Σκεφτόμουν, σκεφτόμουν και ξανασκεφτόμουν, εκείνο το σούρουπο Σαββάτου στο λιμανάκι της Λόλας, πώς έγινε και έχασα στο τάβλι 8-0 (όλα διπλά δηλαδή).

Δεν θεωρώ βέβαια τον εαυτό μου ταβλαδόρο, απλά ξέρω. Δεν μπορώ καν να ”τσιμπήσω” τα ζάρια.

Αλλά όχι και 8-0 απνευστί και μάλιστα από γυναίκα και μάλιστα από Γερμανίδα (που χτυπούσε και με δύναμη τα πούλια)!

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή…

Κάπου στην νοτιοανατολική πλευρά της Σιθωνίας, Παρασκευοσαββατοκύριακο αρχές κάποιου καλοκαιριού, σε ένα μαγευτικό λιμανάκι που έχει πρόσβαση μόνο από τη θάλασσα.

Έχω πάει με τη βαρκούλα μου και τα λίγα αναγκαία για ελεύθερο κάμπινγκ με ένα φιλικό ζευγάρι από τη Γερμανία και δύο φίλες τους.

Το ”ζαρκάδι” και την Μπάρμπι. Barbara μου συστήθηκε.

Το ζαρκάδι, ήταν ζαρκάδι. Λυγερόκορμο κορμί, αέρινη περπατησιά, αθώο βλέμμα. Μια οπτασία.

Το βεραμάν t-shirt που φορούσε για να προστατέψει από τον Έλληνα Ήλιο την Βορειοευρωπαϊκή της επιδερμίδα,δημιουργούσε ένα αγαλματένιο ανάγλυφο.

Απρόσκλητη και η Λόλα, το παμπόνηρο αλεπουδάκι που είδαμε να λαμπυρίζουν στο σκοτάδι τα ματάκια του το βράδυ της Παρασκευής.

Εκεί που ψήναμε, τρώγαμε και πίναμε, μας κοντοζύγωσε και με απύθμενο θράσος και απίστευτο θάρρος-ανάμεσα σε πέντε ανθρώπους-με μια αστραπιαία κίνηση άρπαξε τη σακούλα με το ψωμί και το έβαλε στα πόδια. Τέτοια πείνα!

Σηκώθηκα ο αφελής να το κυνηγήσω αλλά για κακή του τύχη μπλέχτηκε στα σχοινιά του ιγκλού και του έπεσε η σακούλα από το στόμα.

Κοντοστάθηκε λίγα μέτρα πιο πέρα και μας κοίταζε με τα λαμπερά ματάκια του.

Εκείνο το βράδυ δεν μαζέψαμε αποφάγια. Το άλλο πρωί δεν βρήκαμε τίποτε. Τα είχε ”σκουπίσει”.

Το βαφτίσαμε Λόλα και τιμής ένεκεν δώσαμε το όνομά του στο λιμανάκι. Οι χάρτες το αναφέρουν αλλιώς.

Το Σάββατο πέρασε όμορφα, με κολύμπι, ψάρεμα, αστεία και χαρές. Εκτός από την συντριβή στο τάβλι.

Πρότεινα στη παρέα ότι άξιζε τη θυσία, να ξυπνήσουμε κατά τις 04.00 και πίνοντας τον πρώτο καφέ μας, να απολαύσουμε την ανατολή του Ήλιου, μέσα από τη θάλασσα, ανάμεσα στον Άθω και τη Λήμνο.

Το δέχθηκαν, όπως και έγινε.

Χτύπησαν τα ξυπνητήρια, ψήθηκαν οι καφέδες και στηθήκαμε να απολαύσουμε το ξύπνημα της φύσης.

Τα νυχτοπούλια άρχισαν σιγά σιγά να παραδίδουν στα αηδόνια, ανάμεσα στον παφλασμό των κυμάτων.

Δροσερό αεράκι από το βουνό μας χάιδευε το πρόσωπο σκορπώντας απλόχερα μυρωδιά πεύκου.

Το ζαρκάδι, αγουροξυπνημένο, έγειρε στον ώμο της Μπάρμπι και της έφυγε ένα ”ααα” όταν νόμιζε ότι είδε την πρώτη φέτα του Ήλιου.

”Δείξε λίγη υπομονή ακόμη.Είναι οφθαλμαπάτη από τη διάθλαση”, της είπα. Γύρισε με κοίταξε και με αινιγματικό χαμόγελο… ”πολλά είναι οφθαλμαπάτη”…

Όταν έσκασε πραγματικά μύτη μέσα από τη θάλασσα η πρώτη κοκκινίλα του ζωοδότη,συνέβει το αναπάντεχο.

Αυτό που έδωσε απάντηση σε όλες τις σκέψεις μου και που έλυσε όλες τις απορίες μου για το 8-0.

Έπιασε η Μπάρμπι το ζαρκάδι από τους ώμους, το ξάπλωσε στην άμμο, έπεσε από πάνω του και άρχισε να το φιλά παθιασμένα στο στόμα και τον λαιμό, βάζοντας το ένα χέρι της μέσα από το μακρυμάνικο φούτερ και το άλλο στη πλάτη.

Έμεινα αποσβολωμένος. Ώστε αυτό ήταν λοιπόν. Η Μπάρμπι δεν ήταν ”η”. Ήταν ”ο”. Ήταν ζευγάρι οι Γερμανίδες φίλες του Γερμανού φίλου.

Και τα νομίσματά μου ότι κάτι μπορούσε να ”παίξει” με εμένα και το ζαρκάδι, κάλπικα.

Προφανώς η/ο Μπάρμπι ”τα πήρε” όταν το απόγευμα του Σαββάτου λέγαμε με το ζαρκάδι αστεία και γελούσαμε, πλατσουρίζοντας και μαζεύοντας χρωματιστά βότσαλα εκεί που έσκαζαν τα κύματα του φορτωμένου Σοροκολεβάντε που χτυπούσε ξώφαλτσα το λιμανάκι της Λόλας.

Έπρεπε να ξεκαθαρίσει με μάχη ποιος ήταν το κυρίαρχο αρσενικό στην παρέα. Και με διέλυσε στο τάβλι.

Βούτηξα στη θάλασσα για να συνέλθω από την ψυχρολουσία, χτυπώντας δυνατά τα πόδια μου για να αφρίσει.

Έτσι τραβήχτηκε από τον Γερμανό φίλο μου αυτή η φωτογραφία που σας παραθέτω.