Η Νάντια Κωνσταντινίδου είναι ψυχολόγος.

Δεν ξέρω γιατί το λέγαμε έτσι. Ήταν ένα ομαδικό κρυφτό που παίζαμε παλιά στο χωριό μου –και το παίζαμε σε όλο το χωριό! Ατελείωτες ώρες αναζήτησης!

Τα ομαδικά παιχνίδια ήταν τα καλύτερά μας! Τι να πρωτοθυμηθώ…. Μακριά γαϊδούρα, αγαλματάκια, τσιλίκι, ντάμα, κρυφτό, κυνηγητό…. και πόλεμο φυσικά!

Ως και τούνελ σκάβαμε στο λοφάκι! Αμ εκείνα τα πικ-νικ με τις κουρελούδες και τα σάντουιτς;

Το σχοινάκι το ομαδικό; Τα μήλα; Μα τι να πρωτοθυμηθώ στ’ αλήθεια; Ήταν τόσα πολλά!

Τόσο απολαυστικά!! Και ναι, σκαρφαλώναμε και στις μουριές για να φάμε σκάμνα όπως λέγαμε τα μούρα! Και άσπρα και μαύρα! Κλέβαμε και κανένα φρούτο απ’ τα χωράφια ως περαστικοί γυρνώντας απ’ το σχολείο – να τα λέμε κι αυτά!

Μεγάλες ομάδες, αγόρια και κορίτσια μαζί. Μα κι εκείνος ο πόλεμος μεταξύ των δύο φύλων; (δύο ήταν τότε τα φύλα…ποιος τολμούσε…). Τα κορίτσια είχαμε ντυθεί καρναβάλια στην αυλή και τα αγόρια είχαν παραταχθεί πάνω στο τοιχάκι να μας κάνουν καζούρα… χώρια τα ραβασάκια – τι ντροπή!…

Φεύγαμε από το σπίτι με ένα απλό “εγώ πάω μαμά” και μας ξανάβλεπαν το βράδυ.

Εμφανιζόμασταν μόνο για φαγητό και ύπνο στο σπίτι! Ε, βάζανε και καμιά φωνή για του κόσμου τα μάτια!

Βέβαια μερικές φορές επιζούσαμε και από τύχη…. αν σκεφτώ τα μισογκρεμισμένα σπίτια στα οποία κάναμε τους αρχαιολόγους… ή τους παραπόταμους που κολυμπούσαμε….! Μόνο για την παρθενιά μας νοιάζονταν μεγαλώνοντας, μη τυχόν και μπλέξουμε…

Πόσο υπέροχα χρόνια! Έπαιξα, έπαιξα, έπαιξα! Χόρτασα παιχνίδια! Γι αυτό και τώρα ακόμη βλέπω κούνια και το πιο φυσικό μου είναι να πάω να καθίσω δίπλα στην κόρη μου και να κουνηθούμε μαζί!

Απίθανα χρόνια, απίθανη ελευθερία! Πόσο τυχεροί ήμασταν…. Κοιτάω και τώρα την κόρη μου – ετών 10 – να ψάχνεται όλη μέρα: “μαμά, να δω τηλεόραση; θα μου πάρεις τάμπλετ; να μπω στον υπολογιστή; μαμά βαριέμαι! να καλέσω φίλη;”

Και για να αθληθεί, να τραγουδήσει, να χορέψει, μόνο κάποιος σύλλογος θα πρέπει να αναλάβει δράση, φυσικά με το τρέξιμο το δικό μου!

“Βαριέμαι;”….. Βαριέται;…όταν το άκουσα πρώτη φορά, ξαφνιάστηκα… Πώς μπορεί να βαριέται ένα παιδί; Φυσικά να καλέσει φίλη, τι άλλο…. Κι άντε και την άφησα να πάει παρακεί…. θα γυρίσει; και πως θα γυρίσει;

Από τα 13 και μετά θα της την πέφτουν για σεξ στο επίσημο… μέχρι τότε μπορεί να της την πέσουν στο ανεπίσημο.

Πώς τα μεγαλώνουμε έτσι τα παιδιά;

Πώς γίναμε όλοι;

Με πόση ελευθερία μεγαλώνουν;

Πού πήγε η ελευθερία μας;

Έστω αυτή η υποτυπώδης ελευθερία που είχαμε;