Την κοιτούσα για ώρα να χαζεύει από το παράθυρο. Τι να ζωγράφιζε άραγε με το μυαλό της; Έναν άλλο ήλιο, χρωματιστά σύννεφα ίσως, χαμόγελα που ξέχασε την δύναμή τους, ή μήπως ζωγράφιζε σκιές. Δεν μου είπε τι σχέδια αποτυπωνόταν στην σκέψη της. Ούτε ξέρω αν θα μου πει ποτέ. Προσπαθούσα να καταλάβω τι κρύβεται κάτω από το βάρος της ψυχής της, έτσι όπως παραπλανιότανε ανάμεσα στις ατέλειωτες ώρες σε εκείνο το δωμάτιο, που είχε φυλακίσει με τόσο ξαφνικό τρόπο τα όνειρά της. Μάλλον ένιωθε πολύ μόνη. Τον τελευταίο καιρό όλο και περισσότερο.

Ποια εξήγηση αλήθεια θα ταίριαζε σε τούτη την μοναξιά; Ποια περιττά λόγια θα ανακούφιζαν την αγωνία της; Ωραία η θεωρία πολύ ωραία… Θα μπορούσα να της μιλώ για ώρες, για να την παρηγορήσω. Ίσως γιατί ήθελα καταβάθως να παρηγορήσω τον εαυτό μου. Έψαχνα με μανία να αποκαλύψω τον πόνο της και να τον δαμάσω για να νιώσω άραγε ότι νίκησα μια μάχη χωρίς να ξέρω αλήθεια με τι πολεμάω. Με την κατάσταση της, το βλέμμα της που έπεφτε από το παράθυρο στο κενό, τις μικρές πιτσιλιές που άφηνε η ανάσα της στον αέρα;

Χαμογελούσα αμήχανα σχεδόν σπασμωδικά, ενώ στην πραγματικότητα ήθελα να κλάψω με όλη μου την δύναμη ή καλύτερα με όλη μου την αδυναμία. Γιατί δεν άντεχα να την βλέπω να υποφέρει. Ωραία η θεωρία. Πολύ ωραία. Σου δίνει την ψευδαίσθηση ότι τα έχεις καταφέρει, ότι έχεις πάει ένα βήμα παραπέρα, ότι νίκησες τους δαίμονες σου, αυτούς ξέρεις, που έχεις πιο κοντινούς σου. Που σε ξεγελάνε πως η ιδέα από μόνη της κάνει θαύματα… Δεν κάνει τελικά.

Και αυτή εκεί κουλουριασμένη σαν μια μικρή κουκίδα από ηλιοβασίλεμα στον ορίζοντα. Με τα μάτια της να σχηματίζουν τις πιο βαθιές λίμνες που είχα δει ποτέ… Τόσα χρόνια δεν είχα αναγνωρίσει πόσο βαθιές ήταν στα αλήθεια. Ίσως γιατί ποτέ δεν χρειάστηκε να βουτήξω στον βυθό τους. Τώρα όμως, με ρουφούσαν από μόνες τους μέσα στην δίνη τους και γω ανήμπορη να αντισταθώ βυθιζόμουν με απόλυτη ηρεμία μέσα τους, λες και αυτό θα απάλυνε το προνόμιο μου πως εγώ είμαι καλά.. Ενώ εκείνη όχι… Ήθελα να την αγκαλιάσω… Και να την φέρω στο μυαλό μου όπως ήτανε παλιά. όταν λέγαμε αστεία, θυμώναμε, ερωτευόμασταν, και σημειώναμε σε μικρά χαρτάκια τα μυστικά μας..Αυτές οι θολές λίμνες που βολεύτηκαν τώρα στα μάτια της τότε ήταν θάλασσες.

Ωραία η θεωρία. Πολύ ωραία. Στέκεσαι μπροστά στα κομμάτια σου προσπαθώντας να φιλοσοφήσεις την ζωή. Ποιος σου είπε τελικά πως η ίδια (η ζωή) θέλει να φιλοσοφηθεί. Δεν έχει ώρα για τέτοιες άσκοπες ενέργειες. Τι νιώθεις τι δεν νιώθεις ,τι περιμένεις, τι έχασες, τι κέρδισες, τι είπες και τι θα έπρεπε να είχες πει. Δεν έχει ώρα για ατελείς σκέψεις. Είναι φτιαγμένη μόνο για να εκμεταλλεύεσαι τις στιγμές της. Στιγμές φορτωμένες στα βαγόνια του χρόνου, στριμωγμένες στα κουπέ, ελπίζουν πως ίσως θα κατέβουν στην επόμενη στάση. Και κάποιος από εμάς θα είναι εκεί να τις περιμένει.
Άραγε μετράει και εκείνη τώρα τις στιγμές που άφησε να φύγουν, χωρίς να παρατάξει το χέρι της στην ανοιχτή πόρτα του τρένου για τις βοηθήσει να κατέβουν; Μακάρι να ήξερα.

Λένε πως η υγεία είναι μια κορόνα στα κεφάλια των υγειών ανθρώπων που μόνο οι ασθενείς μπορούν να δουν… Λες αυτήν να βλέπει τώρα; Τόσα πολλά κεφάλια γεμάτα κορόνες να περνάνε από δίπλα της στον διάδρομο… Ανάμεσα σε άλλα τόσα που έπαψαν να την φορούν… Λες αυτό να έβλεπε τόση ώρα και γέμισε το δωμάτιο βροχή; Ενώ εκεί έξω έχει λιακάδα… Δεν μπορεί κάτι θα βρω να πω..

Ωραία η θεωρία. Σαν άλλοθι τόσο πειστικό όσο η πραγματικότητα.

Την κοιτούσα για ώρα. Τα χέρια της σαν μακριά κλαδιά, τυλιγμένα, επάνω στο αδύναμο σώμα της. Από ποιο δέντρο κόπηκαν βίαια και ποιος τα άφησε εδώ πέρα; Αυτά ήταν ακόμα δυνατά και αντίκριζαν τον ουρανό με περηφάνια. Ποιος σκέφτηκε πως ήταν καιρός να καούν στην φωτιά. Δεν χειμώνιασε καν.

Στη θεωρία τουλάχιστον. Γιατί στην πράξη, άνοιξη είναι ακόμα.

Στην Άννα.

Όλγα Βλαχοπούλου