Ματίνα Ράπτη-Μιληλή

  Όταν ο ήλιος αρχίζει να κυκλώνει το σπίτι τα στόρια κατεβαίνουν και οι κουρτίνες θαμπώνουν το βλέμμα. Τα παραθυρόφυλλα μισοκλείνουν κι αυτά και περιμένουν τον κύκλο του ήλιου για να ανασάνουν εκεί κατά το απογευματάκι, μαζί με μένα.

Από εδώ που κάθομαι με την άκρη του ματιού πιάνω κίνηση στα δεξιά μου. Από το μικρό άνοιγμα που άφησα για να μπαίνει λίγο φως στο δωμάτιο βλέπω μια σημαία να κυματίζει φρενιασμένα στον αέρα. Ο γείτονας στο απέναντι μπαλκόνι λείπει διακοπές και η σημαία του, ελαφρά σκισμένη και ταλαιπωρημένη, ακοίμητος φρουρός. Δίπλα στις γλάστρες με τις πρασινάδες-φράχτης και την ξύλινη τεράστια τσουλήθρα που έβαλε για να παίζουν τα πιτσιρίκια του.

Πιό κοντά στον ορίζοντά μου οι κορφή ενός δέντρου από το παρκάκι δίπλα. Μεγάλωσε με τα χρόνια και οι ρίζες του βρήκαν επιτέλους πατρίδα. Ο αέρας το κάνει κι αυτό να χορεύει χωρίς ρυθμό έτσι όπως έρχεται το κύμα του ανέμου και το ταλαντεύει νανουριστικά. Κανείς δεν το ποτίζει κι όμως εκείνο μεγαλώνει και αδιαφορεί για όλα όσα γίνονται στον πολυσύχναστο δρόμο. Αν κάνω ησυχία μπορώ να ακούσω τον ήχο από τα τζιτζίκια που το κατοικούν. Το καλοκαίρι δεν μπορείς μόνο να το μυρίσεις, μπορείς και να το ακούσεις. Αν θέλεις πραγματικά να ακούσεις κάτι που δεν λέει τίποτα και τα λέει όλα, αυτός είναι ο ήχος από τα τζιτζίκια στην πόλη.

Από το ίδιο μικρό άνοιγμα βλέπω το γαλάζιο του ουρανού. Ούτε ένα συννεφάκι δεν περνάει.
Ακόμα πιο κοντά μου ένα καλώδιο κόβει κάθετα την μακρόστενη εικόνα σχεδόν στη μέση της. Πρέπει να είμαι πολύ τυχερή γιατί προλαβαίνω να δω ένα πουλάκι να προσπαθεί να ισορροπήσει πάνω του, αλλά μάταια. Φτερουγίζει αμέσως και το καλώδιο ξαναγίνεται μια μαύρη γραμμή που χοροπηδάει.

Το φως που μπαίνει από το μισάνοιχτο παράθυρο φτιάχνει ένα μονοπάτι που φτάνει μπροστά στα πόδια μου. Όπως το φως του φεγγαριού τρεμοπαίζει στη θάλασσα και φτάνει ως τα βότσαλα στην άκρη της παραλίας που στεκόμασταν κάποτε. Θυμάμαι.

Σηκώνω το χέρι προς το παράθυρο όπως κάνουν οι ζωγράφοι όταν θέλουν να μετρήσουν αποστάσεις και σχήματα. Μπλοκάρω το φως και το παρατηρώ να ξεφεύγει πίσω από την παλάμη μου, ανάμεσα στα δάχτυλά μου. Μιά λευκή αύρα σχηματίζεται ξεκάθαρα. Στρίβω λίγο το κεφάλι μου, κλείνω το ένα μου μάτι και ξανακοιτώ τώρα μόνο το χέρι μου. Τις γραμμές του, το σχήμα του, τα σημάδια του. Αν μπορώ να φανταστώ πως δεν είναι το δικό μου χέρι. Αν μπορώ να το κάνω να είναι ένα χέρι άγνωστο, να έχει μιά ζωή δική του, εντελώς διαφορετική από αυτή που ζει τόσο καιρό μαζί μου. Να μην είναι πια δεμένο με τη μοίρα μου.
Δεν βγάζω νόημα με την σκέψη μου.

Επιστρέφω σε αυτό που έκανα. Σε αυτό που ήμουν πριν κοιτάξω έξω από το μικρό άνοιγμα του παραθύρου.

Σαν ένα μικρό ταξίδι που τελείωσε και με γύρισε πάλι πίσω, εκεί απ΄όπου ξεκίνησα. Στην ίδια θέση, στο ίδιο δωμάτιο. Ο ήλιος δεν έχει κάνει ακόμα τον κύκλο του. Θα περιμένω.

Οι ανόητες σκέψεις έκαναν χώρο στις κανονικές σκέψεις.

Μιά στιγμή ήταν που πέρασε.

Ο ήχος από τα τζιτζίκια σαν να σταμάτησε. Είμαι όμως σίγουρη πως δεν έφυγαν. Αν κάνω λίγη ησυχία μπορεί να τα ξανακούσω.

Θα περιμένω.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr