Ο Χρήστος Χωμενίδης είναι συγγραφέας

“…Θα απαλλαγούμε δύσκολα από τον Σύριζα. Όσο δύσκολα ξεπερνάει κανείς τον κακό του εαυτό.” Έτσι κατέληγε το άρθρο μου την περασμένη εβδομάδα. Παρέλειψα -λόγω έλλειψης χώρου ή ίσως θάρρους- να επισημάνω το πλέον απαισιόδοξο ενδεχόμενο: Να απαλλαγούμε από τον Σύριζα διατηρώντας άθικτο τον χειρότερο εαυτό μας.

Θυμηθείτε τι συνέβαινε καθ’ όλη την κοινοβουλευτική μας Ιστορία, από τα μέσα του 19ου αιώνα. Δυό κόμματα -οι καπεταναίοι και οι φαναριώτες, οι τρικουπικοί και οι δηλιγιαννικοί, οι βενιζελικοί και οι βασιλόφρονες, η “δημοκρατική” και η “εθνικόφρων” παράταξη- σπαράσσονταν διεκδικώντας το γκουβέρνο. Οι ιδεολογικές και πολιτικές τους διαφορές ήταν ενίοτε αβυσσαλέες. Η πρακτική τους όμως σχεδόν απαράλλακτη: Έφτιαχναν δίκτυα από κομματάρχες. Συμμαχούσαν με σταθερούς πυλώνες εξουσίας όπως ο κλήρος και οι ένοπλες δυνάμεις. Και φλόμωναν τους πολίτες σε υποσχέσεις, συλλογικού είτε ατομικού -ρουσφετολογικού- χαρακτήρα. Η πλειονότης των Ελλήνων ψήφιζε πότε υπέρ της Μεγάλης Ιδέας, πότε για μια “πτωχή πλην έντιμο πατρίδα”, πότε για τον ελληνοχριστιανισμό και πότε για τον εκδημοκρατισμό, ίσως ακόμα και για τον εκσυγχρονισμό της κοινωνίας. Τα υπουργεία άλλαζαν χέρια, οι ηγέτες δοκιμάζονταν στο τιμόνι, κομματικοί στρατοί καταλάμβαναν το κράτος, τα “ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα” μαραίνονταν σαν φθινοπωρινά φύλλα. Ο λαός απογοητευόταν, γινόταν κοψοχέρης, πύκνωνε τις γραμμές της αντιπολίτευσης. Έτσι, με τα κόμματα να εναλλάσσονται στην εξουσία, αφήνοντας πίσω τους στην καλύτερη περίπτωση ημιτελή έργα και στη χειρότερη ερείπια, κυλούσε η ζωή. Διαδεχόταν η μία γενιά την άλλη.

Η πατρίδα εν τέλει προόδευε. Η νέα Ελλάδα -μην το συζητάμε καν- αποτελεί μια ιστορία επιτυχίας. Κι ας έχει χαρακτηριστεί κατά καιρούς αποτυχημένο κράτος. Από την ίδρυσή της πολλαπλασίασε την έκταση και τον πληθυσμό της. Βρέθηκε και στους δύο παγκόσμιους πολέμους με το μέρος των νικητών. Η γεωπολιτική της σημασία την προφύλαξε από το να καταλήξει δορυφόρος της Σοβιετικής Ένωσης, να υποστεί τη θλιβερή μοίρα της Ανατολικής και της Κεντρικής Ευρώπης. (Κι αν δεν θυμάστε για σε τί ακριβώς αναφέρομαι, διαβάστε το “Αστείο” του Μίλαν Κούντερα….) Το βιοτικό επίπεδο των κατοίκων της εκτινάχθηκε. Στα τέλη του 20ου αιώνα βρέθηκε να συγκαταλέγεται στις εικοσιπέντε πιό ευημερούσες κοινωνίες της οικουμένης, στον αφρό του πλανήτη. Συγκρινόμενη με τις υπόλοιπες χώρες που προήλθαν από τη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, η νέα Ελλάδα δεν συνιστά απλώς επιτυχία. Είναι θρίαμβος.

Με πόσα όμως πισωγυρίσματα, με πόσους διχασμούς, με πόσες χαμένες ευκαιρίες, με πόσες διαψεύσεις φτάσαμε σε αυτόν τον θρίαμβο!

Η πιό πρόσφατη παταγώδης διάψευση ονομάζεται Σύριζα. Πεπεισμένοι ακράδαντα οι Έλληνες της Μεταπολίτευσης ότι το αύριο θα είναι πάντοτε καλύτερο από το σήμερα, πως η οικονομική τους ευμάρεια και άνοδος έχει αποκτήσει ισχύ νόμου της φυσικής επιστήμης, έχασαν τα αβγά και τα πασχάλια όταν το κράτος φαλίρησε, το 2010. Δεν κατανόησαν στη μεγάλη τους πλειονότητα τί συνέβη. Σε πολύ πρόσφατη -μη έτι ανακοινωθείσα- δημοσκόπηση, το 70% σχεδόν των ερωτηθέντων δήλωσαν πως τα μνημόνια επεβλήθησαν κατόπιν συνωμοσίας των εχθρών της Ελλάδας. Ένα ισχνό 30% τα παραδέχεται -ακόμα και σήμερα- ως την κακή, στραβή και ανάποδη ίσως πλην τη μοναδική λύση. Ως το μόνο ανάχωμα στον εφιάλτη της άτακτης χρεοκοπίας.
Άρνηση, παλλαϊκή σχεδόν άρνηση της πραγματικότητας. Σε αυτήν την άρνηση πόνταρε ο Σύριζα και απεκόμισε κέρδη αντίστοιχα με του θρυλικού Τζον Τάραμας.

Επειδή -φευ!- η πολιτική σκηνή δεν είναι καζίνο για να μπορείς να αποχωρήσεις με τις τσέπες γεμάτες, ένα μόλις χρόνο ύστερα από την τελευταία εκλογική του επικράτηση, ο Σύριζα εισπράττει τη μαζική απογοήτευση των οπαδών του. Η απογοήτευση αργά ή γρήγορα θα γίνει μήνις. Το συγκεκριμένο μπαλόνι θα ξεφουσκώσει. Οι πιό επιτήδειοι απ’τους πρωταγωνιστές της “Πρώτης Φοράς Αριστερά” θα συνεχίσουν να σταδιοδρομούν -και να βιοπορίζονται κυρίως- στα έδρανα της αντιπολίτευσης. Οι υπόλοιποι θα επιστρέψουν στην άσημη ασημαντότητά τους.

Πού έγκειται συνεπώς ο κίνδυνος; Το ανέφερα ήδη. Όσο η μεγάλη πλειονότητα των Ελλήνων αρνείται να δεχθεί τα αντικειμενικά δεδομένα… Όσο ομνύει σε έναν “‘άλλο κόσμο”, όπου “δεν έχουν σημασία οι αριθμοί αλλά οι άνθρωποι” – σάμπως οι πρώτοι να μην αντανακλούν τους δεύτερους… Όσο ακόμα θάλλει η αντίληψη του ελληνικού εξαιρετισμού, η οποία μάς θέλει ανυπότακτους στους κανόνες που ισχύουν για όλους τους υπόλοιπους λαούς… Τόσο θα πέφτουμε θύματα του κάθε μπαγαπόντη. Τόσο θα μάς μοσχοπουλάει τον σανό του.

Το κρίσιμο ζητούμενο δεν είναι η απαλλαγή από τον Σύριζα. Είναι η αφύπνιση, η ενηλικίωση, η χειραφέτηση της κοινωνίας.

Οι ελάχιστοι πολιτικοί που δεν καταδέχθηκαν να χαϊδέψουν αυτιά, υπέστησαν από τους ψηφοφόρους την εσχάτη των ποινών. Δεν επανεξελέγησαν. Εκείνοι αντιθέτως που -έστω και με τύψεις- προσχώρησαν στο παιχνίδι των έωλων υποσχέσεων, εξασφάλισαν την παραμονή τους στο γήπεδο. Κι ανεπαισθήτως κατήντησαν μαριονέτες του συστήματος.

Εκλεγόμενος στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας από πολίτες που δεν αποτελούσαν πελάτες του συγκεκριμένου κόμματος, ο Κυριάκος Μητσοτάκης εκλήθη να πετύχει το πρωτοφανές: Να γίνει πρωθυπουργός δίχως να στρώσει τον δρόμο του με ψέμματα. Ούτε καν με κατά συνθήκην ψεύδη.

Είναι κάτι τέτοιο εφικτό; Ειλικρινά δεν ξέρω.

Δεν έχω ωστόσο την παραμικρή αμφιβολία πως οποιοσδήποτε άλλος τρόπος θα αποδειχθεί μια τρύπα στο νερό. Εάν όλα γύρω αλλάξουν μόνο και μόνο για να μείνουν ίδια, ο φαύλος κύκλος θα στενέψει κι άλλο γύρω μας. Ώσπου να μας στραγγαλίσει.-

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  Δημοσιεύεται και στο capital.gr.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr