Κωστής Α. Μακρής  

Σε ένα πρόσφατο καλοκαιρινό ταξίδι με πλοίο για την Αίγινα, που πήγαμε μαζί με τις εγγονές μας, κάτι με έσπρωξε να κοιτάξω κάτω από τα τραπεζάκια στο σαλόνι του πλοίου. Πάντα μου αρέσει να εξερευνώ τις αθέατες πλευρές των πραγμάτων. Η εγγονές ήταν στο κατάστρωμα με τη γιαγιά τους για να ταΐσουν γλάρους με γαριδάκια. Όταν γύρισαν είπα στη μεγάλη που μασούσε τσίκλα: «Όταν τη βαρεθείς, βγαλ’ την και κόλλα την κάτω από το τραπεζάκι».

Γέλασε, γελάσαν και οι δύο. «Άντε, μωρέ παππού! Λες πάλι μπούρδες» ενώ η γυναίκα μου μου έριξε εκείνη την «πότε επιτέλους θα σοβαρευτείς» αιχμηρή ματιά.

Δεν σχολίασα την αυθάδη και με απόλυτη έλλειψη σεβασμού προς το πρόσωπό μου πρόταση της μεγάλης εγγονής και τη ρώτησα σοβαρά: «Πιστεύεις ότι θα είναι η μόνη τσίκλα που είναι κολλημένη κάτω από το τραπέζι;»

«Μα είναι δυνατόν; Ποιος κολλάει τσίκλες κάτω απ’ το τραπέζι;» ρώτησε η γυναίκα μου, σεσημασμένη “καθωσπρεπιτζού”.

Έγειρα το τραπεζάκι να φανεί το από κάτω του.

«Μετράμε;» είπα.

Το συγκεκριμένο τραπέζι είχε οχτώ (8) κολλημένες τσίκλες.

Γυρίσαμε και τα δυο γειτονικά μας τραπέζια να δούμε τους θησαυρούς που κρύβανε. Το ένα είχε πέντε (5) κολλημένες και ξεραμένες τσίκλες και το άλλο δώδεκα (12).

Μετά απ’ αυτό αρχίσαμε να κουβεντιάζουμε για το πόσο μερικοί άνθρωποι είναι σιχαμένοι και κακοί πολίτες που δεν σέβονται το περιβάλλον τους και τους άλλους. Και πώς μπορούμε να διατηρούμε κάτι σε καλή κατάσταση χωρίς ιδιαίτερο κόπο. Όπως ένα τραπέζι, μια παραλία ή την πατρίδα μας.

Μετά φάγαμε μπισκότα και μετά φτάσαμε στην Αίγινα όπου περάσαμε πολύ ωραία και το βράδυ γυρίσαμε σπίτια μας κουρασμένοι αλλά ευχαριστημένοι κουρασμένοι.

26 Σεπτεμβρίου 2017

 * Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr