Γιάννης Στουραΐτης

Μόνο στη Ρόδο: Αποστόλου Παύλου 50 (Ανάληψη)-Βενετοκλέων (Στάδιο ΔΙΑΓΟΡΑΣ)-Ρόδου-Λίνδου (ύψος ΙΚΑ)-Λεωφόρος Κρεμαστής – Πηγές Καλλιθέας (από Μάιο-Οκτώβριο) & catering Γάμοι-Βαπτίσεις, Συνέδρια, Εκδηλώσεις

PANE DI CAPO – AT RHODES – ΣΤΗ ΡΟΔΟ – ΤΗΛ: 22410-69007

Δεν ήθελε και πολλά παρακάλια!

Σαλτάρισε σαν το αγρίμι, (τι σαν, δηλαδή), πάνω στην καρέκλα, όρθια εννοείται, και έδωσε το showμπροστά στο αδημονούν και υπερήφανο κοινό της, τουτέστιν μαμά, μπαμπάς, γιαγιάδες, θείες, θείοι.

(Οι παππούδες αμφοτέρων των οικογενειών απουσίαζαν. Την συγκεκριμένη στιγμή μελετούσαν ενδελεχώς, δια προσεκτικής παρατηρήσεως, το ριζικό σύστημα των ραδικιών και των  λοιπών αγριόχορτων που βρίσκονταν ακριβώς από πάνω τους…).

Ο θεσμός αυτής της τελετουργίας είχε ξεκινήσει με το που το καμάρι μας εισήχθη επιτυχώς στο Νηπιαγωγείο, και μετά από ελάχιστο καιρό, λόγω της, άνω του μέσου όρου, ευφυΐας της, (modestyapart), άρχισε να μας φέρνει διάφορα ποιήματα τα οποία προθυμότατα μας απάγγελε, ενθαρρυνόμενη σταθερά και από τις ενθουσιώδεις αντιδράσεις του χαζο-σογιού !

Σιγά-σιγά το show μάς έγινε συνήθεια, μέχρι που καθιερώθηκε.

Κάθε εποχή του χρόνου και άλλο θεματικό ποίημα, και τσουπ, πάνω στην καρέκλα!

Ήρθαν λοιπόν και τα Χριστούγεννα και μαζί τους ήρθε και το καινούργιο ποίημα!

Σαλτάρει χωρίς πολλά παρακάλια, επαναλαμβάνω, στην “σκηνή” και αρχίζει την απαγγελία:

                            “Το δέντρο στολισμένο,

                            με παιχνίδια φορτωμένο,

                            ΜΑΚΑΡΩΝΕΙ στην γωνιά,

                            και τριγύρω τα παιδιά!“

Εννοείται ότι ο θανατηφόρος αναγραμματισμός, προκάλεσε ένα πανδαιμόνιο από ακράτητα γέλια, άλλος είχε δακρύσει, άλλος κρατούσε την κοιλιά του, άλλος φώναζε “άκου μακαρώνει!“, άλλος έσκουζε ξεκαρδισμένος “βρε το Χριστινάκι!” και, αφού κόπασε η θύελλα, την καταχειροκροτήσαμε όλοι, κακοχρονονάχουμε!

Εις μάτην.

Το κοριτσάκι, εμφανώς, και απολύτως δικαιολογημένα, πληγωμένο, κατέβηκε από την καρέκλα του με πεσμένα τα φτερά κι εξαφανίσθηκε στο δωμάτιό της.

Φευγαλέα, μού φάνηκε ότι πήρε το μάτι μου κι ένα συγκρατημένο, αξιοπρεπέστατο μεν, θυμωμένο δε, βούρκωμα.

Ματώνει η ψυχή μου όταν το σκέφτομαι…

Τέλος πάντων, μαύρες γιορτές κάναμε, προσπαθώντας με διάφορα κανακέματα και γαλιφιές, ν’ απαλύνουμε, όσο γινόταν, τον πόνο της απόρριψης που υπέστη το Χριστινάκι μας από το γαϊδουρόσογο, εμού συμπεριλαμβανομένου!

Δειλά-δειλά, αρχίσαμε τις προσπάθειες να την ξανανεβάσουμε στην καρέκλα να μας πει το χριστουγεννιάτικο ποίημά της, πασχίζοντας, στον βαθμό του δυνατού, να επανορθώσουμε, εξιλεωνόμενοι!

Να, παρακάλια, να, υποσχέσεις, να, τάχα μου, ενθάρρυνση με του κώλου τα επιχειρήματα, και άλλα ποταπά και φτηνά τεχνάσματα!

Βρε καλή μου, βρε χρυσή μου, τίποτε!

Ανένδοτη η μικρή!

Βρε δεν πάτε να χεστείτε όλοι σας!

Και με το δίκιο της!

Επειδή, όμως, ο επιμένων, (πονηρός ενήλιξ), νικά, καταφύγαμε στο εξής κόλπο:

Δεσμευθήκαμε, όλα τα μέλη της οικογένειας, ν’ ανέβουμε, ένας-ένας και μία-μία, στην καρέκλα, να πούμε το χριστουγεννιάτικο ποίημα, για να δούμε, τάχα μου, ποιός θα το πει καλύτερα, ενώ στο τέλος αποσπάσαμε την υπόσχεσή της ότι, μετά απ’ όλους, θ΄ ανέβει κι εκείνη στο αυτοσχέδιο πρόχειρο “πάλκο” της καρέκλας, δίνοντάς της έτσι, όσο πιο διακριτικά γινόταν, την ευκαιρία να πάρει το αίμα της πίσω!

Για να μην τα πολυλογούμε, περίπου μίαν εβδομάδα μετά την αποφράδα ημέρα του αναγραμματισμένου σαρδάμ της Χριστινούλας, θέσαμε σ’ εφαρμογή την επιχείρηση “Λέμε ‘Ολοι Το Χριστουγεννιάτικο Ποίημα Πάνω στην Καρέκλα“!

Ανεβήκαμε λοιπόν όλοι μας, μέχρι και οι δύο γιαγιάδες, υποβασταζόμενες, (οι παππούδες, είπαμε, είναι ένα πολύ ευαίσθητο, καθόλου ανθεκτικό είδος), πάνω στην καρέκλα, είπαμε το γαμημένο το ποίημα, αλληλοχειροκροτούμενοι ενθουσιωδώς, (κουφάλες!), και παραχωρήσαμε την περίοπτη θέση στην, καχύποπτη πλέον, Χριστίνα μας.

Σκαρφαλώνει η μικρή προσεκτικά, κοντοστέκεται, γυρνάει ερευνητικά το βλέμμα γύρω-γύρω, σαρώνοντας φάτσες, εκφράσεις, κινήσεις, μπας και πιάσει στον αέρα τυχόν ύποπτα σημάδια, έστω και υποβόσκουσας, χλεύης και, αφού, μετά από πολλήν ώρα, καθησυχάσει, αρχίζει, πολύ συγκρατημένα την απαγγελία της, προφέροντας προσεκτικά, μία-μία τις λέξεις:

“Το-δέντρο-στο-λι-σμέ-νο, (παύση, σκανάρισμα γύρω-γύρω),

με-παι-χνί-δια-φορ-τω-μέ-νο, (ξανά παύση, ξανά σκανάρισμα γύρω-γύρω),

ΚΑ-ΜΑ-ΡΩ-ΝΕΙ (τονίζοντας μία-μία τις συλλαβές με νόημα),

στην-γω-νιά, (τρίτη παύση, τρίτο σκανάρισμα με διαπεραστικό ερευνητικό βλέμμα, εν μέσω νεκρικής σιγής),

και-τρι-γύ-ρω-τα-παι-διά!” (Τέλος. Σβήνει το ραντάρ και τω Θεώ Δόξα!)

Ω, της ανακουφίσεως!

Ώρε μάννα μου τι έγινε στην …πλατεία! Κοκκίνισαν τα χέρια μας από τα παλαμάκια, γδάραμε τα λαρύγγια μας με τις ιαχές! Χαμός!

Μπράβοοο!

Μπιιιιζζ!

Χαλάρωσε το προσωπάκι της κορούλας μου, χαμογέλασε φιλάρεσκα, και σιγά-σιγά το χαμόγελό της άρχισε να μεταλλάσσεται, συμπληρώνοντας το πλαίσιο ενός σύνθετου εξομολογητικού ύφους  που συμπεριελάμβανε κι ένα λάμπον, πονηρούτσικο, περίπου συνωμοτικό, βλέμμα για να ολοκληρώσει με την εξής απίθανη δήλωση:

“…Εγώ, άμα ήμουνα μικρή, (θυμίζω, μιάν εβδομάδα πριν!),

…αντί να πω καμαρώνει, είπα μακαρώνει! Χε, χε!!“

Δώσ’ του κι άλλο χειροκρότημα, κι άλλες επευφημίες, κι άλλος χαμός!!

Ουφ!

Ευτυχώς, φτηνά την σκαπουλάραμε με τα χριστουγεννιάτικα μακαρόνια της μπομπιρίνας μου…

Άντε και του χρόνου!