* Ο Χρήστος Χωμενίδης είναι συγγραφέας

Συμπληρώνονται σήμερα οχτώ χρόνια από τον θάνατο της μαμάς μου.

Συχνά σκέφτομαι πώς θα ήταν εάν ζούσε.

Θα κόντευε τα ογδόντα – όσο καλά και να βαστιόταν θα ανήκε ξεκάθαρα στους ηλικιωμένους. Θα κατοικούσε στο σπίτι της στην οδό Καλλιφρονά, κάτω από την Πλατεία Κυψέλης και θα αγωνιζόταν να τα βγάλει πέρα με την πετσοκομμένη της σύνταξη, μην μπορώντας πλέον να συνδράμει κανέναν πλην του εαυτού της.

Θα είχε βιώσει με βαθύτατη οδύνη όσα συνέβησαν αφότου πέθανε: Το βρυκολάκιασμα του εμφυλίου πνεύματος, το οποίο αποτελούσε τον χειρότερο της εφιάλτη. Τον διχασμό των Ελλήνων σε καλούς και κακούς, πατριώτες και μιάσματα, με την ευθύνη μάλιστα να πέφτει αυτή τη φορά όχι στην αντιδραστική Δεξιά αλλά στη λαϊκίστικη Αριστερά. Θα θρηνούσε βουβά για την κατάντια της πολιτικής ζωής. Την κρίσιμη στιγμή ωστόσο θα τασσόταν μαχητικά -δεν έχω την ελάχιστη αμφιβολία- υπέρ της ευρωπαϊκής πορείας της πατρίδας.

Θα είχε αγκαλιάσει τα νέα πρόσωπα που ήρθαν μετά τον θάνατό της στη ζωή μου. Και τους παλιούς φίλους που με στήριξαν στις δυσκολότερες στιγμές μου. Θα λάτρευε την εγγονή της, Νίκη Χ. Θα καμάρωνε -με κάποια δόση αμηχανίας- την επιτυχία του μυθιστορήματος “Νίκη”.

(Αν και πολύ αμφιβάλλω εάν θα είχα κίνητρο να το γράψω εφόσον η ίδια ήταν εν ζωή.)

Θα λάτρευε, το ξαναλέω, την Νίκη Χ. Για χατίρι της μπορεί και να’φτανε ως τα εκατό.

Σπανίως πάω στον τάφο της μαμάς μου. Διαρκώς την έχω στο μυαλό μου. Ο τρόπος που σκέφτομαι και ενεργώ μού τη θυμίζουν ολοένα και περισσότερο.

Τους νεκρούς μας, τους αγαπημένους μας νεκρούς, δεν τους θυμόμαστε. Τους περιέχουμε.-