Ένας από τους (πολλούς) λόγους που δεν έγινα γιατρός ήταν η ανατομία.
Η σκέψη ότι θα τεμαχίζω ένα ανθρώπινο ή άλλου ζώου σώμα για να το μελετήσω.

Ένας από τους (πολλούς) λόγους που αδυνατώ να παρακολουθήσω πολλές αναφορές (ρεπορτάζ) και πολλές δημοσιεύσεις σχετικές με την πυρκαγιά της 23 Ιουλίου 2018 είναι πάλι η ανατομία.

Η ανατομία ―που επιχειρείται από πολλές και πολλούς― για τα αίτια και τους υπεύθυνους ενός εγκλήματος με πολλά θύματα και πολλούς θύτες.

Το δυστύχημα ―κατ’ εμέ― είναι ότι ανάμεσα στους «εν αγνοία» ή «κατά συμφέρον» ή «από έλλειψη φαντασίας» «θύτες» (πολλά τα εισαγωγικά αλλά πώς αλλιώς να ξεχωρίσεις τους ανθρώπους από τα φυσικά φαινόμενα όπως ο άνεμος;) βρίσκονται και πολλά από τα ενήλικα θύματα.

Οι «δυστοπικοί» ή «δυσλειτουργικοί» (σε συνθήκες κρίσης) οικισμοί από κάποιους επιλέγονται, χτίζονται, κατοικούνται και διοικούνται.

Ίσως επειδή όταν δεν υπάρχουν προβλήματα, μοιάζουν με παράδεισο.
Αλλά ο παράδεισος δεν είναι τόπος ζωντανών.
Και η γη δεν είναι παράδεισος.
Έχει και προβλήματα, και πυρκαγιές, και πλημμύρες. και σεισμούς, και καταποντισμούς και ανάγκες σχεδιασμού αντιμετώπισης κινδύνων.

Είχα γράψει παλιότερα ότι οι ευεργέτες τού μέλλοντος δεν θα χτίζουν.

Θα γκρεμίζουν.

Καιρός να γίνουμε ευεργέτες τού μέλλοντός μας.

Πολλά έγραψα…

Αλλά λιγότερα από όσα ο θυμός και η θλίψη με σπρώχνουν να γράψω.

27 Ιουλίου 2018

Κωστής Μακρής

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr