Πάνος Μπιτσαξής

• Η στρατηγική του Ιώβ είναι απλή. Υπομονή.

Στο τέλος, μετά τις δοκιμασίες, έρχεται νομοτελειακά η θεϊκή επιβράβευση.
Το γεγονός βέβαια, ότι το στοίχημα της δοκιμασίας, ανάμεσα στον Βελζεβούλ και τον Γιαχβέ, οδήγησε στο θάνατο τους γιους του Ιώβ και τους βοσκούς των κοπαδιών του, θεωρείται δευτερεύον. Σημασία έχει, ότι δικαιώθηκε ο Ιώβ. Επανήλθε στην αρχική αίγλη, τον πλούτο και τη δύναμη. Κάπως έτσι το ιστορεί η Παλαιά Διαθήκη.

Υπομονή λοιπόν. Ο Ιώβ έζησε 248 χρόνια και απέκτησε και άλλα παιδιά. Είχε χρόνο.

• Στην πολιτική, η στρατηγική του Ιώβ, άλλοτε αποδίδει και άλλοτε όχι. Η υπομονή του Σύριζα, που βολόδερνε περί το 3%, στην κατάλληλη συγκυρία, τον οδήγησε στην εξουσία. Ο Θεός-Λαός τον δικαίωσε.

Η υπομονή της Νέας Δημοκρατίας, κάποτε επίσης δικαιώθηκε.

Φαγώθηκε ο Αβέρωφ, μας τελείωσε ο πολλά υποσχόμενος Έβερτ, έπεσε άδοξα ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, για να έρθει μετά δόξης στην Κυβέρνηση, μετά από 23 χρόνια και ένα μικρό διάλειμμα, ο Κώστας Καραμανλής. Δικαιώθηκε και αυτός από το Θεό-Λαό.

Η Ιώβειος υπομονή, και στις δύο παραπάνω περιπτώσεις, έκανε την Ελλάδα μπάχαλο.

• Το Ποτάμι σήμερα, φαίνεται να ακολουθεί την στρατηγική του Ιώβ.

Η συντριπτική πλειονότητα των μελών και στελεχών του, θέλει να διατηρήσει την καθαρότητα και την αγνότητα του ορθού λόγου και ελπίζουν, ότι θα έρθει η ώρα, που ο Θεός-Λαός θα δικαιώσει την υπομονή τους. Δυστυχώς, δεν γίνεται πάντα έτσι.

Στη Δικαιοσύνη του Θεού, για όσους θρησκεύονται, ίσως μπορεί κάποιος να ποντάρει.

Στη Δικαιοσύνη του Ελληνικού λαού ποτέ.

Η ευθυκρισία δεν ήταν ποτέ το φόρτε του εκλογικού σώματος στην Ελλάδα.

• Οι υπόκωφες ροές της πολιτικής είναι απρόβλεπτες, μη σταθμίσιμες και ιδιαίτερα αντιφατικές. Ιδίως σε συνθήκες κρίσης, όπου το τοπίο, από συμπαγές, μεταβάλλεται σε κινούμενη άμμο. Αλλάζει σχήματα, φτιάχνει και κατεδαφίζει αμμόλοφους, ανάλογα με το που φυσάει ο άνεμος της ερήμου. Το σιμούν. Έτσι το λένε.

Το «νέο», στις συνθήκες αυτές, παλιώνει γρήγορα. Ο αρχικός ενθουσιασμός ξεθυμαίνει.

Οι ελπίδες που γέννησε ξεθωριάζουν, πριν καλά καλά συνειδητοποιηθούν στην ολότητα τους.

• Όταν το «νέο» παλιώνει, αντιμετωπίζει την άμυνα του «παλιού».

Για να μπορέσει να επιβιώσει το «παλιό», νεάζει. Υιοθετεί την ρητορική του «νέου» και το υπερφαλαγγίζει.

Το «νέο» γίνεται «παλιό» και το «παλιό» νέο.

• Ο νεωτερικός λόγος στο «παλιό», ανήκει σε δύο γένη.

Άλλοτε είναι ψευδεπίγραφος. Κάτι σαν το μακιγιάζ. Καμουφλάρει την αληθινή του φύση.
Άλλοτε όμως, ο νεασμός είναι αληθινός. Το «παλιό» αλλάζει. Ανανεώνεται. Όταν συμβαίνει αυτό, πλεονεκτεί πλέον καταφανώς.

«Παλιό» και «νέο» γίνονται ένα. Σε μια δεύτερη νεότητα.

• Ποια είναι η άμυνα του «νέου» απέναντι στο «νεάζον παλιό»;

Η διαρκής αναζήτηση της νεωτερικότητας. Η νεωτερικότητα δεν είναι δεδομένη επειδή κάποιος δηλώνει νεωτερικός. Είναι στάση και όχι ιδεολογία.Ο νεωτερικός άνθρωπος κατανοεί τον κόσμο μέσα από μία διαρκή διαδικασία. Ο νεωτερικός άνθρωπος ξέρει να εγκαταλείπει τον δογματισμό και τις εμμονές. Όταν ο νεωτερικός άνθρωπος δεν μπορεί ή δεν αντέχει να προσαρμοστεί στις μεταβαλλόμενες συνθήκες, το «νέο» γερνά απότομα, όπως η πεταλούδα που ζει εικοσιτέσσερις ώρες. Το νέο δίνει τη θέση του στο «νεάζον παλιό».

Αυτός είναι συχνά ο προμηθεϊκός ιστορικός ρόλος καινοτόμων πρωτοβουλιών, που λάμπουν, όπως το πεφταστέρι, στο νυχτερινό ουρανό, αλλά σβήνουν γρήγορα.

• To Ποτάμι ήταν ένα μικρό θαύμα για την ελληνική πολιτική ζωή.

Οι θέσεις που εισέφερε και κυρίως η αναζήτηση λύσεων, η υπέρβαση του δογματισμού, η επίκληση της λογικής απέναντι στη στείρα συνθηματολογία, η ειλικρίνεια για την αναγκαιότητα των μεταρρυθμίσεων, έδωσε τεράστια ώθηση στον πολιτικό λόγο ουσίας. Σε μια εποχή, που ο πολιτικός λόγος έδειχνε να καταρρέει και να εγκλωβίζεται σε στερεότυπα και τη γενική αρλουμπολογία. Αν σήμερα, οι πολιτικές δυνάμεις του ευρωπαϊκού δημοκρατικού τόξου ψηλαφούν μια διαφορετική ρητορική, αυτό, πρώτα και κύρια, οφείλεται στο Ποτάμι. Από αυτήν την άποψη, ήδη η ιστορική συνεισφορά του είναι πολύ σημαντική.

Η δημοσκοπική του όμως εικόνα παραμένει απελπιστικά χαμηλή. Τι ακριβώς συμβαίνει;

• Η Νέα Δημοκρατία είναι το νεάζον «παλιό».

Το εκφράζει, με άριστα επικοινωνιακό τρόπο, ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Η εικόνα αυτή έχει θέλξει πολλούς. Ιδίως, αυτούς που δεν θέλουν ή δεν μπορούν να ερευνήσουν το πράγμα σε μεγαλύτερο βάθος. Χωρίς να μπαίνω σε ιδιαίτερη ανάλυση, λόγω χώρου, ας μου επιτραπεί να μπω κατευθείαν στο ζήτημα.

Η εικόνα που εμφανίζει η Νέα Δημοκρατία είναι ψευδεπίγραφη. Η προοπτική μιας μονοκομματικής Νέας Δημοκρατίας θα ανακυκλώσει, για μια ακόμα φορά, τις αιτίες που δημιούργησαν την κρίση. Τα όσα επαγγέλλονται, είναι ανεπεξέργαστα, ατελή και ατελέσφορα. Ίσως, ή για την ακρίβεια μάλλον, στο διαχειριστικό πεδίο, αποδειχθεί καλύτερη από τους σημερινούς μπαχαλάκηδες.

Κυβέρνηση όμως πραγματικών μεταρρυθμίσεων, τουλάχιστον όπως εμφανίζονται μέχρι σήμερα τα δεδομένα, και με το συγκεκριμένο πολιτικό προσωπικό που ευαγγελίζεται τις αλλαγές, δεν πρόκειται να είναι. Ούτε του Αγίου Ποτέ ανήμερα.

• Για δύο πράγματα όμως είμαι βέβαιος.

Η στρατηγική του Ιώβ δεν πρόκειται να αποδώσει. Μοιάζουμε με τα παιδιά και τους βοσκούς του Ιώβ και όχι με τον ίδιο.

Οι μεταρρυθμίσεις, για να διαμορφώσουν ρεύμα, πρέπει να μεταφρασθούν στην συλλογική συνείδηση, ως δρόμος ευημερίας. Η επάνοδος στην ευημερία, ως αληθής και όχι ως ψευδεπίγραφη επαγγελία, πρέπει να είναι το επίκεντρο της πολιτικής ρητορικής του Ποταμιού.

Μέχρι τώρα, η λέξη μεταρρύθμιση, μεταφράζεται στις συνειδήσεις των πολιτών, ως περικοπή του μισθού και της σύνταξης. Απέχει πολύ από μια νοηματοδότηση, που διαμορφώνει το όραμα της ευημερίας, έστω και για τις επόμενες γενιές.

• Μόνο του το Ποτάμι ή μαζί με άλλους;

Ο Ιώβ είχε μείνει μόνος του, αλλά μην το πάρεις κατά γράμμα φίλε Σταύρο.

Η κοινή αντιπολίτευση είναι το άμεσο καθήκον του ενδιάμεσου χώρου. Όπως και να τον βαφτίσεις. Κέντρο, Κεντροαριστερά, Δημοκρατική Παράταξη ή ότι τέλος πάντων, είναι αυτός ο «συρφετός ο δημοκρατικός» που λέει κι ο Σαββόπουλος.

Στην κρίσιμη ώρα, την ώρα της εκλογικής αναμέτρησης, όποτε κι αν έρθει, η αληθινά νεωτερική υπέρβαση είναι μία και απλή. Συνασπισμός αυτοτελών κομμάτων, ελάχιστη προγραμματική συμφωνία μεταρρυθμιστικής κατεύθυνσης και κοινή εκλογική κάθοδος. Όταν γίνουν οι επόμενες εκλογές, η παγκοσμιότητα, την οποία πρέπει να παρακολουθούμε συνέχεια, θα έχει αλλάξει πολύ. Η χώρα, με την διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, παραμένει ο πλέον ευάλωτος κρίκος της αλυσίδας σε ένα πιθανό ντόμινο εξελίξεων. Ο πειρασμός του καθαρού λόγου και της μοναχικής πορείας μπορεί να οδηγήσει, ακούσια, στο χάος των μεθεπομένων εκλογών ή σε μονοκομματική λύση που σε ελάχιστο διάστημα θα αυτοακυρωθεί.

• Στο μεταξύ ο Ράμφος συζητά με τον Μητσοτάκη.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr