Κωστής Α. Μακρής 

Αν ισχύει το θρυλούμενο «Έλληνες αεί παίδες…», που αναφέρεται ότι ειπώθηκε από έναν σοφό Αιγύπτιο προς τον Σόλωνα…

Κι αν ισχύει αυτό που λένε μερικοί ότι τα παιδιά είναι ανεύθυνα (κάτι με το οποίο δεν συμφωνώ αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μου εδώ)…

Κι αν πραγματικά πολλές φορές μας τη δίνουν τα παιδιά με το πείσμα τους που τρυπάει καθίκι…

Κι αν σου ‘ρχεται πολλές φορές να τους ρίξεις πεντ’ έξι μπούφλες ξεγυρισμένες…

Κι αν όσο χαριτωμένα και γούτσου γούτσου τα βρίσκεις όταν κοιμούνται και δεν σου πάνε κόντρα, άλλο τόσο θέλεις να τα πνίξεις όταν τα πιάνει το ανάποδό τους…

Κι αν… κι αν… και τόσα “αν”, που τελειωμό δεν έχουν…

Τότε…

Πρέπει να σκεφτείς ότι μόνο ένας τρόπος υπάρχει για να νικήσεις ―πραγματικά να το νικήσεις όμως!― ένα παιδί: να το σκοτώσεις.

Κυριολεκτικά ή μεταφορικά.

Με πολλούς τρόπους.

Με τα χέρια, με όπλα, με την παιδεία, με το χρήμα, με τη φτώχεια, με την τρέλα, με την “αγωγή”…

Ακόμα και με μια θρησκεία ή με ένα ιδεολόγημα.

Η ιστορία του ανθρώπινου είδους είναι γεμάτη παιδοκτονίες.

Όλων των ειδών.

Αλλά…

Στη συνείδηση του ανθρώπινου είδους, οι παιδοκτόνοι είναι πάντα οι χαμένοι.

Και είναι χαμένοι με πολλούς τρόπους.

Ακόμα κι αν κατάφεραν να πετύχουν μερικές πρόσκαιρες νίκες.

Πώς άλλωστε να υπάρξει μέλλον χωρίς παιδιά;

Ακόμα κι αν αυτά ―όπως υποστηρίζουν μερικοί― είναι ανεύθυνα.

17 Φεβρουαρίου 2015

Eικόνα: Ο Κρόνος τρώει τα παιδιά του, ο πίνακας του Φρανσίσκο Γκόγια «πειραγμένος».