…”και τι να έκανα ρε συ Αλέκο;”… ρώτησε χωρίς να περιμένει απάντηση ο φίλος Β.

”Η γυναίκα μου άνεργη, εγώ πότε εδώ πότε εκεί για κανένα μεροκάματο, ο γιός φαντάρος, η κόρη γ’ λυκείου. Αν μου τελείωναν και τα έτοιμα τι να περιμένω; Ευτυχώς που το σκέφτηκα”.

”Γιατί δεν έβαλες φωτοβολταϊκά, όπως σχεδίαζες;”, ρώτησα αφελώς.

”Καλά με δουλεύεις; Έπρεπε να δανειστώ και επί πλέον είδες, πώς τους άδειασαν, όσους έβαλαν”.

Αλλά ας δούμε τη συνέχεια.

”Μ’ αυτό που έκανες τώρα πήγες στη ΔΕΗ;”

”Πήγα. Άστο καλύτερα. Ξέρεις από γραφειοκρατία-μήνες ολόκληρους-και τα λεφτά μου δεν έφταναν ούτε για τις άδειες”.

Για καλή του τύχη, ο άνθρωπος της αληθινής ιστορίας μας, έχει ένα οικοπεδάκι που συνορεύει κάπου με κάποιον παραπόταμο.

Επειδή η πενία τέχνας κατεργάζεται, είχε την φαεινή, με τα λίγα λεφτουδάκια που διέθετε, να φτιάξει μια μικρογραφία υδροηλεκτρικού σταθμού και να παράγει ρεύμα για το σπίτι του.

Η ΔΕΗ αρνήθηκε να τον συνδέσει στο δίκτυο και βρέθηκε να αντιμετωπίζει ένα τεχνικό πρόβλημα.

Τη νύχτα που δεν είχε κατανάλωση, έπρεπε να διοχετεύσει κάπου την αέναη ενέργεια που του πρόσφερε το νερό.

Αγόρασε έναν μεταχειρισμένο επαγγελματικό καταψύκτη και παράγει παγάκια που τα πουλά σε μπαράκια και καφετέριες της περιοχής.

Όλα αυτά φυσικά χωρίς άδειες. Αόρατος για το σύστημα και λαμόγιο σύμφωνα με την περιρρέουσα αφήγηση.

Η κυβερνώσα κάστα, αντί να βοηθήσει αυτή τη δραστηριότητα, να αξιοποιήσει την ιδέα και να την εντάξει στο σύστημα, την στοχοποιεί και ενοχοποιεί τον αγώνα για επιβίωση των πολιτών, για να απενοχοποιηθεί η ίδια.

Συνεχείστε σ’ αυτό το μοτίβο.

Συνεχίστε να κυβερνάτε αυτόν τον τόπο από τους αναπαυτικούς, βλοσυρούς και υποχόνδριους καναπέδες σας, πίνοντας το ουισκάκι σας on the rocks, 
αποκομμένοι από την ζώσα κοινωνία.

Κάποια μέρα θα φτάσουν μέχρι εσάς τα παγάκια του Β.

Και θα τον κοιτάτε σαν ηλίθιοι.

Υ.Γ. : Η ιστορία είναι αληθινή και προσφέρεται για ρεπορτάζ για όποιον ενδιαφέρεται.

Αλέξανδρος Μπέμπης