, ο Δημήτρης Σταματάκης που η μοίρα του ήταν να γυρίσει όλο τον κόσμο. Θα κατασταλάξει στην Αλάσκα και εκεί θα γίνει χρυσοθήρας. Στην συνέχεια φαίνεται να χτίζει ξενοδοχεία και να ασχολείτε με δεκάδες διαφορετικές μπίζνες! Το 1953 θα μαθευτεί ότι είχε πεθάνει από τις αρχές του 1920 και ο ημερήσιος τύπος γράφει για τον Κροίσο και τα αδιάθετα τρισεκατομμύρια! Ο Σταματάκης, λένε πως είχε περιουσία δυο τρισεκατομμυρίων τετρακοσίων εκατομμυρίων δραχμών! Να δούμε το νούμερο σε αριθμό: 2.400.000.000.000.000!

Ξαφνικά βρέθηκαν κάμποσοι Σταματάκηδες! Από την Κρήτη μα και σε όλα τα Δωδεκάνησα, διεκδικούσαν συγγένεια με το ξεχασμένο μακαρίτη και φυσικά μερτικό, κομμάτι από την αμύθητη κληρονομιά. Το προξενείο του Αγίου Φραγκίσκου με ένα τηλεγράφημα θα σβήσει όλες τις ελπίδες, δεν υπήρχε καμμιά κληρονομιά, ο Σταματάκης δεν υπήρξε ποτέ πλούσιος!

Ο Νικόλαος Ηλίας στο Κιλιμάντζαρο

Από το 1918 είχε διαλέξει να ανοίγει δρόμους στην Μαύρη Ήπειρο.

Εκεί σε έναν άγνωστο τόπο βρέθηκε να κάνει καλιμέντο ο Δωδεκανήσιος μετανάστης Νικόλαος Ηλίας. Στους πρόποδες του ψηλότερου βουνού της Αφρικής, στο ανενεργό ηφαίστειο Κιλιμάντζαρο (5.895 μ). Δεν θα μάθουμε αν ο βίος του θύμιζε σε κάτι το ομώνυμο μυθιστόρημα του Χέμινγουεη, έγινε γνωστό ότι έζησε στη πόλη Μόσι που σήμερα είναι ο μικρότερος δήμος στην Τανζανία και τότε ήταν μια Βρετανική αποικία, στη χώρα Ταγκανίκα.

Ο μετανάστης αυτός δολοφονήθηκε από αγνώστους, με σκοπό την ληστεία στις 29 Σεπτέμβρη 1961. Το υπουργείο εξωτερικών αναζητούσε τους συγγενείς του. Γράφτηκε λοιπόν ότι άφησε μεγάλη ακίνητη περιουσία και μετρητά που έφταναν κοντά στις 4.000 λίρες. Σύντομα ένας φερόμενος κληρονόμος από Κάρπαθο και άκομη ένας από Τήλο βρέθηκαν να διεκδικούν δεσμούς αίματος και φυσικά την περιουσία του άτυχου μακαρίτη.

Τα πετρέλαια του Ηλία Διακογιάννη

Αρχές του 20ου αιώνα ο Ηλίας έφυγε από Κάρπαθο για την Αμερική, δεν ξαναγύρισε στον τόπο του και τα ίχνη του χάθηκαν στο χρόνο. Πιθανόν να ήταν από εκείνους τους μαύρους μετανάστες που δούλεψαν βαθειά μέσα στα ανθρακωρυχεία.

Πολύ αργότερα ακούστηκε ότι έζησε στην Καλιφόρνια, εκεί κατάφερε να αγοράσει ένα κτηματάκι και μέσα του έτρεχε ο μαύρος χρυσός, βρέθηκε πετρέλαιο!

Γράφτηκε πως η περιουσία του Διακογιάννη ξεπερνούσε τα 30.000.000 Δολλάρια! Όμως δεν είχε προλάβει να κάμει οικογένεια και πέθανε, άγνωστο το γιατί, λίγο πριν τον Β´παγκόσμιο πόλεμο, αφήνοντας την πετρελαιοπηγή του έρημη και μόνη! Έτσι κάποια ανηψιά του και μοναδική κληρονόμος, έστειλε στην Αμερική έναν πληρεξούσιο, προσπαθούσε να μάθει την αλήθεια και να διεκδικήσει κάτι από την περιουσία.

Οι συγγενείς δήλωναν στις τοπικές εφημερίδες ότι αν θα τα κατάφερναν δεν θα κρατούσαν το χρήμα μόνο για τον εαυτό τους! Θα πάντρευαν και θα προίκιζαν ορφανά, θα έχτιζαν σχολεία και το όνομα τους θα έμενε για πάντα αθάνατο.

Πηγές

Εμπρός, 30.6.1953

Ταχυδρόμος Αιγύπτου, 3.4.1964

Ροδιακή, 24.11.1950