*Ο Π. Καρκατσούλης είναι

Γραμματέας Κ.Ο στο Ποτάμι

και τέως Βουλευτής Επικρατείας.

Το να κυβερνάς στην Ελλάδα του 2016 διατρανώνοντας την αριστεροσύνη σου και να μην ξέρεις εάν τα νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου εντάσσονται και υπό ποιούς όρους στους φορείς γενικής κυβέρνησης, άντε, να συγχωρηθεί. Στιο κάτω κάτω υπάρχει κι ο Γεωργίου, οπότε μπορείς να ψαρεύεις στα θολά νερά του αριστεροδέξιου λαϊκισμού.

Το να έρχεσαι, όμως, επίσημα στη Βουλή και να παραδέχεσαι ότι δεν ξέρεις ούτε πόσα είναι τα νομικά πρόσωπα ούτε τι επιχορηγήσεις δίνεις, κάθε άλλο παρά αριστεροσύνη δείχνει.

Αντίθετα, δείχνει τεράστια κοινωνική αναλγησία όταν την ίδια στιγμή μπορεί να βρεις και να πετσοκόψεις όλες τις συντάξεις που είναι πάνω από 660 ευρώ.

Σήμερα, μετά από έξι χρόνια μνημονίων, οι δημόσιες δαπάνες παραμένουν αχαρτογράφητη περιοχή. Αυτό δεν ξεπερνιέται ούτε με την παραπλανητική δημαγωγία του κ. Τσίπρα και των υπουργών του ούτε με την αμηχανία των δανειστών που χάθηκαν μπροστά στον κυκεώνα του ελληνικού δημοσίου. Ουδείς μπορεί να δώσει μια πειστική εξήγηση στον πενόμενο μικρο-επιχειρηματία γιατί απασχολούνται- και αμοίβονται πλουσιοπάροχα- 46.936 άτομα σε «νομικά πρόσωπα ιδιωτικού δικαίου», τουτέστιν σε φιλανθρωπικά σωματεία, σε αθλητικές ενώσεις που προάγουν τις πολεμικές τέχνες, σε ενώσεις προσώπων που ιδρύθηκαν το 1937 και σε συλλόγους επαγγελματιών. Ούτε οι εθνικές κυβερνήσεις ούτε οι δανειστές απείλησαν το στάτους 33.438 ανθώπων που ουδείς γνωρίζει εάν και σε ποιόν λογοδοτούν, εάν υφίστανται ως κάτι περισσότερο από ένα ΑΦΜ, και γιατί όλοι αυτοί πρέπει να επικουρούνται από άλλους 10.000 συμβασιούχους κι ακόμη άλλους 1674 οι οποίοι κατά την apografi.gr είναι αγνώστου προελεύσεως και ταυτότητας.

Μέχρι σήμερα, η ρητορική του κ. Τσίπρα εξαντλείται στο ότι η περικοπή των δημοσίων δαπανών σημαίνει κλείσιμο σχολείων και νοσοκομείων και απολύσεις. Συνεπής στον λαϊκισμό του δεν μπορεί να εξηγήσει σ’ έναν καλοπροαίρετο πολίτη γιατί ενώ έχουμε, μείωση στις δαπάνες υγείας και παιδείας, οι δαπάνες μιθοδοσίας βρίσκονται στην τρίτη υψηλότερη θέση των κρατών μελών της ΕΕ.

Ούτε, όμως, και οι τηρούντες ένοχη σιωπή ΠΑΣΟΚ-ΝΔ δεν μπορούν να το αιτιολογήσουν. Διότι, εάν μπορούσαν θα έπρεπε να απολογηθούν γιατί στο διάστημα της δεκαετίας 80, οι δημόσιες δαπάνες αναρριχήθηκαν από 22.5% το 1980 στο 64.8% του ΑΕΠ το 1989. Όπως επίσης να δώσουν μια πειστική εξήγηση για την εκτίναξη των δαπανών από 45.1% ΑΕΠ το 2006 σε 54.1% το 2009.

Σήμερα, όλο και περισσότεροι πολίτες συνειδητοποιούν ότι οι δαπάνες αυτές δεν αφορούσαν τόσο τη δημιουργία του κοινωνικού κράτους αλλά την εδραίωση ενός ισχυρού πελατειακού κρατισμού. Αυτό αποτυπώνεται στις προσλήψεις στον «ευρύτερο» δημόσιο τομέα ο οποίος αποτελεί, αδιαμφισβήτητα, μια από τις πιο καταστροφικές nouvautées της διακυβέρνησης του Α. Παπανδρέου που υιοθετήθηκε ασμένως από τους επόμενους.

Προσωπικώς, δεν συντάσσομαι ούτε με τις λαϊκιστικές κορώνες ούτε με τις προκρούστιες οριζοντιες περικοπές και φορο-επιβαρύνσεις οι οποίες στρέφονται κατά δικαίων και αδίκων εξουθενώνοντας τα ασθενέστερα στρώματα. Άρα, δεν θεωρώ ότι μόνη η οριζόντια περικοπή των δημοσίων δαπανών αρκεί. Χωρίς ένα πρόγραμμα διοικητικών μεταρρυθμίσεων και αλλαγών θα καταλήξουμε σε ένα ψαλιδισμένο δημόσιο το οποίο, επί της ουσίας, θα εξακολουθεί να λειτουργεί με τους όρους και τους κανόνες του πελατειακού κρατισμού αλλά θα είναι, απλώς, μικρότερο.

Μεταξύ των αλλαγών που πρέπει άμεσα να δρομολογηθούν και οι οποίες έχουν πλειστάκις επιχειρηθεί και δεν έχουν τελεσφορήσει λόγω της σθεναρής αντίστασης των επενδεδυμένων συμφερόντων και της αντι-μεταρρυθμιστικής κουλτούρας που έχει εδραιωθεί στο δημόσιο, είναι:

1. Η συγχωνευση/κατάργηση των νομικών προσώπων που δεν εξυπηρετούν με τη δράση τους σκοπούς δημοσίου συμφέροντος.

2. Η αντικατάσταση των κυκεωνικών, αντιφατικών και επικαλυπτόμενων αρμοδιοτήτων από ευρεία πεδία πολιτικής, με έναν μόνο υπεύθυνο υπουργό στο πεδίο.

3. Η εφαρμογή της καλής νομοθέτησης με άμεση υιοθέτηση της ανάλυσης κόστους-ωφέλειας για κάθε ρύθμιση που έχει οικονομικές επιπτώσεις.

4. Η εφαρμογή του προϋπολογισμού προγραμμάτων. Καμία δημόσια υπηρεσία να μην χρηματοδοτείται χωρίς αξιολόγηση των αποτελεσμάτων της.

5. Η αξιολόγηση των υπαλλήλων επί τη βάσει περιγραμμάτων θέσεων η οποία, εν συνδυασμώ με την απομείωση της μονιμότητας σε πολύ λίγες επιλεγμένες θέσεις, θα οδηγήσει σε ευρεία κινητικότητα και βελτίωση της παραγωγικότητας των δημοσίων υπηρεσιών.

Εν τέλει, οι δημόσιες δαπάνες δεν είναι παρά ένα μέγεθος διπλής ανάγνωσης: Μπορεί να έχεις υψηλές δαπάνες και πολύ καλής ποιότητας δημόσιες υπηρεσίες. Μπορεί να έχεις, όμως, και πολύ υψηλές δαπάνες και κακής ποιότητας υπηρεσίες. Οι λαϊκιστικές κυβερνήσεις ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ επέλεξαν το δεύτερο. Στους μεταρρυθμιστές εναπόκειται να αποφασίσουμε εάν θα βγούμε από την δεύτερη κατηγορία και θα μεταβούμε στην πρώτη.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr