Αλεξάνδρα Καρακοπούλου-Τσίσσερ

Πολλά χιόνια, πολύ κρύο και η πόλη μας έχει σχετικά αδιάσει από τουρίστες αφού οι χριστουγεννιάτικες διακοπές τελείωσαν και ο κάθε κατεργάρης επέστρεψε στον πολυαγαπημένο του πάγκο. Ο καινούργιος χρόνος με βρίσκει σε τρέξιμο, σε καινούργιες υποχρεώσεις, κάτι που με κάνει να αισθάνομαι ήδη την πίεση της καθημερινότητας αλλά με μια νευρικότητα που μου προκαλεί και ένα είδος ανακούφισης και ευχαρίστησης συνάμα. Έχω χάσει το μυαλό μου; Δεν νομίζω… μάλλον προσπαθώ να προσαρμοστώ μετά τις γιορτές, τα φαγητά, τα ποτά και τα ξενύχτια και να ξεφορτωθώ και τα επιπλέον κιλά.

Ο «διάολος» όμως παρακολουθεί τα πάντα και ο Θεός αρέσκεται στο να βάζει καινούργια, καλά κρυμμένα εμπόδια έτσι ώστε να μην έχουν όλα μια τόσο βατή τροπή και αρχίζουμε να αναρωτιόμαστε μήπως έχουμε πέσει θύμα κάποιας θείας «φαρσοκωμωδίας».

Εκεί που πάω λοιπόν ο άνθρωπος να «αγιάσω», ντριν, να σου το τηλέφωνο χτυπάει και η πρόταση πέφτει ολίγον ως κεραμίδα. «Θέλω να μου κάνεις μάθημα Ελληνικών». Κοιτάζω το τηλέφωνό μου με απορία και επαναλαμβάνω την ερώτηση σαν ηχώ. Ενδιαφέρον. Δεν ακούω κάποιο γελάκι, κάποιο υπονοούμενο, κάτι έστω που να με αποτρέψει. Ο φίλος μου ο Χάρι, ο Αυστριακός με το τρομερό και φοβερό βιογραφικό, με δεκάδες ταξίδια, αστρικά και μη, στο ενεργητικό του, με εμπειρίες ζωής όσες θα κάνουμε εμείς σε 10, αυτός ο κλασικός νευρικός τύπος, θέλει να του μάθω την «άγια» ελληνική γλώσσα. «Έχω τόσους φίλους στην Ελλάδα», μου λέει, «και αφού θέλω να την επισκέπτομαι τακτικά, θέλω να συνεννοούμαι, να μιλάω και να καταλαβαίνω». Εντάξει ως εδώ. Αν μπορούσα να κάνω ήδη έναν κατάλογο με Τοπ 10 αξιοπερίεργων καταστάσεων για το 2017 (που μόλις άρχισε) θα το έβαζα στο Νούμερο 1. Ναι, έχω ξανακάνει μάθημα Ελληνικών σε Αυστριακούς, αλλά το συγκεκριμένο εγχείρημα το κατατάσσω στην κατηγορία «ειδικές αποστολές».

Αφού είπα πως θα το σκεφτώ και πέρασε μια ολόκληρη μέρα, καθώς παράλληλα σχολίασα το γεγονός για άλλες 100 φορές τουλάχιστον, το πήρα απόφαση. Δώσαμε λοιπόν το πρώτο μας ραντεβού στο κέντρο της πόλης, σε ένα καφέ που δεν το γνωρίζαμε, αλλά υποψιαζόμασταν πως πρέπει να είναι καλό.

Το όνομα του Καφέ, Wienerin, που σημαίνει «Βιεννέζα». Η ώρα ήταν 12.00 το μεσημέρι, ώρα για το πατροπαράδοτο μεσημεριανό διάλειμμα. Για καλή μας τύχη το συγκεκριμένο μέρος ήταν άνετο με ένα εξαιρετικά μεγάλο ξύλινο τραπέζι στην μέση, με ψηλές καρέκλες, όπου μπορείς να κάτσεις αναπαυτικά, χωρίς πολύ φασαρία. Βιέννη, η πόλη των καφέ, της πολυπολιτισμικότητας, της παραδοσιακής αυστριακής ταβέρνας, των «αλτέρνατιβ» μουσικών σκηνών και της αυτοκρατορικής παράδοσης, συνεχίζει μετά από 21 χρόνια να με εκπλήσσει. Μικρά στενά σοκάκια στην όμορφη πόλη να σου αποκαλύπτουν μικρούς καλά κρυμμένους θησαυρούς που είναι έτοιμοι κατά τα άλλα να τους ανακαλύψεις.

Το δεύτερό μας ραντεβού έγινε ήδη, σε ένα φαινομενικά αδιάφορο αλλά ουσιαστικά ζωντανό ισραηλινό μαγαζί στο κέντρο της Βιέννης, το Miznon. Αφού πέρασα το «κατώφλι» του, ξέχασα για μια στιγμή που ακριβώς βρισκόμουν. Η ατμόσφαιρα δεν είχε χρώμα βιεννέζικο… δυνατή μουσική, ανοιχτή κουζίνα, αφαιρετική διακόσμηση, άνθρωποι που κουνιούνται με την μουσική καθώς δουλεύουν, φασαρία, «είμαι στην Αθήνα μήπως;», αναρωτήθηκα. Ακόμη και αν είμαι εδώ και έχω επιλέξει την Βιέννη για «βάση» μου, την πόλη που μου έχει δώσει τόσα δώρα απλόχερα, η καρδιά μου είναι μπλε, δεν το κρύβω. Μέσα σε αυτό τον χαμό και στην στεντόρεια φωνή του μάγειρα κάθε φορά που η παραγγελία είναι έτοιμη, εμείς συζητάμε για ελληνική μουσική και ελληνικό ραδιόφωνο, ανταλλάζοντας απόψεις.

Καθώς μιλάμε με τον Χάρι για το αλφάβητο, τον τονισμό και την ελληνική ρίζα των περισσότερων «ξενικών» λέξεων, νιώθω περήφανη για τις καταβολές μου και αισθάνομαι παράλληλα το χρέος που έχουμε ως Έλληνες, να την διαφυλάξουμε με νύχια και με δόντια, να την προστατέψουμε από όλους τους εχθρούς της, να την βάλουμε εκεί ψηλά, στην θέση που της ανήκει. Η γλώσσα μας, το θεϊκό μας όπλο, το «δώρο των θεών» και το φως του δυτικού πολιτισμού είναι το σημείο αναφοράς μας. Αδιαφορούμε; Ναι, όπως κάνουμε συνήθως για όλα αυτά που έχουν πραγματική σημασία…

Το επόμενό μας ραντεβού είναι σε ένα παραδοσιακό βιεννέζικο καφέ που έχει λέει το καλύτερο Σνίτσελ της πόλης. Ως τότε, ο Χάρι πρέπει να έχει να τελειώσει τις ασκήσεις που του έβαλα για το σπίτι!

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr