Αλέξανδρος Μπέμπης  

Αν ξεκινούσε ο Οδυσσέας να επιστρέψει στην Ιθάκη οδικώς πριν σαράντα χρόνια, ίσως στα τριάντα εννιά να μην είχε φτάσει ακόμη.

Ίσως η Πηνελόπη να είχε υποκύψει στις ασφυκτικές πιέσεις των μνηστήρων ή να την συναντούσαμε σε κάποιο παζάρι να πουλά σεντόνια.

Ίσως ο Πολυμήχανος να είχε χάσει οριστικά τον δρόμο του ή να είχε σπάσει σε κάποια λακκούβα το ιππήλατο άρμα του.

Ίσως να κολλούσε σημειωτόν πίσω από καμιά νταλίκα από την Λεπτοκαρυά Πιερίας μέχρι το Μακρυχώρι Λάρισας, με τα εικοσαετή ”έργα” στη Σκοτίνα και τους ”κωλοσούρτες” του Πλαταμώνα και των Τεμπών.

Άντε πες ότι κατάφερνε να ξεγλιστρήσει και από το φονικό καρτέρι που θα του είχε στήσει ο Μολώχ της Ασφάλτου στο ”πέταλο του Μαλλιακού” και έφτανε στην Αθήνα.

Αν δεν γνώριζε τις ”καβάντζες” ώστε να βγει στην Ελευσίνα από δρομάκια, άντε να φάει τα μπαρουτοκαπνισμένα νιάτα του στο ”Ποτάμι”, 

άντε να κάνει και μια στάση για ”σέρβις φρένων” στο Δαφνί, ουδείς γνωρίζει έτσι όπως θα ήταν καταϊδρωμένος από την Κακιά Σκάλα, αν θα σκεφτόταν το λάγνο και πολυμήχανο μυαλό του να πει μια ”καλημέρα” στη Ζωζώ στην Κινέτα.

Θα έπαιρνε βαθιά ανάσα στον Ισθμό και αγναντεύοντας τον Κορινθιακό, είμαι σίγουρος ότι θα μονολογούσε ”τι μαλακία έκανα και διάλεξα την ξηρά”.

Ειδικά αν γνώριζε τι τον περίμενε στην καρμανιόλα της Κορίνθου-Πατρών.

Επί τέλους Ιόνιο πέλαγος!

Άντε λίγο ακόμη-έστω και κολυμπώντας-και θα του λυνόταν η απορία αν εννοούσε ο ποιητής ότι ο ”πηγαιμός για την Ιθάκη”, θα έπρεπε να είναι τόσο μακρύς.

Το ίδιο μακρύς θα ήταν αν επέλεγε την επιστροφή οίκαδε μέσω Ιωαννίνων αφού αν ακολουθούσε τη διαδρομή Λάρισα-Τρίκαλα-Μετέωρα-Ιωάννινα,

θα κινδύνευε περισσότερο στην ξακουστή Κατάρα από ότι στις Συμπληγάδες Πέτρες ή αν ρισκάριζε να πάρει τη ρούγα Βέροια-Κοζάνη-Ιωάννινα,

θα είχαν τελειώσει τα σουβλάκια στην Καστανιά, μόλις που θα πρόφταινε το πανηγύρι της επόμενης χρονιάς στην Παναγία Σουμελά

και η απόσταση Νεάπολη-Πεντάλοφος-Κόνιτσα θα διαρκούσε πιο πολύ από τον Τρωικό Πόλεμο.

Και στις δύο αυτές επιλογές, θα έπρεπε να σκαρφιστεί κάτι για να παραπλανήσει και τον Χάρο με το δρεπάνι του στη διέλευση του Αχέροντα.

Με αυτή την εξωφρενική υπερβολή θέλω να περιγράψω αυτό που αισθανόμουν όταν στο μακρινό 1978 αποφάσιζα να κάνω οδικώς τον γύρο – σχεδόν – της Ελλάδας.

Θεσσαλονίκη-Αθήνα-Κόρινθος-Πάτρα-Ρίο-Αντίρριο-Ηγουμενίτσα-Ιωάννινα-Θεσσαλονίκη.

Φέτος όμως – εν σωτηρίω Ευρωπαϊκό έτη 2017-έκανα αυτή την κυκλική διαδρομή σε 12,5 μόλις ώρες με μια ενδιάμεση πενθήμερη διακοπή στο Κιάτο Κορινθίας, για να περάσω λίγες ώρες ξεκούρασης και ξεγνοιασιάς με αγαπημένους φίλους.

Επί τέλους η χώρα μας απόκτησε ένα πολύτιμο, αν και πανάκριβο κόσμημα.Ένα περιδέραιο Ευρωπαϊκών προδιαγραφών.

Κλειστές οδοί ταχείας κυκλοφορίας με δύο ή και τρεις λωρίδες και λωρίδα έκτακτης ανάγκης, σήραγγες, γέφυρες και πάρκινγκ με ουρητήρια.

(Σε ένα μάλιστα από αυτά σταμάτησα μετά το κτήριο, όταν θυμήθηκα το δυστύχημα με το Πόρσε πριν λίγους μήνες.

Πάγωσα στην εικόνα όταν έφερα στη φαντασία μου την έκφραση που θα είχα απορώντας τι συνέβη και εξαϋλώθηκε η συμβία μου σε κλάσμα δευτερολέπτου).

Τέλος καλό, όλα καλά. Οι δρόμοι έγιναν και παραδόθηκαν στον λαό.

ΠΑΘΕ-ΑΤΤΙΚΗ ΟΔΟΣ-ΟΛΥΜΠΙΑ ΟΔΟΣ (=Κορίνθου/Πατρών) – ΙΟΝΙΑ ΟΔΟΣ – ΕΓΝΑΤΙΑ. Ένα περιδέραιο με Ευρωπαϊκή λάμψη.

Λαός χωρίς γκρίνια όμως δεν νοείται.

Δεν υπάρχει άμεση πρόσβαση σε βενζινάδικα, με συνέπεια όχι μόνο να κινδυνεύετε να μείνετε από καύσιμα, αλλά θα πρέπει να έχετε μαζί σας και κάποια εφόδια (π.χ.νερό).

Από Θεσσαλονίκη έφτασα με στραγγισμένο ντεπόζιτο στο Σχηματάρι. (Πάντως αν είχα σκεφτεί αυτό το ενδεχόμενο, θα είχα ξαναφουλάρει πριν τη Λάρισα).

Κρίνω υπερβολικό τον αριθμό των σταθμών διοδίων από Θεσσαλονίκη μέχρι Κιάτο. Δέκα εννιά σταθμοί στον αριθμό και 39,5 ευρώ το κόστος.

Για μια διαδρομή 600 περίπου χιλιομέτρων (ένας σταθμός σχεδόν κάθε 30 χιλιόμετρα!), όπου κατανάλωσα 60 ευρώ καύσιμο (βενζίνη ”100αρα”), είναι παράλογο. 

Στην ΟΛΥΜΠΙΑ ΟΔΟ, την ΙΟΝΙΑ ΟΔΟ και την ΕΓΝΑΤΙΑ τα πράγματα είναι κάπως πιο λογικά.

Εκτός από μερικούς σταθμούς που είναι προς το παρόν εκτός λειτουργίας, έχει οκτώ σταθμούς με συνολικό κόστος 27,8 ευρώ. Στο ύψος του Μεσολογγίου θεώρησα παράλογο-έως ανήθικο-το γεγονός ότι κλίθηκα να πληρώσω δύο φορές διόδια.

Πριν της έξοδο προς την ιστορική πόλη έχει σταθμό όπου πλήρωσα 3,5 ευρώ. Βγήκα από την ΙΟΝΙΑ ΟΔΟ για να βάλω βενζίνη και επιστρέφοντας ξαναπλήρωσα 1,25.

Όταν ρώτησα τον υπάλληλο γιατί πρέπει να γίνει αυτό-του έδειξα τις αποδείξεις των διοδίων και του πρατηρίου με ημερομηνία και ώρα-δεν γνώριζε να μου απαντήσει.

Έστω και έτσι όμως το κόστος είναι υποφερτό, αν υπολογίσετε ότι τα 13,3 ευρώ είναι η γέφυρα-κομψοτέχνημα ΧΑΡΙΛΑΟΣ ΤΡΙΚΟΥΠΗΣ (Ρίο-Αντίρριο). 

Το πετράδι στην άκρη του περιδέραιου.

Υ.Γ. 1ο; Σε δύο ευθείες όταν είδα την προειδοποιητική πινακίδα ότι οι παραβάσεις του Κ.Ο.Κ. ελέγχονται με ηλεκτρονικά μέσα,ανέβασα επίτηδες ταχύτητα κατά 20%, αποφασισμένος να υποστώ τις συνέπειες, αρκεί να αποδειχθεί ότι η επιτήρηση όντως λειτουργεί. Θα φανεί οσονούπω.

Υ.Γ.2ο: Υπάρχουν πολλοί οδηγοί-ακόμη και επαγγελματίες-που δεν ανάβουν τα φώτα του αυτοκινήτου όταν διέρχονται από σήραγγες.

Είναι άκρως απαραίτητο αυτό να γίνεται ακόμη και στις πιο μικρές σε μήκος σήραγγες, ιδίως όταν έξω επικρατεί ηλιοφάνεια, διότι με την απότομη είσοδο μας από το έντονο φως στο ημίφως το όχημα που προπορεύεται δεν φαίνεται.

Ανάβοντας τα φώτα (μεσαία σκάλα), ανάβουν και τα πίσω κόκκινα και έτσι μας βλέπει αυτός που μας ακολουθεί.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr