Αλέξανδρος Μπέμπης

Τι κικιρίκου ήταν αυτό;
Και από τι κόκορα, έτσι;
Λειράτο με πλούσιο λοφίο.
Άντε να δούμε πόσοι και ποιοι θα ξυπνήσουν.

Την επόμενη φορά πάντως που θα χτυπήσει το ρόπτρο της πόρτας σας και δεν θα είναι ο γαλατάς αλλά τα νέα SS, μην εκπλαγείτε.

Η πολιτική ορθότητα με τα χαρακτηριστικά που της έχουν προσδώσει η ρητορική και οι συστημικές πολιτικές, χρεοκόπησε.

Το ”νόμιμο είναι ηθικό”, όπου οι νόμοι δεν αγγίζουν τους ανήθικους, το ”όλοι να τηρούν τις δεσμεύσεις τους” άσχετα αν ανατρέπονται μετέπειτα οι αρχικές συνθήκες,
η κατεδάφιση με τον μανδύα του εκσυγχρονισμού κοινωνικών και εργασιακών παροχών εν ονόματι του κέρδους, τα αδιέξοδα, κυρίως επαγγελματικά, των νέων,
η αντιμετώπιση των μεταναστευτικών ροών με κατ’ επίφαση φιλανθρωπικά αισθήματα που στην ουσία δημιουργεί στρατιές φτηνών εργατικών χεριών, 
σε αντιδιαστολή με τις στρατιές ανέργων που επιβιώνουν με τα φιλοδωρήματα των επιδομάτων, οι διαρκείς εκπτώσεις στην αισθητική, την αγωγή, την παιδεία, τον πολιτισμό, η χυδαιότητα στην τηλεόραση και το διαδίκτυο, το άγχος που προκαλεί η οικονομική δυσπραγία να γευτούμε αχρείαστες απολαύσεις και ο κατά Βολφ Μπίρμαν ”παροιμιώδης μέσος ανθρωπάκος” που βολεύεται μέσα στις αγαθές προθέσεις του χωρίς αντίδωρο, και τέλος η παγκοσμιοποίηση που ξέφυγε από τον έλεγχο και εξελίχθηκε σε τοξικό εναγκαλισμό με τους illuminati των αγορών γεννούν από τυφλωμένους από αγανάκτηση ψηφοφόρους, φαινόμενα τιμωρού Τραμπ.

Οι Ευρωπαϊκοί θεσμοί αναδύουν ήδη μια μπαγιατίλα.

Μια κλειστοφοβία που αιτία της είναι οι απουσίες ηγετών με όραμα και οι προθέσεις ειλικρινούς διαλόγου μεταξύ των εθνοτήτων της.

Μια αποπνικτική αγκυλωμένη ατμόσφαιρα που κατάντησε την Ευρώπη  από έλλειμμα αυτοπεποίθησης να φοβάται τις θεμελιώδεις αρχές της.

Σώζεται η κατάσταση;

Πιστεύω πως ναι γιατί πιστεύω στην κουλτούρα των Ευρωπαίων πολιτών που είχε πέσει σε λήθαργο.

Μέχρι που ακούστηκε το στεντόρειο ”κικιρίκου” που έκανε τύπους σαν τη Λε Πεν και τον Φάρανζ να μοιάζουν βραχνιασμένα πετεινάρια.

Οι Τζων Γουέιν με τη λοξή ματιά και το στραβό χαμόγελο, που ”καθάριζαν” δέκα δέκα τους κακούς όμως είναι για τους γελαδάρηδες του Τέξας και τους ξυλοκόπους της Ντακότα.

Εμείς έχουμε άλλους ήρωες παιδικών χρόνων που μας κοιτάζουν αιώνες τώρα απ’ ευθείας στη ψυχή και τα μάτια.

Στη φύση λειτουργεί το αξίωμα ”της φυγής προ της βίας”.

”Φυγή” στην προκειμένη περίπτωση δεν είναι να φύγουμε, αλλά να επιστρέψουμε από εκεί που βρεθήκαμε.

Να επιστρέψουμε στην αλληλεγγύη, στον καλόπιστο διάλογο, στην περισσότερη δημοκρατία, στη κοινωνική δικαιοσύνη και σε όλες τις αξίες που μας κληροδότησε το Ευρωπαϊκό πνεύμα.

Ε, πόσοι και ποιοι θα ξυπνήσουν.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr