Βαγγέλης Παυλίδης

Για την υγεία σας, προτείνεται επίσκεψη στο blog του 

Διαβάζω για τους θρασείς και απίθανους που στήσανε φράχτη και χώρισαν την παραλία στα δυο κι αναρωτιέμαι πώς άραγε να σκέφτηκαν, αφού αποκλείεται να μη γνώριζαν τους νόμους. Λέω τώρα πως ή θα νόμιζαν πως ή παραλία είναι του πάππου τους ή θα είπαν: “Εδώ είναι Ελλάς, η χώρα των θαυμάτων και της αυθαιρεσίας. Ή δεν θα με δουν ή δεν θα μιλήσουν -γεμάτος ο τόπος από παρανομίες που περνάνε στο ντούκου, εμένα θα πιάσουν;” Τους είδε όμως το ΤΕΕ κι ευτυχώς το αίσχος ξηλώθηκε πάραυτα.

Μετά από τούτη την εισαγωγή, να ένα απόσπασμα από μια ιστορία που έχω στα σκαριά με τίτλο “Τα παιχνίδια που παίζαμε”… τα παλιά τα χρόνια.

Η ΘΑΛΑΣΣΑ

Γύρω γύρω θάλασσα και η Ρόδος μεσ’ τη μέση. Και στη Ρόδο οι πιτσιρικάδες να ξημεροβραδιάζονται στις παραλίες και οι μανάδες με τα “κομπινεζά” και τις πουκαμίσες να τους κυνηγούν για να τους φέρουν πίσω.

Πλέαν στη θάλασσα λογιών λογιών πλεούμενα. Σαμπρέλες αυτοκινήτου μέχρι και μεγάλες από φορτηγό, οι καμαριτάριες όπως τις λέγαμε, χιλιομπαλωμένες, με “βυζιά” να ξεπετιούνται εδώ κι εκεί. Νεροκολοκύθες δεμένες δυο δυο με σπάγκο που περνούσε κάτω απο τις μασχάλες για να επιπλέουν μικροί αλλά και μεγάλοι που δεν γνώριζαν κολύμπι. Για τους πιο προχωρημένους, βάρκούλες αυτοσχέδιες από λαμαρίνα πισσωμένη στις ενώσεις, αρκετά μεγάλες για να μεταφέρουν ένα πιτσιρικά, που αλλοίμονο όμως αν βούλιαζαν: η ανέλκυσή τους απο το βυθό ισοδυναμούσε με την ανέλκυση του Τιτανικού.

…………………………………………………….

Ολα αυτά γίνονταν στα “Λαϊκά” γιατί τότε η παραλία απο το Ενυδρείο μέχρι τον ΝΟΡ ήταν χωρισμένη με κάγκελα στα τρία: Απο το Ενυδρείο μέχρι το Ξεν/χείο των Ρόδων ήταν τα “Λαϊκά”. Ακολουθούσε η πλαζ του Ξενοδοχείου στην αποκλειστική διάθεση των υψηλων πελατών του, κι ύστερα ήταν το “Ελλη” – η “Ρόντα” – όπου έμπαινες μόνο με εισιτήριο, εχτός κι αν σαρτούσες από τα κάγκελα απέναντι στο τένις. Μετά το “‘Ελλη”, χωρίς κάγκελα αλλά με μια πινακίδα που προειδοποιούσε “ΑΥΣΤΗΡΩΣ ΜΟΝΟΝ ΔΙΑ ΤΑ ΜΕΛΗ” ήταν η παραλία του ΝΟΡ.

Φύλακας των συνόρων και της τάξης, με ύφος τουλάχιστον ενωματάρχη της Ελληνικής Βασιλικής Χωροφυλακής, ήταν ο ναύτης με το κλόμπ που περιπολούσε πάνω κάτω ιδροκοπώντας. Ταξικές διακρίσεις κι εδώ, που δεν άντεχαν πολύ κι ας μας κυνηγούσε ο ναύτης, κι ας μας κυνηγούσε ο Ευθύμιος στο “Ελλη” κι ο εκάστοτε μπανιέρης του “Ρόδων”. Τα κάγκελα υπερπηδιόντουσαν ή απλά παρακάμπτονταν από θάλασσα μεριά για να φτάσουμε στο Ποντίλε ή στο Τραμπολίνο. Ο μόνος που μπορούσε να περνάει τα σύνορα χωρίς άδεια ήταν ο Παντελής ο φωτογράφος. Με το ψάθινο καπέλο δεμένο στο σαγόνι με σπάγκο, με κοντό βρακί σαν αυτά που φορούσαν οι Εγγλέζοι στρατιώτες στο Ελ Αλαμεϊν και το Τομπρούκ, και με την φωτογραφική μηχανή κρεμασμένη στον λαιμό έκανε το δρομολόγιο Ενυδρείο-ΝΟΡ-Ενυδρείο χωρίς να πτοείται από κάγκελα και τέτοια.

………………………………………………………….

Παρ΄όλο που ο αθλητισμός δεν έχει σχέση με την ιστορία μας αυτή, αξίζει εδώ μια μικρή αναφορά στον Ναυτικό Όμιλο Ρόδου. Πέρα από το ναυταθλητικό μέρος στο οποίο διέπρεπε τότε πανελλήνια, ο ΝΟΡ αποτελούσε κι ένα ζωντανό κέντρο συναναστροφής της νεολαίας, αγοριών και κοριτσιών. Για αρκετούς, μάλιστα, αυτό ήταν και το μόνιμο στέκι τους. Εκτός από τα καθαρά ναυτικά σπόρ γινόντουσαν εκεί όχι μόνο δεινοί αγώνες ντάμας και πιγκ-πογκ, γυμναστική με μονόζυγο και αλτήρες φτιαγμένους από γκαζοντενεκέδες γεμισμένους τσιμέντο, μα κι ατέλειωτες συζητήσεις επί παντός επιστητού. Οι τραμπολινομαχίες ήταν στην ημερήσια διάταξη ενώ το χειμώνα με τις σοροκάδες έβλεπε κανείς τα κεφάλια της παρέας να σκαμπανεβάζουν καθώς πάλευαν με τα κύματα.

……………………………………………………………..

Ψυχή του Ομίλου ο Μαστρο-Θόδωρος ο Τσακίρης, στην παράγκα που μύριζε ψαρόκολλα και ροκανίδι, ανάκατα με τις “προσφύρες” που βράζανε στην γκαζιέρα ή τις γόπες στην λαμαρίνα με τ’ αλάτι, για να συνοδέψουν αργότερα το ούζο. Άξιος τεχνίτης καραβομαραγκός, καλόκαρδος και καλαμπουρτζής μα και κέρβερος άγρυπνος στα καθήκοντα του επιστάτη.