* Ο Μάνος Στεφανίδης είναι Ιστορικός Τέχνης

και Αναπληρωτής Καθηγητής στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών 

Ο Ντένης Ζαχαρόπουλος και η Κατερίνα Κοσκινά διαγκωνίζονταν στην Θεσσαλονίκη για την θεσμική πρωτοκαθεδρία του χώρου ως διευθυντής και πρόεδρος μουσείων αντίστοιχα, διαγκωνίζονται αναλόγως και στην Αθήνα. Φαίνεται πως τώρα κάποιος ορέγεται την θέση κάποιου άλλου ο οποίος με την σειρά του είχε ορεχτεί την θέση ενός τρίτου. Η ανυπαρξία θεσμών επιτρέπει αυτές τις αβροφροσύνες.

Άψογοι τακτικιστές αμφότεροι βρίσκονται πάντα δίπλα στον εκάστοτε ισχυρό πολιτικά ή οικονομικά. Όσο για την νεολληνική τέχνη ο καθένας μάλλον διαφεντεύει το προσωπικό του φέουδο χωρίς να έχει γνώση του συνόλου και με τους καλλιτέχνες σταθερά λειτουργούντες σαν σκηνογραφικό φόντο.

Ομολογουμένως η Κοσκινά έχει ευρύτερη αντίληψη του χώρου και αποδεικνύεται πιο ευέλικτη από την Καφέτση και πιο αποτελεσματική σε σχέση με τον Ντένη τον ελάχιστα τρομερό… Αν στηριχτεί οικονομικά και αν ανοίξει το παιχνίδι που ως τώρα αφορά μόνο στην αυλή της, θα επιτύχει. Ομολογουμένως και το Κάσελ και η Ντοκουμέντα αποτελούν αντίστοιχα επιτυχίες για την σύγχρονη τέχνη μας και την κοινωνία ευρύτερα , όχι πάντως χωρίς κόστος. Αυτό οφείλει να το ερευνήσει η κριτική χωρίς σκοπιμότητες ή προαποφασισμένα συμπεράσματα. Και βέβαια ως ζητούμενο παραμένει η ιστορικοποίηση της ελληνικής τέχνης εντός του ευρύτερου, ευρωπαϊκού πλαισίου. Και κάτι τέτοιο δεν επιτυγχάνεται με παρατακτικές παρουσιάσεις και name dropping.

Γελάω τέλος με τους κολλητούς του Ντένη του βρομερού που τώρα τον λιθοβολούν. Ξεχνώντας ότι δεν κάνει ο ίδιος τίποτα χωρίς στόχο. Και δεν ρισκάρει χωρίς κέρδος. Έπονται εξελίξεις. Οι πιο επικίνδυνοι κανίβαλοι είναι οι χορτάτοι. Το ματς προβλέπεται συναρπαστικό.

ΥΓ. Στην φωτογραφία ο Κουνέλλης και ο Τερζόπουλος για να μην ξεχνάμε ποιά είναι αληθινά τα μεγάλα μεγέθη

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr