Ελπίδα Νούσα

“Κόκκινη κλωστή δεμένη στην ανέμη τυλιγμένη

δώστου κλώτσο να γυρίσει,παραμύθι ν’αρχινίσει…”

Σούρουπο μ’αγέρι εαρινό κι η φαντασία πλανεύτηκε από το μαγοβότανό του… κι αναζητά το άπιαστο, ακουμπά το

όνειρο, πλάθει ιστορίες με νεράιδες, βασιλόπουλα  και μαγοπούλια…

Τι κι αν στο δρόμο συναντήσει δράκους, γίγαντες και λύκους κακούς;

Στο τέλος, πάλι το “ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα”, θα μας ανακουφίσει, αφού “παραμύθι είναι παρηγόρια

και ξανάσασμα…”

Η ανακούφιση και το ξανάσασμα έρχεται από πουλιά εξωτικά απόψε, φίλοι μου!

Από πουλιά του Αμαζονίου, που όταν κελαϊδούν, τα υπόλοιπα πουλιά σταματούν για να   θαυμάσουν το υπέροχο

κελαϊδητό τους!

Το πνεύμα της αγάπης είναι για τους Βραζιλιάνους τα “Ουιραπουρού” με τα πολύχρωμα φτερά!

Σύμφωνα με το θρύλο,  ένας πολεμιστής της φυλής Γκουαράνι ερωτεύτηκε τη γυναίκα του φύλαρχου.

Ο θεός  για να τον τιμωρήσει για την ασέβειά του, τον μεταμόρφωσε σε πουλί, ωστόσο ο ίδιος κελαϊδούσε στην

αγαπημένη του κάθε πρωί, που το φως του ήλιου έπεφτε πάνω στα φύλλα των δέντρων του δάσους.

Πλέον, δεν βασανιζόταν και ήταν λεύτερος να πετάει οπουδήποτε ψάχνοντάς την από την ανατολή μέχρι την δύση του

ήλιου και να  μαγεύει τους νεαρούς εραστές με το σαγηνευτικό τραγούδι του! 

Η γοητεία των μύθων για το ουιραπουρού ενέπνευσε τον Βραζιλιάνο συνθέτη Βίλλα  Λόμπος να γράψει το ομώνυμο

συμφωνικό ποίημα, που προσπαθώντας να συλλάβει τους ήχους του Αμαζονίου μιμήθηκε όλα τα ηχοχρώματα, το

θρόϊσμα των φύλλων αλλά και το τραγούδι για το μυθικό πουλί.

 {youtube}Wgh8CzHPKok{/youtube}

Το  Ουιραπουρού εμπνέει και το Βραζιλιάνο NiloAmaro, που με το συγκρότημά του τη δεκαετία του ’50 μαγεύει

αφηγούμενος τραγουδιστά το θρύλο του Αμαζονίου.*

Το φτερωτό πλασματάκι τραγουδάει τις λύπες της καρδιάς κι εσύ ακούς…και ταξιδεύεις νοερά…

Εκεί, που τα φύλλα των δέντρων αργά, λικνιστικά κι άλλοτε απ’τ’αγέρι γρήγορα σε ερωτική σάμπα ξεφαντώνουν τις

στιγμές, που πέφτουν στο χώμα.

Είναι αλήθεια πως κάθε φορά που μια ιστορία αρχινά κι η φαντασία ακουμπά το όνειρο και το άπιαστο, μια ελπίδα

γεννιέται εκεί, λίγο πριν το τέλος, που όλοι “θα ζήσουν καλά κι εμείς ακόμα καλύτερα”.

Εκεί, που τα όνειρα ζητάνε  να τα ξεδιψάμε με μαγοκελαηδίσματα εξωτικών πουλιών!

“Uirapuru, uirapuru

Seresteiro, cantador do meu sertão

Uirapuru, uirapuru

Ele canta as mágoas do meu coração…

Ουιραπουρού,

της χώρας μου τραγουδιστή,

έλα, τραγούδησε τις λύπες της καρδιάς μου…”

*Υπάρχει και η εκδοχή, το τραγούδι να είναι σε μουσική του Jacobina.