Ο Γιάννης Μακριδάκης είναι συγγραφέας

 Φωτογραφία: Άρης Μεσσήνης

Κάθε άνθρωπος εδώ στη Χίο έχει να διηγηθεί μια συγκινητική σκηνή που είδε ή μια ιστορία που έζησε αυτές τις μέρες με πρωταγωνιστές πρόσφυγες, οι οποίοι έχουν κατακλύσει την πόλη.

Η κατάσταση είναι τραγική και θα γίνει τραγικότερη διότι όπως φαίνεται το τετράμηνο του καλοκαιριού ήταν μόνον ο πρόλογος, χρονικό διάστημα το οποίο αντί να εκμεταλλευτούν οι τοπικές αρχές για να οργανωθούν προς αντιμετώπιση του δύσκολου χειμώνα, τα φόρτωσαν όλα στους εθελοντές και στους αλληλέγγυους της τοπικής κοινωνίας και κάθισαν να παρακολουθούν από μακριά.

Εθελοντής βέβαια είναι αυτός που έρχεται επικουρικά να συνδράμει μια δημοτική ή κρατική δομή, αυτός είναι ο ρόλος του και όχι το να φτιάξει και να λειτουργήσει ο ίδιος αποκλειστικά τη δομή όπως έγινε εδώ, δίνοντας πάτημα στον τοπικό δήμο να γίνει ο ίδιος ένας ανεπαρκής εθελοντής στην προσπάθεια των δημοτών του. Αντιστράφηκαν οι όροι δηλαδή εξ αρχής, και αυτό αποδείχτηκε πολύ δυσλειτουργικό και ανεπαρκές να αντιμετωπίσει την κατάσταση.

Πολλές φορές κατά τη διάρκεια των περασμένων μηνών οι εθελοντές αποφάσισαν να αποσυρθούν εντελώς για να φέρουν τον Δήμο και το Κράτος προ των ευθυνών τους απέναντι σε αυτούς τους ανθρώπους αλλά είπαν ξείπαν και πάντα εκεί βρισκόντουσαν. Επειδή οι περισσότεροι από αυτούς ένιωθαν ως άνθρωποι ευθύνη και αλληλεγγύη απέναντι σε άλλους βασανισμένους ανθρώπους, επειδή και κάποιοι λίγοι και αυτοχριζόμενοι ως “αφεντικά” έχουν μάλλον βρει σκοπό ζωής και όταν τελειώσει κάποτε το προσφυγικό κύμα, οι ίδιοι θα πέσουν σε βαθιά κατάθλιψη.

Γεγονός λοιπόν είναι ότι η κατάσταση ξεκίνησε στραβά, συνεχίστηκε στραβότερα και δεν έχει προοπτική να αλλάξει παρά την συγκινητική συμμετοχή δεκάδων εθελοντών που αφιερώνουν χρόνο και ενέργεια της ζωής τους εκεί και παρά την ακόμη πιο συγκινητική ανταπόκριση της τοπικής κοινωνίας που προσφέρει από το υστέρημά της τα πάντα εδώ και μήνες.

Η αγελάδα όμως δεν έχει πολλά κουράγια ακόμα. Το προσφυγικό ρεύμα διογκώνεται και όσο χειμωνιάζει και πέφτουν τα ναύλα, τόσο έρχονται οι φτωχότεροι από απέναντι, τόσο γεμίζει η Χίος καθημερινά με μάνες που σέρνουν πίσω τους παιδιά, άπειρα παιδιά, αμέτρητα παιδιά. Την ίδια ώρα οι Χιώτες αλληλέγγυοι, εθελοντές και άλλοι, είναι διαρκώς οι ίδιοι και οι ίδιοι, αυτοί που έχουν διαθέσει και διαθέτουν ακόμη καθημερινά τον εαυτό τους, τα υλικά τους υπάρχοντα και τα χρήματά τους για να ανακουφίσουν όσους ανθρώπους μπορούν από αυτούς, έχοντας ταυτόχρονα απέναντί τους και μια κυβέρνηση που τους εκποιεί, τους ξεζουμίζει, τους εξαθλιώνει κι αυτούς. Με λίγα λόγια οι πρόσφυγες είναι εκατομμύρια και οι ντόπιοι λίγοι και εξαντλούνται οικονομικά και υλικά. Μόνον η ψυχή απομένει. Να δούμε αν αυτή θα αποδειχτεί ανεξάντλητη.

yiannismakridakis.gr