Ήθελα αλλιώς να γράψω τούτο το κείμενο. Ήθελα να μιλήσω για την ακαλαισθησία σε ένα πανέμορφο τόπο, μια αξιακή τοποθεσία της Ελλάδας, με ιστορία αρχαία και ομορφιά απέριττη. Για την απλότητα που επιβάλλεται χωρίς μπιχλιμπίδια. Για την θεϊκή Λίνδο. Την έχεις επισκεφθεί; Αν όχι να το προγραμματίσεις. Και να αφουγκραστείς την ιστορία του βράχου, του αρχαίου θεάτρου, της θάλασσας. Γιατί οι βράχοι και τα νερά μιλούν και θυμούνται τα πάντα. Ήθελα, λοιπόν, να σου πω πως αυτόν τον τόπο με τα καντούνια και τα παραδοσιακά σπίτια, με το εκκλησάκι και τα υπομονετικά γαϊδουράκια, το ντύνουν με χρώματα, ταμπέλες και μουσικές που απευθύνονται πρωτίστως στους τουρίστες που αφήνουν – λέμε τώρα- χρήματα. Γιατί και φέτος οι τουρίστες στη Ρόδο είναι όπως και πέρυσι: απένταροι.

Δυστυχώς, όμως, θα σου πω όμως για κείνο το μεγάλο πάρτυ που έγινε στην παραλία. Όχι ακριβώς για το πάρτυ δηλαδή. Όλη η Ρόδος ήταν μαζεμένη. Και γω από την πλατεία του χωριού, έβλεπε τα πολύχρωμα φώτα και άκουγα την μουσική που ήταν πραγματικά εντυπωσιακή. Και έβλεπα χέρια πολλά να είναι ψηλά και να διασκεδάζουν. Πόσο χαίρομαι, όταν οι άνθρωποι διασκεδάζουν… Πόσο χαίρομαι, όταν χορεύουν ασταμάτητα.

Δεν ήθελα να φύγω. Με τρομάζουν οι διαδρομές τη νύχτα. Όχι γιατί μου κάνει κάτι η νύχτα, αλλά γιατί ακόμα οι έλληνες και οι τουρίστες εδώ στην Ελλάδα- τους κάνουμε σαν τα μούτρα μας- οδηγούν μεθυσμένοι και με μεγάλη ταχύτητα. Για την ακρίβεια θεωρούν προσβλητικό να μην τρέχουν ή να αφήσουν το όχημα στην άκρη. Κοιμήθηκα στο μεγάλο πάρκινγκ της Λίνδου. Πάνω στο δρόμο. Ξύπνησα την ώρα της ανατολής. Από τον θόρυβο των αυτοκινήτων και των μηχανών που έφευγαν. Τέρμα το γκάζι προτού μπουν στην άσφαλτο. Τινάχτηκα πάνω. Μα πού πάνε όλοι αυτοί; 5:30 το ξημέρωμα. Οι περισσότεροι θα επιστρέψουν Ρόδο, λιγότεροι θα πάνε στα γύρω χωριά. Άλλος 2 χλμ, άλλος 20 ή 30. Τρεκλίζουν, μπαίνουν στα αυτοκίνητα και γίνονται καπνός. Οι αναβάτες παραπέφτουν από τις μηχανές. Μα, πού πάνε; Εγώ γέρασα και έγινα συντηρητική ή όλοι τούτοι είναι επιπόλαιοι; Ή ανεύθυνοι; Ή εγωιστές; Απλώς ανενημέρωτοι; Ή εντελώς ανεκπαίδευτοι; Και πού είναι οι τροχαίοι; Αφού είναι γνωστή η κατάσταση, γιατί δεν είναι παρόντες; Ξέρεις η δουλειά τους δεν είναι μόνο να απαγορεύσουν την οδήγηση στον μεθυσμένο, αλλά να προστατεύσουν και τον αμέριμνο που μοιράζεται τον ίδιο δρόμο.

Και η αλήθεια σκληρή και αποστομωτική: σφοδρή μετωπική σύγκρουση Ι.Χ. οχήματος με μηχανάκι. Νεκρός ένα 19χρόνος αναβάτης από τα Λαέρμα. Σοκ. Οδηγός ένας 20χρονος. Σοκ. Δυο ζωές διαλυμένες. Ο ένας την χάνει, ο άλλος την θυσιάζει στις ενοχές, στα γιατί, στη συνείδηση. Γιατί τίποτα δεν θα είναι ίδιο μετά. Πώς να’ναι, όταν χτίζεις τη ζωή πάνω στο θάνατο;

Σιωπή. Ο χρόνος δεν γιατρεύει πάντα τα πληγές. Αυτό και για τις δυο πλευρές. Και εκείνο το βασανιστικό «αν δεν είχα φύγει, αν …». Άτιμο αν… Που πάντα έρχεσαι στα χείλη πολύ αργά. Ένας αναγραμματισμός και να το «ΝΑ»… Να προσέχεις. Να μην τρέχεις. Να μην πίνεις. Να μην τοποθετήσεις τη ζωή σου πάνω σε πόνο. Να βάζεις στην θέση του άλλου τον εαυτό σου. Πάντα. Να μπαίνεις στη θέση του άλλου. Να… να… να… γιατί το αν δεν διορθώνεται.

* Γνωστό τοις πάσι ότι ο Σταύρος Θεοδωράκης είναι αγαπημένος μου άνθρωπος. Για πολλά. Και για αυτό το βίντεο που αναγκάζομαι να υπενθυμίσω, επειδή τούτη την τραγική ιστορία η ζωή το ‘ φερε να την ζήσω από κοντά. Ξαναδείτε την εκπομπή και κάντε την ευαγγέλιο. Σας παρακαλώ. 

Τζίνα Δαβιλά