Δημήτρης Κατσούλας  

Δεν είναι και μεγάλο. Είναι ένα μικρό χωριό. Και εγώ ο τρελός του.

Το ήξερα από τη μέρα που γεννήθηκα πως έχω ξερό το κεφάλι. Το ήξερα πως τη ζωή μου θα την δυνάστευαν τα πάθη μου. Το ένιωθα πως με σαγήνευε η χαρά, πως λυτρωνόμουν στη λύπη.

Δεν διαβάσανε το χέρι μου ποτέ. Δεν ήξερα τι θα απογίνω. Βήμα – βήμα παρασύρθηκα.

Ούτε που έδωσα σημασία στο απειροελάχιστο χρόνο αυτόν, ανάμεσα στα βήματα μου.

Κάποια στιγμή κοίταξα πάνω από τον ώμο μου. Είδα την απόκλιση από την αφετηρία.

Παρατήρησα τα χνάρια μου. Κάπου κάνανε κύκλους. Κάπου ήταν σαν μεθυσμένα. Και κάπου είχα συρθεί.

Τι μαγικό. Να μπορείς να κοιτάς πίσω σου. Και να είναι όλα εκεί.

‘Εχω μνήμη δυνατή. Οι πιο πολλοί εκεί αποδίδουν την τρέλα μου. Μα εγώ νοιώθω ζωντανός, ποτέ δεν υπήρξα ψόφιος. Το αίμα απλά, κυλούσε πιο ζεστό στις δικές μου φλέβες. Πώς να σας εξηγήσω πως δεν είμαι τρελός; Πώς να σας πω ότι ποτέ δεν ήμουν παράσιτο σε σάρκα άλλου; Πόσο αθώοι φαίνεστε εδώ από τον ψηλό μου θρόνο. Πόσο αθώοι νομίζετε ότι είστε;

Γονάτισα μπροστά σας. Ήπια νερό από τη χούφτα σας. Σας έγλειψα τις πληγές. Χόρτασα με τα ψίχουλα σας. Γιατί; Γιατί σας συμπονώ. Σας συμπονώ με τη συμπόνια που αν την ψάξετε στο βάθος έχει απαξίωση. Αγαπώ ότι απαξιώθηκε στα μάτια μου και απαξίωσα ότι αγάπησα.

Γιατί είμαι αχόρταγος. Θέλω στη κάθε μου στιγμή να γράφεται ιστορία. Για να τις κοιτάζω μετά πάνω από τον ώμο μου και να νιώθω την ίδια συγκίνηση. Να τρέμω σύγκορμος στη θέα τους. Να λαχταρώ να τις ξαναβρώ. 

Τους πόνους μου και τις κακές στιγμές, τις έχω μνήμες στο σώμα μου. Σε κείνα τα σημεία που ψυχή και σώμα πάνε να ενωθούν. Πονάνε αφόρητα κάποια βράδια. Κάποιες φορές στο φως της ημέρας γίνονται αόρατο σαμάρι. Δεν βαριέσαι. Και αυτές ιστορία γράψανε.

Είμαι ο τρελός του χωριού. Στη λέξη χωριό βάλτε ό,τι σας κάνει κέφι. Μα πριν βιαστείτε να συμφωνήσετε, μάθετε πως την ζωή μου ποτέ δεν την πέρασα στο περίπου. Εσείς;

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr