Αλέξανδρος Μπέμπης

…έχει ελπίδες η ελπίδα.

Πόσο γελοίος αισθάνθηκα εκ των υστέρων;

Γιατί να αφήνουμε ανεξέλεγκτες τις φοβίες μας να μας κατατρέχουν και να νικούν κατά κράτος μια αρχική καλή εντύπωση;

Τι μπορεί να συμβαίνει στο μυαλό ενός-υποτίθεται ώριμου και έμπειρου-πολίτη που για καιρό συνομιλούσε και ”γνώριζε” μόνο μέσα από σχόλια σε sites κάποιους συνομιλητές;

Μέσα από σχόλια και απόψεις που αντάλλαξαν κάποιοι άγνωστοι μεταξύ αγνώστων και διαμόρφωσαν μια εικόνα, πώς γίνεται να κλονίζεται η εμπιστοσύνη στην διαμορφωμένη εκτίμηση από ένα ”τι”, ένα ”ποιός” και ένα ”γιατί”

Πώς γίνεται να αμφιβάλει κάποιος αν η πραγματική εικόνα του συνομιλητή είναι διαφορετική από αυτή που έπλασε στο μυαλό του;

Από πού προέρχονται οι φόβοι και έγιναν τόσο ισχυροί, ώστε να κατατροπώνουν την εκτίμηση (και με τις δύο έννοιες της λέξης)για πρόσωπα που το μόνο που τους λείπει είναι ”να τα πουν και από κοντά”;

Πριν ένα χρόνο, μέσα από τις στήλες του protagon, εκδήλωσαν αυθόρμητα την επιθυμία τους να γνωριστούν από κοντά, δύο σχολιαστές.

Από την πρώτη στιγμή, την όλη κίνηση κάλυπτε μια εκατέρωθεν επιφυλακτικότητα. Βρήκαν το θάρρος και συμφώνησαν να συναντηθούν σε συγκεκριμένο σημείο, συγκεκριμένη ώρα.

Σε ένα κλίμα πρακτορίστικο, χωροφυλακίστικο, καθόρισαν ακόμη και συνθηματικά…

…προσωπικά, πήγα 20 λεπτά νωρίτερα, κατόπτευσα και επόπτευσα τον χώρο, πέρασα τάχα μου αδιάφορα 2-3 φορές, αλλά την συμφωνημένη ώρα ακολούθησα κατά γράμμα, με εσωτερική όμως ένταση τον τρόπο της συνάντησης.

Πρόσωπο με πρόσωπο πλέον με τον ενδεχόμενο και αδιόρατο ”εχθρό”.

Εκεί ήταν που επήλθε η τέλεια ανατροπή.

Κάτι που ήταν αδύνατο να διανοηθώ, αν μου το έλεγαν ένα λεπτό νωρίτερα.

Κάτι που δεν μπορούσε να διανοηθεί ούτε ο φίλος, που έφτασε να φαντάζεται παγίδες κοντοκουρεμένων, μαυροντυμένων με ρόπαλα.

Ήταν σαν να γνωριζόμασταν με τον άνθρωπο χρόνια. Μια απίστευτη οικειότητα.

Μια συγκλονιστική εμπειρία. Εμπειρία πρωτόγνωρη και πρωτόγονη, πλούσια συναισθημάτων.

Μιλήσαμε για εμάς και τις οικογένειές μας, τα επαγγελματικά μας, για όλα. Στα ίσια, στα γεμάτα, σαν ανοιχτά βιβλία, ισχυρά και εξοπλισμένα να αποκρούουν όσους βλέπουν τις ανθρώπινες σχέσεις σαν αιματοχυσία.

Χωριστήκαμε μετά από δύο ώρες με την υπόσχεση να ξανασυναντηθούμε οπωσδήποτε. Διατηρήσαμε τακτική επικοινωνία και κάποια στιγμή η παρέα μεγάλωσε.

Προστέθηκε ακόμη ένας φίλος, συναντηθήκαμε και απελευθερωμένοι απόλυτα, συμφωνήσαμε ότι όλη αυτή η μαγική-μέσα στη πραγματικότητά της-διαδικασία, έπρεπε να συνεχιστεί.

Σιγά σιγά φτάσαμε τώρα να είμαστε έξι.

Δεν χρειάστηκε να συζητηθεί. Δεν μας πτοούν οι διαφορές απόψεων. Ούτως ή άλλως ήταν γνωστές αφού καταγράφονται σχεδόν καθημερινά στα σχόλιά μας.

Μας ενώνουν και μας καθοδηγούν, η σοβαρότητα, η καλοπιστία, η ειλικρίνεια, η ευγένεια, ο πολιτισμός, η ευπρέπεια, το χιούμορ (στα όρια σχεδόν της απρέπειας).

Η αγάπη για αυτό που κατακτήσαμε. Αυτό που λίγο καιρό πριν φαινόταν απίστευτο. Που φάνταζε απίθανο. Που το σκίαζε ένας ψεύτης φόβος.

Κοινή επιθυμία είναι να προστεθούν κι’ άλλοι κρίκοι στην αλυσίδα. Και θα προστεθούν. Ερχόμαστε ήδη σε επαφή και με άλλους άγνωστους σχολιαστές, βέβαιοι ότι για εμάς είναι γνώριμοι, με στόχο η αλυσιδωτή αντίδραση κάποια στιγμή να γίνει έκρηξη.

Μια έκρηξη ενάντια στην χυδαιότητα και την απρέπεια που μαστίζει το διαδίκτυο και που αποτελούν ένα πρώτης τάξης ”υγιές” περιβάλλον για την εκκόλαψη του αυγού του φιδιού.

Που δυναμιτίζουν τις ανθρώπινες σχέσεις. Που καλλιεργούν φοβίες. Που καμουφλάρουν ενοχές. Που η ασφάλεια της ανωνυμίας υπονομεύει παιδεία, αρχές και συμπεριφορές παραγωγικού διαλόγου μεταξύ πολιτισμένων. Που εν τέλει είναι αρρωστημένη εκδήλωση ανασφάλειας. Κανιβαλισμός.

Που οι ειδικοί έχουν ερμηνεύσει εμπεριστατωμένα. Εγώ είμαι ένας απλός παρατηρητής που αντιδρώ με το ένστικτο.

Μια έκρηξη που θα μας κάνει πρωταγωνιστές, αντί να συμμετέχουμε σαν ανήμποροι κομπάρσοι σε μάχες άνανδρων.

Και – ποιός ξέρει; – μπορεί στο τέλος να καταφέρουμε να σκοτώσουμε τον δράκο, με νεανική φρεσκάδα σαν τον Άι- Γιώργη.

Μάλλον να τον ”σκοτώνουμε” κάθε φορά που θα κερδίζουμε κάποιον που άφοβα θα μας κοιτάζει στα μάτια.

Θα σας ταλαιπωρήσω λίγο ακόμη με ένα οκτάστιχο, που με θράσος εμπνεύστηκα από την λέξη σερφάρισμα, διότι η σχέση μου με τον ποιητικό λόγο είναι θανατηφόρα, αλλά με χαρά και την κρυφή ελπίδα ότι αυτή η μικρή ομάδα θα γίνει σύντομα…ταξιαρχία.

Πήγα σε μέρη που μου έδωσαν σκοπό,

που φύσηξαν πνοή στο πρόσωπό μου.

Πήγα σε μέρη που αφρισμένα πέλαγα-εντός-

θυμίζουν τους χτύπους του ρολογιού.

Πήγα σε μέρη που η θέα απλόχερα

πλατειάζει συνειδήσεις. Συναισθήματα.

Πήγα σε μέρη που υπάρχουν μάγουλα

αγκαλιές, που να χωρούν το δάκρυ.