Ηλίας Καραβόλιας 

Από την αρχή της κρίσης πίστευα ακράδαντα ότι δεν θα λειτουργούσε ο αυτοματισμός ισορροπίας προσφοράς-ζήτησης στην αγορά εργασίας.

Και αυτό γιατί λόγω λιτότητας και περιορισμού της ρευστότητας δεν θα λειτουργούσε το νεοκλασσικό υπόδειγμα ισορροπίας στην ζήτηση χρήματος. Κοινώς, δεν πίστευα ότι η εσωτερική υποτίμηση και η πτώση των μισθών θα γεννούσε επενδύσεις, παραγωγή, απασχόληση. Και αυτό γιατί το αόρατο χέρι που επικαλούνται οι οπαδοί της πλήρους απορρύθμισης των αγορών είναι πραγματικά…αόρατο (δεν υπάρχει δηλαδή)!

Ο δανεισμός της χώρας απο ΕΕ και ΔΝΤ δεν μας έδινε το δικαίωμα εδώ και 5 χρόνια να δανειστούμε από τους δυο κατ εξοχήν αναπτυξιακούς πυλώνες της παγκόσμιας οικονομίας: την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων (ΕτΕπ) και την Παγκόσμια Τράπεζα. Σήμερα, ένα από τα βασικά μας ζητούμενα για βελτίωση των εμπροσθοβαρών όρων της συμφωνίας που πετύχαμε κρίνω ότι πρέπει να είναι η δυνατότητα πρόσβασης μας σε αυτούς τους υπερεθνικούς οργανισμούς χρηματοδότησης.

Κάτι τέτοιο δεν έρχεται σε σύγκρουση με την δημιουργία Ταμείου Εγγυοδοσίας που περιλαμβάνει η πρόσφατη συμφωνία με τους δανειστές (στην οποία πετύχαμε να μην λειτουργεί όπως το ΤΑΙΠΕΔ και μάλιστα με έδρα στο Λουξεμβούργο). Οφείλουμε να προετοιμαστούμε με συγκεκριμένο παράλληλο σχέδιο “επιτάχυνσης επενδύσεων” που θα είναι ικανό να σταθεί ως εναλλακτικό χρηματοδοτικό εργαλείο ανάπτυξης. Κρίσιμο ρόλο εδώ παίζει η εμπλοκή του Υπουργείου Εξωτερικών και του στρατηγικού σχεδιασμού του για παρουσία “οικονομικών διπλωματών” σε διεθνή χρηματοοικονομικά κέντρα και ταυτόχρονα σε πόλεις με παρουσία ισχυρών οικονομικά παραγόντων της ομογένειας.

Βασικό πρότυπο αποτελούν τα κλασικά Sovereign Wealth Funds-SWFs. Εκείνα δηλαδή τα εθνικά πορτοφόλια που εξασφαλίζουν μελλοντικά μερίσματα επ ωφελεία του ελληνικού Δημοσίου. Στην παρούσα φάση όμως πρέπει να δώσουμε κίνητρα για να δημιουργηθεί ένα Greek Growth Fund( Ελληνικό Αναπτυξιακό Ταμείο ) που θα μπορούσε στο ξεκίνημα του να βασίζεται σε καλυμμένα ομόλογα (asset backed bonds)της Ευρωπαικής Τράπεζας Επενδύσεων και της Παγκόσμιας Τράπεζας.

Τι εννοώ: δεν χρειάζεται να μας δώσουν λεφτά οι δύο φορείς αλλά να καταθέσουν ως εγγυήσεις 10ετή πχ. ομόλογα τους( πιστοληπτικής αξιολόγησης ΑΑΑ) με ενέχυρο τιτλοποιημένες αξίες δημόσιας περιουσίας, μετά απο αποτιμήσεις διεθνών ορκωτών ελεγκτών.Προσοχή : όχι εκείνης της περιουσίας που θα εκχωρηθεί ως ενέχυρο στο Ταμείο Εγγυοδοσίας .Ως “περιουσία” ορίζουμε και την τιτλοποίηση μελλοντικών υπεραξιών από επενδυτικά πλάνα μεγάλων έργων .Και φυσικά μεγάλη περιουσία αποτελούν οι μελλοντικές αποτιμήσεις για start up εταιρείες από νέους Έλληνες επιχειρηματίες που δεν έχουν σήμερα πρόσβαση σε πιστώσεις και κεφάλαια.

Ουσιαστικά η πρόταση μου στηρίζεται στην δημιουργία ενός ευέλικτου αμοιβαίου κεφαλαίου (με “μερικές λήξεις” σχετιζόμενες με τις στρατηγικές εξόδου από τις επενδύσεις και ένα μίνιμουμ ποσοστό απόδοσης τους) όπου θα περιελάμβανε ένα σύνολο έργων (pipeline of projects) με συμπράξεις δημοσίου και ιδιωτικού τομέα (ΣΔΙΤ) σε κλάδους όπως δημόσιες υποδομές, σύγχρονες αγροτικές καλλιέργειες, τουρισμός, ενέργεια, υψηλή τεχνολογία, κ.α. Το fund θα μπορούσε να δημιουργήσει υπολογαριασμούς (sub-accounts), κατι σαν mini funds δηλαδή για κάθε κλάδο. Η διαχείριση θα μπορούσε να δοθεί με διεθνή διαγωνισμό σε ξένους καταξιωμένους διαχειριστές( fund managers) και φυσικά με συμμετοχή του Ελληνικού Δημοσίου στην διαχείριση των χρημάτων.

“Ακούω” ήδη τα ερωτήματα πολλών :

– Πού θα βρεθούν επενδυτές;

Κυρίως ομογενείς, αρκεί να γινόταν ένα αποτελεσματικό λανσάρισμα (roadshow)του εγχειρήματος.Κίνητρο; Η μηδενική φορολόγηση των μεριδίων συμμετοχής του κάθε επενδυτή . Ουσιαστικά το Δημόσιο θα “κερδίσει” έμμεσα: από την αύξηση της απασχόλησης, της παραγωγής, της ζήτησης.

– Ποιές οι εγγυήσεις που θα τους παρέχουμε ;

Αναφέρθηκα στα 10ετή ομόλογα της ΕτΕπ και της World Bank καθώς και σε ολοκληρωμένα πλάνα συγκεκριμένων επενδύσεων, με στοχευμένες μεσοπρόθεσμες αποδόσεις κα exit strategy options για τους επενδυτές.

– Πώς θα γίνεται η αποτίμηση των υπεραξιών;

Κάλλιστα θα μπορούσαν τα μερίδια αυτού του αμοιβαίου να εισαχθούν σε διεθνές χρηματιστήριο, γιατί όχι και στην Φρανκφούρτη, ώστε η αξία διαπραγμάτευσης τους να αντανακλά τους διεθνείς όρους αποτιμήσεων με βάση τους κανόνες εταιρικής διακυβέρνησης (corporate governance).

Σαφέστατα το σχέδιο χρειάζεται μόνιμο συντονισμό μεταξύ Υπουργείου Εξωτερικών και Υπουργείου Οικονομίας, ώστε να υπάρξει εξειδίκευση και προσαρμογή σε κάποια διεθνή δεδομένα. Σίγουρα όμως μια τέτοια μέθοδος αποτρέπει το όποιο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και θα μπορούσε επαναλαμβάνω να λειτουργήσει παράλληλα με τα συμφωνηθέντα της πρόσφατης συμφωνίας.

Σίγουρα πολλοί Έλληνες θα έβρισκαν δουλειά καθώς χωρίς γραφειοκρατία και άμεση φορολόγηση, οι επενδύσεις πάντα πιάνουν τόπο.  Πολλές ιδέες νέων ικανών ανθρώπων θα αξιοποιούνταν (start-ups) αφού είναι κοινός τόπος ότι αυτό που έχει ανάγκη η χώρα είναι η σύμπραξη ιδεών με κεφάλαια. Αλλά για να έλθουν κεφάλαια, απαιτείται να διώξουμε τον βραχνά της γραφειοκρατίας και της φορολογίας.  Ένα τέτοιο βήμα πιστεύω ότι θα μπορούσε να γίνει με το GGF (Greek Growth Fund).