Γιάννης Στουραΐτης

Μόνο στη Ρόδο: Αποστόλου Παύλου 50 (Ανάληψη)-Βενετοκλέων (Στάδιο ΔΙΑΓΟΡΑΣ)-Ρόδου-Λίνδου (ύψος ΙΚΑ)-Λεωφόρος Κρεμαστής – Πηγές Καλλιθέας (από Μάιο-Οκτώβριο) & catering Γάμοι-Βαπτίσεις, Συνέδρια, Εκδηλώσεις

PANE DI CAPO – AT RHODES – ΣΤΗ ΡΟΔΟ – ΤΗΛ: 22410-69007

ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΗΡΙΑ ΡΟΔΙΩΝ ΠΑΙΔΕΙΑ

ΓΙΑΤΙ Η ΑΣΦΑΛΕΣΤΕΡΗ ΕΠΕΝΔΥΣΗ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ

Ξέρω, ο θάνατος δεν είναι πρόσωπο, (έτσι όπως πάω να τον εμφανίσω πιο πάνω), αλλά πρώτον, έχουμε συνηθίσει από αρχαιοτάτων χρόνων να αναφερόμαστε σ’ αυτόν, υπό την, γνωστή σε όλους, μορφή του κουκουλοφόρου – δρεπανοφόρου, και δεύτερον, εξυπηρετεί τις ανάγκες της συγγραφής του ταπεινού τούτου πονήματος, με το οποίο αποφάσισα να σας βασανίσω για λίγο.

Δεν θα προσπαθήσω να τον ορίσω φιλοσοφικά, άλλωστε το έχουν κάνει πολύ επιτυχέστερα πολλοί, κατά πολύ, ικανότεροι και σπουδαιότεροι εμού.

Εμένα με απασχολούν σαφώς πεζότερα ζητήματα. Γιατί, όμως, ξεκίνησα αυτήν την, τρόπος του λέγειν, συζήτηση:

Οδεύω, με αρκετή ταχύτητα, έχω την εντύπωση, προς το μέσον της έκτης δεκαετίας της ζωής μου, και κάποιοι στενοί μου φίλοι έχουν ήδη αρχίσει, πολύ πριν από μένα, να αναχωρούν από τα εγκόσμια, συνεπεία της αγένειας του λεγάμενου.

Αν μοιάσω στην κορακοζώητη, υπερενενηκονταετή μητέρα μου, καλή της ώρα, έχω αρκετό χρόνο μπροστά μου για να προβληματιστώ με την ησυχία μου. Όμως, προϊούσης της διαδικασίας της ζωής, η οποία (ζωή), κατά τον, προσφιλή μου, απίθανο Woody Allen, συνιστά νόσο θανάσιμη, σεξουαλικώς μεταδιδόμενη, αυξάνονται μαθηματικώς οι πιθανότητες να συμβεί και σε μένα μία «αναχώρηση», όλο και λιγότερο πρόωρη!

Και αν μεν, η «διεκπεραίωσή» της γίνει σταδιακά, θα έχω και πάλι όλο τον χρόνο να οργανωθώ. Αν όμως, συμβεί απροειδοποίητα και ακαριαία, τότε, πρέπει να προλάβω να βάλω σε τάξη κάποια ζητήματα:

Θα ξεκινήσω από την διακαή επιθυμία μου να αποτεφρωθώ, αλλά επειδή γνωρίζω πολύ καλά πόσο αυτό είναι δύσκολο στην χώρα μας, δεν θα ήθελα να επιμείνω, δημιουργώντας πρόσθετα βάσανα στους οικείους μου. Ξέρεις τι θα πει, να ψάχνει η χήρα μου να βρει το κατάλληλο μαύρο ταγιέρ και το καπέλο με το βέλο, κι εγώ να την τρέχω στους κάθε λογής γραφειοκράτες για να την αφήσουν να με κάψει; Άσ’το καλύτερα…

Πάντως, αν καταφέρετε να με κάνετε στάχτη, θα μού άρεσε να μαζευτείτε οι φίλοι γύρω από την τεφροδόχο και να στήσετε ένα γλεντάκι με κιθαρούλες και κρουστά πριν με σκορπίσετε στους τέσσερεις ανέμους. Α, μην το ξεχάσω, έχω και μια παραγγελιά: «This Little Light of Mine, I’m Gonna Let It Shine ! ” σε τετράφωνη χορωδιακή εκτέλεση. Ξέρουν οι φίλοι…

Αν δεν με αποτεφρώσετε, θα συνεχίσω με αυτό που με ενοχλεί περισσότερο απ’ όλα:

Δεν θέλω να δω ούτε ένα στεφάνι στην…Εξόδιο Ακολουθία μου, ειδάλλως να είστε βέβαιοι ότι θα προβώ σε Ηρωική Έξοδο από το φέρετρό μου και θα σας πάρω στο κυνήγι όλους! Να παρακαλάτε να μην με θάψουν μαζί με τα ενδοσκόπιά μου! (Βλέπετε, παραμένω αισιόδοξος και ετοιμοπόλεμος!).

Όχι άλλες σπατάλες σε χαραμοφάηδες και σε κυκλώματα και στα λοιπά γνωστά συστήματα που οργανώνονται και «αρμέγουν» τους αποδημούντες και το εναπομένον περιβάλλον τους.

Αν, σώνει και καλά, θέλετε να με τιμήσετε ξοδεύοντας λεφτά, υπάρχει ένας σωρός αναξιοπαθούντων συνανθρώπων μας, κυρίως παιδιά, που μπορείτε να ωφελήσετε είτε άμεσα, είτε μέσα από τους διάφορους επίσημους φορείς που δραστηριοποιούνται σχετικά. Προσέξετε μόνο μην πέσετε θύματα απατεώνων…

Με την ευκαιρία, ενδεικτικά, σας προτείνω ανεπιφύλακτα τα Χωριά S.O.S. οπουδήποτε στην Ελληνική Επικράτεια, και το Κέντρο Βρεφών «Μητέρα», στο Ίλιον.

Αφού, λοιπόν, ξεκαθαρίσαμε αυτό το θέμα, και πριν προχωρήσω στους επικήδειους λόγους που εκφωνούνται στις κηδείες, θα σας απασχολήσω με κάτι άλλους λόγους που εκφωνούνται σε διαφορετικές περιστάσεις και που τους έχω βαφτίσει «επικήδειους προς ζωντανούς»!

Για παράδειγμα, εδώ και χρόνια, είθισται ο Ιατρικός Σύλλογος Ρόδου, να τιμά τους συνταξιοδοτούμενους συναδέλφους μας, και στις σχετικές τελετές να αναλαμβάνει ένας από εμάς, εκών άκων, να πλέκει το εγκώμιο του αποχωρούντος συναδέλφου, εν μέσω, άλλοτε άλλου πλούτου, γευμάτων συνοδευόμενων από οινοποσία και πολύ «κουσκούς».

Δηλαδή, τους βραβεύουμε μόνο και μόνο επειδή γέρασαν και αποχωρούν από την ενεργό επαγγελματική δραστηριότητα !

Αυτό που πάντα μου έκανε εντύπωση και που, με τίποτε, δεν θα ήθελα να συμβεί σε μένα, ήταν το γεγονός ότι όλοι οι συνάδελφοί μας, ανεξάρτητα από τον «βίον και την πολιτείαν» τους, μετετρέποντο από τους ομιλητές σε άριστους επιστήμονες και άγιους ανθρώπους. Ξέρετε, το γνωστό στυλ: «…Ο Γιάννης, (τυχαίο όνομα), ως επιστήμων και ως άνθρωπος…», λες και τους επιστήμονες μπορεί κανείς να τους ξεχωρίσει από τους ανθρώπους, ή αλλιώς, λες και μπορούσε κάποιος να πει: “…ως επιστήμων ήτο άριστος, αλλά ήταν ένας παλιάνθρωπος, τι να σας πω…”!

Ξεχνούμε, επομένως, αυτόματα και συλλογικά, όλα τα κουσούρια του «τιμώμενου» και τον αγιοποιούμε, (αφού, ούτως ή άλλως, με την αποχώρησή του από την «αγορά», βρισκόμαστε μ’ έναν ανταγωνιστή λιγότερο, οπότε τι μας κοστίζει να το παίξουμε «υπεράνω» και να ξεχάσουμε και τις επιστημονικές του αστοχίες και τις πονηριές του και τις μίζες του και την, τυχόν, μαφιόζικη συμπεριφορά του και τον, τυχόν, ελεεινό του χαρακτήρα και πάει λέγοντας…!).

Βέβαια, δεν ήσαν όλοι οι συνταξιοδοτούμενοι “κουμάσια”! Υπήρξαν και συνάδελφοι που έπρεπε να τιμηθούν και με το παραπάνω, κι ένας από αυτούς, ήταν ο αξέχαστος φίλος, ο Γιώργης ο Άμαλλος, φωτεινό παράδειγμα γιατρού που τα καλά λόγια που του είπαμε, είχαν αληθινό αντίκρισμα. Αλλά ο Γιώργος είχε γεννηθεί καλός άνθρωπος, έγινε εξαίρετος επιστήμονας, τίμησε έμπρακτα αμφότερες τις ιδιότητες σε όλη του την ζωή, έφυγε από τον μάταιο τούτο κόσμο σαν καλός άνθρωπος, και σαν καλόν άνθρωπο θα τον έχουμε στην μνήμη μας και στην συνείδησή μας, ανεξάρτητα από τα όσα, πολύ λίγα, είπαμε στην γιορτή της συνταξιοδότησής του…!

Πώς, όμως, να ξεχωρίσει κανείς αποτελεσματικά, με αντικειμενικά κριτήρια, ποιός είναι άξιος τιμής και ποιός όχι; Και, κυρίως, πώς θ’ αποφασίσει κάποιος ότι αυτόν θα τον τιμήσουμε, κι εκείνον όχι, κι ακόμη περισσότερο, ποιός θα εφαρμόσει στην πράξη την σχετική απόφαση; Έτσι, όλοι,( κουτσοί στραβοί στον Άγιο Παντελεήμονα), καθαγιάζονται, εξισούμενοι μεταξύ τους! Άσε μετά που υπεισέρχονται και ποικίλες σκοπιμότητες, (βλ. αλισβερίσια), οπότε βράσε ρύζι!

Για μένα πάντως, “βράσε ρύζι” σημαίνει ότι δεν θα συμμετάσχω σε κανενός είδους τιμητική εκδήλωση προς το άτομό μου, άσε που, εδώ και καιρό έχω απωλέσει την ιδιότητα του “επιστήμονος”, με την απαξίωση που έχουμε υποστεί όλοι μας στο Ε.Σ.Υ.! Όσο για την συνιστώσα “άνθρωπος”, μόνον οι πολύ δικοί μου είναι σε θέση, κι έχουν την υποχρέωση να με κρίνουν, και μάλιστα, κατ’ απαίτησή μου, αυστηρά…

Εφ’ όσον, λοιπόν, τα παραπάνω ισχύουν για τους “επικήδειους προς ζωντανούς”, φαντάζεστε τι έχω να πω για τους κανονικούς επικήδειους, κατά τους οποίους, ο “τιμώμενος” δεν έχει την παραμικρή δυνατότητα ν’ ακούσει και, πολύ περισσότερο, ν’ αντιδράσει στην περίπτωση που θα ξεστομισθούν τυχόν μαλακίες, που είτε τον αδικούν, είτε τον προβάλλουν καθ’ υπερβολήν!

Συμπερασματικά συνοψίζω στα εξής:

1. Δεν θέλω να με “βραβεύσει” κανείς, μόνο και μόνο επειδή γέρασα και δεν “φτουράω” πια!
2. Όταν έρθει η ώρα να εγκαταλείψω τον πλανήτη και τα συν αυτώ, να με κάψετε. Αν δεν μπορείτε να με κάψετε, μην επιμείνετε. Θάψ΄τε με.

3. Στην … “Εξόδιο Ακολουθία” μου, μην τολμήσετε να στείλετε κανένα από αυτά τα ηλίθια στεφάνια που βλέπω συχνά στις κηδείες. Είπαμε…!

4. Μην ξοδέψ’τε περιττά χρήματα σε εκκλησίες, νεκροταφεία και λοιπές φανφάρες.
5. Αν θέλετε, βοηθείστε τα παιδάκια της χώρας μας, ή του Κόσμου, που έχουν ανάγκη. (Προσοχή στους απατεώνες), είπαμε…!

6. Μην εκφωνήσετε χαζούς επικήδειους λόγους στην κηδεία μου. Μάλλον, μην εκφωνήσετε καθόλου επικήδειους λόγους! Συνοπτικές διαδικασίες!

7. Αν δεν σας δυσκολεύω πολύ, σε κάποια φάση, όποτε σας βολεύει, τραγουδείστε τό “This Little Light of Mine, I’m Gonna Let it Shine”. Εγώ μάλλον δεν θ’ ακούω. Όμως εσείς θ’ ακούτε …

Έτσι κι αλλιώς, με βάση τις προβλέψεις της Αστροφυσικής, σε αρκετά εκατομμύρια χρόνια, τίποτε απ’ όλα τα παραπάνω δεν θα έχει την παραμικρή σημασία…

Ρόδος, Απρίλιος 2013