Ηλίας Καραβόλιας 

Είναι στιγμές που μοιάζει η κοινωνία να έχει μπει στα social media , κυρίως στο facebook, με ορμή μετασχηματισμού των πραγμάτων, σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο. Η αλήθεια είναι ότι αγνοούμε την δύναμη στην παλάμη του χεριού μας με τα smart phones συνδεδεμένα: συμμετέχουμε σε μια μεγάλη κομμούνα, όλοι μας (σημ: μπορεί ο ιδρυτής του facebook να μην είχε στο μυαλό του την προτροπή του Κάρολου Μαρξ, “προλετάριοι όλων τών χωρών ενωθείτε”, αλλά σχεδόν οι περισσότεροι προλεταριοποιούνται πλέον σταδιακά, άσχετα αν δεν συνειδητοποιούν την ισχύ της συνδεσιμότητας τους, ενώ οι ζάπλουτοι αντί αναρτήσεων προτιμούν να κρύβονται απο την κοινή θέα και αποφορτίζονται συνήθως σε ακριβούς ψυχοθεραπευτές).

Οργανωμένη, αλλά χωρίς κατεύθυνση, η διαδικτυακή επικοινωνία της μόνιμης συνδεσιμότητας και δικτύωσης των πάντων, γεννάει μερικές φορές την ψευδαίσθηση της υπερδικτύωσης και ενίοτε της αναγκαίας διανομής αυτού πού θέλουμε να βγάλουμε από μέσα μας. Το request, το accept, το share, αντικαθιστούν τις κουβέντες, τις χειραψίες και τα βλέμματα στο κοινωνικά και ιστορικά περίφημο καφενείο.

Σήμερα κάθεσαι δίπλα σε άλλους, σε ένα ζωντανό καφενείο, και προτιμάς να επικοινωνήσεις μαζί τους μέσω…facebook ή να τους αγνοείς επιδεικτικά, επικοινωνώντας με άλλους και κυρίως αναζητώντας την “είδηση” (αλλά στην ουσία απολαμβάνεις να διαβάζεις τους άλλους δικτυωμένους “φίλους” σου). Σε αυτό το πολυπληθές ιντερνετικό μας καφενείο λοιπόν, με την σχεδόν άπειρης δυνατότητας διεύρυνση, σφυρηλατούνται “φιλίες”, ανοίγει διάλογος, γίνεται ανταλλαγή συναισθημάτων, ιδεών, απόψεων. Κίνδυνοι ελλοχεύουν πολλοί, αλλά το σύγχρονο υποκείμενο μπορεί να τους αναχαιτίσει.

Η Γλώσσα, ο Λόγος, η Έκφραση, είναι αυτά που αποφορτίζουν τον άνθρωπο και οι αναρτήσεις μέσω δικτύωσης εξυπηρετούν την αποφόρτιση αυτή. Με μια υποσημείωση: η υπερδικτύωση και η εκστατική επικοινωνία, ειδικά όταν περιέχει υπερπληροφόρηση, μετατρέπουν την απόλαυση της ιντερνετικής εγγύτητας σε ψυχική απόσταση, σε μια αφανή διανοητική περιθωριοποίηση. Στην μεσογειακή Ελλάδα, γρήγορα συνειδητοποιούμε ότι χρειαζόμαστε να μιλάμε που και που μεταξύ μας, δια ζώσης, να ακουμπάμε ο ένας τον άλλον, να βλέπουμε το γέλιο και τον πόνο από κοντά, όχι από φωτογραφίες μόνο και αναρτήσεις.