* Ο Γιάννης Πανούσης είναι Καθηγητής Εγκληματολογίας του Παν/μιου Αθηνών

Αυτή τη φορά βρέθηκα σε μία διάλεξη

στο κογκρέσο του έθνους,

οργανωμένη από τα παιδιά

της εξουσίας

που κερδίζουν τριάντα χιλιάδες πέσος το μήνα

Julia  Sarachu – Γιάννης Σουλιώτης, Λογοτεχνική βραδιά 

Αυτός ο ηρωικός, άνευ κόστους, ακτιβισμός του ΟΧΙ στην υπακοή στο νόμο των πολλών και ΝΑΙ στην αντί-δραση με το “νόμο” των δικών μας, αυτή η αυθαίρετη μετακίνηση του ‘’πρέπει’’ στο ‘’έτσι θέλω’’, αυτή η μη-κόπωση στην επανάληψη επί 45 μεταπολιτευτικά χρόνια των ίδιων κλισέ [ενώ ενδιαμέσως έπεσε το Τείχος, αναπτύχθηκε η τεχνητή νοημοσύνη, ανακαλύφθηκε το DNA κλπ] δείχνει ότι ορισμένοι δεν μπορούν να προσπεράσουν τη σκιά τους.

Συγχέοντας δράστες και θύματα κι αναγορεύοντας ως οιονεί – άγιο όποιον εναλλακτικό ή περίεργο αρνητή των πάντων συναντούνε στο δρόμο, μοιάζει σαν να έχουν ξεχαστεί πάνω από τα κατάλοιπα παρελθόντων σεισμών.

Γι’αυτό και σκιάζομαι τους βιαστικούς [σαν έτοιμους από καιρό;] κριτές των άλλων, οι οποίοι αναγορεύουν τους εαυτούς τους σε μόνιμους εισαγγελείς. Σκιάζομαι όσους διεκδικούν μόνο τη μερίδα από την επιτυχία [των άλλων] και δεν αναγνωρίζουν κανένα δικό τους λάθος. Σκιάζομαι όσους χαραμίζουν ή “διαγράφουν” την προσωπική τους άποψη μέσα σε πολύβουα πλήθη. Σκιάζομαι όσους υπερηφανεύονται για την τέχνη του Ζην ταυτίζοντάς την με την αναρρίχηση σε αξιώματα ή με την εύνοια του Αρχηγού. Σκιάζομαι όσους δεν είναι απλώς “υπέρ” κάποιων αλλά κυρίως “κατά” κάποιων άλλων. Σκιάζομαι όσους δεν κάνουν ποτέ απολογισμό συνείδησης, δεν εξομολογούνται στην Ιστορία γιατί νομίζουν ότι “δεν θα πεθάνουν ποτέ” στη μνήμη του λαού. Σκιάζομαι όσους παρασύρονται από την ήχο των χειροκροτημάτων και δεν αφουγκράζονται τη σιωπή των απόντων.

Μ’αυτά και μ’αυτά μερικοί [εν αγνοία τους;], ενώ βαυκαλίζονται ότι συνιστούν γνήσια υπο-δείγματα αγωνιστών, έχουν στην πραγματικότητα καταστεί όχι δυσεύρετοι θησαυροί αλλά συλλεκτικά κομμάτια που τα επιδεικνύουν οι “εχθροί τους” [;] στα ΜΜΕ και στις δεξιώσεις [όπου προσέρχονται με καμάρι πιστεύοντας ότι έτσι ‘’χτυπάνε το σύστημα από τα μέσα’’] [sic].

Αυτή ήταν πάντοτε η μοίρα των υπο-κριτών. Να τους απορροφάει ο σωλήνας του Κατεστημένου κι αυτοί να τραγουδάνε άσματα αντί-στασης κατά της σωληνοποίησης.

ΥΓ. ’’Οι μέρες γέμισαν με επίπλαστα χαμόγελα σε σημείο οδυνηρό για τους μυς των προσώπων’’

[Έλενα Γεωργίου, Στα ίχνη της ψυχής]

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του. Δημοσιεύεται και στο huffightonpost.gr

The article expresses the views of the author

iPorta.gr