Αλέξανδρος Μπέμπης    

”Μας ήρθες πάλι
τρελό μας καρναβάλι
παντού σκορπώντας
γέλια χαρά
και τη ζωή την έχεις μεταβάλλει
σε πανηγύρια και ξεφωνητά”…

…έλεγε το τραγουδάκι που τραγουδούσαμε κάθε χρόνο στην αποκριάτικη σχολική γιορτή.
Αυτό που το έλεγα με σφιγμένα δόντια προσπαθώντας να κρυφτώ από τη δασκάλα.
Θυμάμαι, πήγαινα πάντα πίσω πίσω στις σειρές, έχοντας μπροστά μου ψηλότερο συμμαθητή.
Έκτοτε, πενήντα και βάλε χρόνια, όταν βλέπω μαγαζί με αποκριάτικα αλλάζω πεζοδρόμιο.
Όταν ακούω για εκδηλώσεις καρναβαλιστών,αλλάζω σταθμό ή κλείνω το τηλέφωνο με έναν κόμπο στο στομάχι.

Κάθε φορά που κάνω μπάνιο και βλέπω το σημάδι στον αριστερό μου αστράγαλο, δεν θέλω να θυμάμαι…

Παιδικά ανεπούλωτα τραύματα…

Εύλογα θα αναρωτηθείτε, τι ήταν αυτό το τόσο τρομερό που με συνέβη, ώστε όταν όλοι οι άλλοι χαίρονται και ”καίνε το πελεκούδι”, εγώ να κρύβομαι.

Θα σας το πω αλλά μη γελάσετε, διότι όπως θα διαπιστώσετε στο τέλος, η υπόθεση είναι για κλάματα ή έστω για προβληματισμό.

Εκείνη τη μακρινή εποχή του ’60, η μάνα μου θέλησε να πρωτοτυπήσει. Να με μασκαρέψει κάτι εκτός συρμού.

Έφερε στα μέτρα μου τις παλιές πορτοκαλί πιτζάμες της, έκοψε κρόσσια το φθαρμένο καφέ γιλέκο της γιαγιάς, τις οίδε πού βρήκε μεγάλα φτερά που τα κόλλησε σε μια πολύχρωμη λωρίδα ύφασμα και με τα φόρεσε στεφάνι στο κεφάλι, έκοψε από κόντρα πλακέ ένα τσεκούρι, αγόρασε πλαστικό τόξο και βέλη και τέλος με έβαψε στο πρόσωπο γραμμές με τα κραγιόνια της και να σου ο δικός σας στις αλάνες του Χιρς και του 151 αγέρωχο και περήφανο ινδιανάκι.
(Χιρς και 151 ήταν δυο γειτονιές της Θεσσαλονίκης, κάτω από το Ιπποκράτειο Νοσοκομείο, όπου κατοικούσαν κάτι λιγοστοί εναπομείναντες Εβραίοι, ένας μαχαλάς με κάτι λούμπεν ”βομβόπληκτους” τους έλεγαν και κάτι λίγοι μικροαστοί σε μονοκατοικίες.

Από την Κωνσταντινουπόλεως μέχρι κάτω στη θάλασσα, ήταν μόνο δασάκια, λοφάκια, ρυάκια και καλντερίμια).

Στην πρώτη μου συνάντηση με -εντός συρμού- ”γκαγκάν γκαγκάν” καμπόη άρχισε το γέλιο η χαρά και το παιχνίδι και όλα έβαιναν όπως θέλει το τραγουδάκι.

Η ”μάχη” έγινε άνιση όταν εμφανίστηκαν ακόμη δύο Ρίνγκο και Τζάνγκο, αλλά απώλεσα κάθε πιθανότητα νίκης όταν μαζεύτηκαν καμιά δεκαπενταριά στραβοστόμηδες Τζον Γουέιν.

Όταν τελείωσαν τα βέλη μου, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να αμυνθώ, άρχισα να πετάω πέτρες.

Εκεί ήταν που εκτροχιάστηκε τελείως το τραγουδάκι. Οι πέτρες των αντιπάλων σκίαζαν τον ήλιο, μέχρι που αναγκάστηκα να το βάλω στα πόδια.

Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνετε, αλλά κατά το καρναβαλιστί λεγόμενο ”έκλασα μέντες”. Τα πόδια έβγαλαν φωτιές.

Το ”σύννεφο” συνεχίστηκε αδιάκοπο μέχρι που κατόρθωσα να φτάσω στο σπίτι, χωρίς φτερά στο κεφάλι, χωρίς τσεκούρι, τόξο και βέλη, με ξεσκισμένη φορεσιά και από τον αριστερό μου αστράγαλο να τρέχει αίμα από αιχμηρή πέτρα που εκσφενδόνισε κάποιος που λίγα μέτρα ακόμη αν είχα μπορεί να μου έπαιρνε και το σκαλπ.

Το τι ακολούθησε μέσα στο σπίτι με τη μάνα μου μπορείτε να το φανταστείτε.

Αυτό που ακολούθησε όμως τα επόμενα πενήντα και βάλε χρόνια, το δηλώνω ευθαρσώς.
Δεν ξεπέρασα τα τραύματα και δεν θέλω να ακούω για καρναβάλια και αποκριάτικα πανηγύρια.

Ο ίδιος και απαράλλαχτος κόμπος ανεβαίνει από το στομάχι και με θολώνει το μυαλό.

Ίσως για αυτό να γουστάρω την Καθαρά Δευτέρα που όλοι εσείς πίνετε για κάθαρση εν όψει της Σαρακοστής.

Εγώ πίνω για να ξεχάσω.

Αυτή ήταν η ιστορία του μοναδικού ένσημου που κόλλησα σαν καρναβάλι.

Τώρα θα με πείς μήπως και τα υπόλοιπα ένσημα που κόλλησες σαν μη καρναβάλι, πάλι άπατα δεν θα πάνε και θα έχεις δίκιο.

Ινδιάνοι είμαστε-ούτε αγέρωχοι ούτε περήφανοι-που μας πετροβολούν στραβόστομοι καμπόηδες.

Πάντως, επειδή κουβαλάω μια ζωή ένα παιδικό τραύμα δεν σημαίνει ότι είμαι χαιρέκακος, 
σας εύχομαι λοιπόν να το γλεντήσετε με τη ψυχή σας και να το χαρείτε.

Εγώ θα παραμείνω ένας Φαλακρός Βουβός Βίσονας 

Υ.Γ. 1: Το κείμενο γράφτηκε με αφορμή ένα ρεπορτάζ που άκουσα πριν λίγες μέρες στο ραδιόφωνο 102 FM της Θεσσαλονίκης.

Αφορούσε στις διάφορες στολές που κυκλοφορούν στην αγορά και καυτηρίαζε τι παιδικά τραύματα μπορεί να αφήσει η ”στολή” του Χίτλερ…

Τα συμπεράσματα δικά σας.

Υ.Γ.2: Πάντα κάθε κακό είναι αμιγές καλού.

Το κορίτσι που ερωτεύθηκα και ενώσαμε τις ζωές μας θύμιζε-στα είκοσι λίγα της-ψυχή τε και σώματι την Ποκαχόντας.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr