Γιώργος Αρκουλής

Από τις πρώτες ημέρες ανάληψης καθηκόντων της νέας κυβέρνησης, παρακολουθώ με αρκετή δίψα προκειμένου να διαπιστώσω πως σκοπεύουν τα νέα καμάρια της ενημέρωσης να στρώσουν το πρόγραμμα στα κρατικά κανάλια, τα αναφερόμενα (για αποενοχοποίηση…) και ως “δημόσια τηλεόραση”. Δυστυχώς, τα αποτελέσματα είναι από ανύπαρκτα έως πενιχρά. Το πρώτο κανάλι της ΝΕΡΙΤ, αν και διαθέτει πλήθος συνεργατών (πιθανώς τριπλάσιους από ένα ιδιωτικό), υποφέρει από φρέσκες ιδέες, ενώ στα δελτία ειδήσεων, είναι αλήθεια πως η αντικειμενικότητα είναι στιγμές που προβάλει δειλά δειλά το πρόσωπό της σε κάποια θέματα πέραν της Πολιτικής.

Αλλά, τι να το κάνεις; Με εξαίρεση την σχετικά ακριβή εγγλέζικη σειρά “Ο Πύργος του Ντάουντον”, βράδυ Δευτέρας (που εξοστρακίζεται χωρίς ενημέρωση στα “Τάρταρα” όταν προκύπτει αγώνας μπάσκετ), η κατάσταση είναι “για κλάματα”. Πέρα από τις αθλητικές εκπομπές (που χρυσοπληρώνουμε με το χαράτσι όλοι οι…φωτισμένοι μέσω της ΔΕΗ Ελληνες) η ζώνη ψυχαγωγίας δύσκολα σε κρατάει στην κρατική συχνότητα.

Το δεύτερο κανάλι της ΝΕΡΙΤ (όπως λέμε ο “έτερος καππαδόκης”) κινείται σε παρακμιακό –τηλεοπτικά- πρόγραμμα. Μα είναι δυνατόν στην καλύτερη ώρα (μετά τις βραδινές ειδήσεις και πριν το μεσονύκτιο, (που θα έλεγαν οι παλαιοί) να είσαι αναγκασμένος να υποστείς συνεντεύξεις του 80χρονου δημοσιογράφου – στιχουργού Λευτέρη Παπαδόπουλου με σταρ του τραγουδιού, που ή έχουν αφήσει από καιρό τον μάταιο τούτο κόσμο ή η εικόνα τους παραπέμπει στην προ 40ετία λάμψη τους;

Σπουδαίος ο Νίκος Παπάζογλου, σπουδαιότερος ο Δημήτρης Μητροπάνος, όμως, αδελφέ μου, τα όσα πλασσάρονται από την ΝΕΡΙΤ με το κεφαλαίο “Ε” δεξιά άνω στην μικρή οθόνη, μόνο θλίψη προσφέρουν στον τηλεθεατή. Ο οποίος έχει κάθε δικαίωμα ν’ αλλάξει κανάλι (για κάτι πιο φρέσκο, πιο ζ ω ν τ α ν ό και πιο ενδιαφέρον), αν δεν συνοδεύσει την κίνησή του με “σιχτίρισμα” για τα λεφτά που πληρώνει, ώστε να διατηρείται η ΝΕΡΙΤ (και οι παραφυάδες της) στον δορυφόρο.

Να μην ξεχάσω το κανάλι της Βουλής, το οποίο έχει βέβαια διαφορετικό λόγο ύπαρξης, αλλά που κάποιες φορές υποτίθεται ότι αποτελεί το σημάδι κουλτούρας για όσους ταλαιπωρούνται από αϋπνία. Εχουμε και λέμε: όταν σε αυτό το κανάλι (που δεν βλέπει ολόκληρη η Επικράτεια) δεν διαθέτει μεγάλο αριθμό ωρών προγράμματος απ’ ευθείας από την Βουλή των Ελλήνων, προγραμματίζονται και προβάλλονται ντοκιμαντέρ και ταινίας τόσο μπαγιάτικες (και πολυπαιγμένες) που σε υποχρεώνουν να πιστέψεις ότι δεν ξοδεύεται από την Πολιτεία ούτε ένα ευρώ.

Την ζωή του στρατηγού Ντε Γκολ, τα μυστικά της θητείας του Φρανσουά Μιτεράν, ή του Ζορζ Πομπιντού, την τόλμη του Γκορμπατσόφ, ταινίες σοβιετικής παραγωγής και όπερες με πρωταγωνιστές “δευτεράντζες” του ρεπερτορίου μελοδράματος, θα τις δούμε σχεδόν κάθε μήνα από την “Βουλή-τηλεόραση”. Άραγε θα βρεθεί κάποιος να σφυρίξει στην Ζωή Κωνσταντοπούλου ότι “το πολύ το κύριε ελέησον” το βαριέται (και) ο παπάς;