Γιάννης Στουραΐτης

Μόνο στη Ρόδο: Αποστόλου Παύλου 50 (Ανάληψη)-Βενετοκλέων (Στάδιο ΔΙΑΓΟΡΑΣ)-Ρόδου-Λίνδου (ύψος ΙΚΑ)-Λεωφόρος Κρεμαστής – Πηγές Καλλιθέας (από Μάιο-Οκτώβριο) & catering Γάμοι-Βαπτίσεις, Συνέδρια, Εκδηλώσεις

Τις προάλλες, κατά την διάρκεια μιάς τηλεοπτικής χαζο-περιπλάνησής μου, (βλ. ζάπινγκ), έπεσα πάνω σε μια εκπομπή του κ. Δημήτρη Χατζηγεωργίου, παραγωγή της ΕΡΤ1, του 2016, με τίτλο «ΣΠΟΡ ΙΣΤΟΡΙΕΣ» και υπότιτλο «Ομάδα δεν αλλάζεις».

Μπορεί να ήταν και σε επανάληψη. Δεν έχει σημασία.

Σημασία έχει ότι από, τηλεοπτικά, χαζο-περιπλανώμενος, τελικά, κόλλησα στην εκπομπή και την είδα, πολύ ευχάριστα, μέχρι το τέλος της!

Ήταν μια σειρά συνεντεύξεων από «επώνυμους», (βλ. «γνωστές, ευρέως αναγνωρίσιμες προσωπικότητες»), των Γραμμάτων, των Τεχνών, του Αθλητισμού και της Πολιτικής (ας την γράψω κι αυτήν με κεφαλαίο, όπως, αξιωματικά, θα της άρμοζε).

Εύστοχες, πνευματώδεις ερωτήσεις και ανάλογες απαντήσεις γύρω από την σχέση των συμμετεχόντων με το ποδόσφαιρο και, ειδικότερα, με την ιδιότητα του οπαδού τών απανταχού, εν Ελλάδι, ποδοσφαιρικών ομάδων.

Καταληκτική ερώτηση-πρόκληση του δημοσιογράφου: «Ομάδα θα αλλάζατε;»

Η απάντηση ήταν, όχι μόνο κατηγορηματικά αρνητική από όλους, αλλά και από πάρα πολλούς, η αντίδραση ήταν, σε ελεύθερη απόδοση, «πώς διανοείσαι να ρωτάς κάτι τέτοιο; Είναι ποτέ δυνατόν; ΟΜΑΔΑ ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΕΙΣ!»

Πριτς!

Ακούστε μια πονεμένη ιστορία:

Κατακαλόκαιρο, 1957. Πρώτες, μεταμεσονύκτιες ώρες.

Αφικνούμεθα στο Ελληνικό, η μητέρα μας, η γιαγιά μας, η αδελφή μου κι εγώ, εξουθενωμένοι από μια μαραθώνια πτήση με ένα Douglas DC3, τις λεγόμενες Ντακότες, επονομαζόμενες και «γαϊδούρια του αέρα».

Πτήσεις διάρκειας περίπου 18 ωρών, με αφετηρία την Αντίς Αμπέμπα και ενδιάμεσες στάσεις στην Ασμάρα, στο Χαρτούμ, και στο Κάιρο, (όλη η διαδρομή από τις πηγές μέχρι το δέλτα του Νείλου, με επιδόρπιο την διάσχιση της Μεσογείου), από τις οποίες, πτήσεις, χρειαζόσουν αρκετά 24ωρα για να συνέλθεις!

Την συγκίνηση δε, του να πατάς για πρώτη φορά στην ζωή σου το πόδι σου στην Ελλάδα, πού την πας;

Εννοείται ότι προηγουμένως, έχουμε φάει αρκετό ντοπάρισμα από την οικογένεια και τους φίλους, περί Ελλάδος και πόσο όμορφη είναι και ο Αττικός ουρανός και η γαλάζια θάλασσα και οι τέσσερεις εποχές του χρόνου και πόσο διαφορετική από την Αφρική είναι, και πόσο έτσι και πόσο αλλιώς, άσε που, το κλου ήταν η συνάντησή μας με τους εδώ συγγενείς μας και ειδικότερα το γεγονός ότι, επιτέλους θα γνωρίζαμε από κοντά τον μεγάλο μας εξάδελφο, τον Ν., για τον οποίο τόσα πολλά είχαμε ακούσει!

Και, για να σας βάλω λίγο στο πνεύμα, ό,τι είχαμε ακούσει για τον εξάδελφο Ν., είχε να κάνει με ανδραγαθήματα του τύπου, «έσπασε το κεφάλι του», «έγδαρε τα γόνατά του», «έσπασε το χέρι του», «έβγαλε τον ώμο του», και άλλα τέτοια, τα οποία συνέβαλαν τα μέγιστα στην μυθοποίησή του!

Ο εξάδελφος Ν. ήταν ένα ήσυχο παιδί.
Όταν κοιμόταν, (κι αυτό, παίζεται)…

Για να σας βάλω ακόμη περισσότερο στο κλίμα, ας γυρίσουμε πίσω στην Αντίς Αμπέμπα:
Η Ελληνική παροικία αριθμούσε περίπου 3.500 άτομα και ήταν από τις πιο δραστήριες της Αιθιοπικής πρωτεύουσας. Διέθετε Σχολείο με Νηπιαγωγείο, Δημοτικό και εξατάξιο Γυμνάσιο και με Οικοτροφείο για τα παιδιά των Ελλήνων που ζούσαν στην Αιθιοπική επαρχία. Όλα αυτά, από δωρεές επιφανών μελών της Ελληνικής Κοινότητος!

Επίσης, ένας από τους σημαντικούς πυλώνες της παροικίας μας ήταν και η Ορθόδοξη Ενορία του Αγίου Φρουμεντίου.

Η καρδιά όμως της Κοινότητος κτυπούσε στο Ελληνικό Club του «Ολυμπιακού» που διέθετε, μεταξύ άλλων, Τμήματα Κινηματογράφου, Ποδοσφαίρου, Μπάσκετ, Τένις και Εστιατόριο, στο οποίο λάμβαναν χώρα οι διάφορες γιορτές στην διάρκεια όλου του χρόνου, (Χριστούγεννα, γκαλά Πρωτοχρονιάς, Πάσχα, Εθνικές γιορτές, μπαλ-μασκέ στις Απόκριες, κ.λπ.).

Ειδικά στο μπάσκετ, η ομάδα μας μονοπωλούσε όλα σχεδόν τα πρωταθλήματα! Παραμένουν ανεξίτηλα χαραγμένες στις παιδικές μου μνήμες οι τρομερές συγκινήσεις που ζούσα μέσα στο γήπεδο, με κορωνίδα την μαγική εικόνα της στιγμής κατά την οποία, η μπάλα, πριν ρουφηχτεί από την βαρύτητα, στέκεται για κλάσματα του δευτερολέπτου μέσα στο διχτάκι του καλαθιού, όσες φορές, και δεν ήταν καθόλου λίγες, σκοράραμε, οι Έλληνες!

Το τονίζω για να το θυμηθείτε παρακάτω:
Σκοράραμε οι Έλληνες!

Ξαναπάμε τώρα, στο αεροδρόμιο της Αθήνας:

Ξέχασα το τσούξιμο των ματιών από την νύστα, την κούραση από την πτήση και τα κενά αέρος, την εξάντληση από τους αλλεπάλληλους εμετούς, τα ξέχασα όλα, τέντωσα τ’ αυτιά και άνοιξα διάπλατα τα μάτια, περιμένοντας την πολυπόθητη στιγμή της οικογενειακής συνάντησης!

Να την, επιτέλους η θεία η Ε., που την είχαμε δει μόνο σε φωτογραφίες, να τος κι ο εξάδελφος ο Ν., ο οποίος εκτός του ότι ήταν κατά τρία χρόνια μεγαλύτερός μου, (τεράστια, μού φαινόταν τότε, διαφορά ηλικίας), ήταν και τρείς φορές μεγαλύτερος, σε μάζα και όγκο από εμένα, τον νέο-αφιχθέντα τσιλιβήθρα!

Τσιλιβήθρας ξε-τσιλιβήθρας, πρέπει να του χτύπησα ένα καμπανάκι συναγερμού του θηριώδους εξαδέλφου μου, ο οποίος, ως εκ γενετής μοναχοπαίδι, πρέπει να ένοιωσε απειλημένος από την μεταμεσονύκτια εμφάνισή μου και έκρινε σκόπιμο και απαραίτητο να χαράξει πάραυτα τις γραμμές οριοθέτησης ανάμεσά μας!

Του λέει η θειά μου: «Άντε, δεν θα καλωσορίσεις τα ξαδερφάκια σου;»
Πώς, αμέ!
Αντί άλλου καλωσορίσματος, αγνοώντας πλήρως την ύπαρξη της έτερης τσιλιβήθρας, της αδελφής μου, γυρνάει και μου λέει, με ύφος που δεν σήκωνε πολλά πολλά:
«Τι ομάδα είσαι ρε;»
Αιφνιδιάσθηκα!
Μα, τι ρωτάει αυτός; Τι θα πει, «τι ομάδα είμαι»;
Τι να είμαι, σαν Έλληνας;
«Γιουβέντους» με τους Ιταλούς; «Αραράτ» με τους Αρμένηδες; «YMCA», με τους Αιθίοπες, ή «Peace Corps», με τους Αμερικάνους; (ήταν οι ομάδες των διαφόρων ξένων παροικιών της Αιθιοπίας).

Κατ’ αρχήν, αγνοούσα την ύπαρξη των υπολοίπων Ελληνικών ομάδων, όπως Παναθηναϊκός, ΑΕΚ, Πανιώνιος, ΠΑΟΚ, Άρης κ.λπ.!

Αυτονόητα, λοιπόν, είμαι «Ολυμπιακός Αντίς Αμπέμπας»! (Το ξέρω ότι η Αντίς Αμπέμπα δεν κλίνεται, αλλά εμείς τότε, όπως άλλωστε και τώρα, την κλίναμε και μην μου ζαλίζετε τα ούμπαλα!).

Επομένως αν, ως Έλλην στην Αντίς Αμπέμπα, δεν είσαι «Ολυμπιακός Αντίς Αμπέμπας» είσαι Εθνικός Προδότης!

Κι έτσι τόλμησα, παρά τις ενστάσεις και τις απορίες μου, να ξεκινήσω την διατύπωση της απάντησής μου:

«Ολ…», και πάνω στο «Ολ…», πριν προλάβω να αρθρώσω «λυ…», μού κόβει ο ξάδερφος μια σφαλιάρα και μου λέει επιτακτικά:
«Από σήμερα θα είσαι Παναθηναϊκός!»

Θέλω να με πιστέψετε, δυσκολευόμουν ακόμη και να προφέρω την λέξη!
Όταν για μένα, τότε, ήταν όλα πρωτόγνωρα και πρωτάκουστα και έλεγα, π.χ., «Πυροσβεστική Αγγλία» αντί για «πυροσβεστική αντλία», πώς να πω «Παναθηναϊκός»; Έλεγα, ο φουκαράς, «Πανα..μπρλνθιακός!»

Η συνέχεια, τα επόμενα χρόνια, ήταν ακόμη οδυνηρότερη για έναν αντι-χούλιγκαν σαν κι εμένα, καταδυναστευμένο από τον ζόρικο ξάδερφο:

Μου φόραγε με το ζόρι πράσινες μπλούζες και με έσουρνε με το ζόρι στο γήπεδο όποτε έπαιζε ο Πανθα-πως-τον-λενε-ικός, όπου, βεβαίως, μυήθηκα, δι’ ενός, εντελώς νέου για μένα, γλωσσικού ιδιώματος, σε ένα, εξ ίσου νέο, μορφωτικό περιβάλλον στο οποίο έμαθα ότι οι μανάδες μας, οι αδερφάδες μας, η Παναγία, και αρκετοί άλλοι Άγιοι δεν ήσαν τόσον ενάρετοι όσο νόμιζα!

Κι όλ’ αυτά, εν μέσω αλαλαγμών και άγριων κραυγών!

Δεν λέω, χρήσιμο, σαν μοντέλο συμπεριφοράς προς αποφυγήν, άσε που ξεκαθάρισα μιάς δια παντός ότι δεν θα ήθελα ποτέ να γίνω διαιτητής, ούτε και να συμπεριληφθώ στους συγγενείς του εκάστοτε διαιτητού!

Για να μην αναφερθώ καθόλου στην ενημέρωση που έλαβα σχετικά με την εναλλακτική χρήση του Σταυρού, ουδεμίαν σχέσιν έχοντος, πλέον, με το γνωστό θρησκευτικό σύμβολο, γεγονός που μου είχε δημιουργήσει, συν τοις άλλοις, ουκ ολίγες απορίες, σε εκείνη την τρυφερή ηλικία!

Τέλος πάντων, για να επανέλθουμε στο θέμα μας, κε Χατζηγεωργίου μου, τελικά, ΟΜΑΔΑ ΑΛΛΑΖΕΙΣ!

Καλέστε με στην εκπομπή σας να εξηγήσω στους προσκεκλημένους σας και στους θεατές σας, με ποιόν τρόπο!

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr